Op het met een esthetische, kunstzinnige hoes verfraaide Into The Grey laat de band horen stappen gezet te hebben, hoewel ik er direct bij dien te zeggen dat de invloeden van met name Deafheaven (en in iets mindere mate het oudere werk van An Autumn For Crippled Children) nog steeds duimendik hoorbaar zijn. Opener Subsistence trapt af met furieuze riffs en manische, drukke drumroffels. De drukkende productie en de gedreven strot van zanger/gitarist Cameron Boesch laten weinig ademruimte. Door de intensiteit herinnert deze openingstrack aan het werk van Terzij De Horde. De sporadisch opduikende, melodieuze tremoloriffs zorgen voor wat licht in de beklemmende, drukkende sfeer.
Toch blijkt al snel dat ook Into The Grey de luisteraar niet in staat van euforie zal brengen. Daarvoor is de muziek te anoniem in dit door en door verzadigde genre. Het belangrijkste euvel waar Nullingroots onder gebukt gaat, is bewijsdrang. De band neigt naar het schrijven van (te) lange composities, die gemiddeld ruim tien minuten klokken. De compositorische kwaliteiten om dergelijke uitputtingsslagen interessant te houden, zijn echter nog niet verfijnd genoeg. Zo lijdt The Morning That Killed The World onder de lengte. Pogingen om dynamiek aan de muziek toe te voegen, komen bovendien soms gekunsteld over. Zo is de trage gitaarsolo halverwege het nummer nogal een afknapper.
In Rust slagen de Amerikanen er beter in om een balans te vinden tussen gevoelige, melodieuze passages en onstuimig geraas. Ook Aqua heeft zijn momenten, hoewel de lauwe deathmetalgrunts in het begin van het nummer bepaald niet sfeerverhogend werken. Het lange, afsluitende titelnummer, waarin uitgesponnen, akoestische tokkelpassages een wisselwerking aangaan met goed-getimede, intense doodskreten gebracht op een spervuur aan drumroffels, laat nog het best het potentieel van de band horen.
Zoals ik al concludeerde bij voorganger Take Care geldt ook voor Into The Grey dat de plaat vooral geschikt is voor de onverbeterlijke post-blackmetaladept. De muziek luistert prettig weg en er zijn ruimschoots voldoende aardig uitgewerkte momenten te horen, maar de chte klik ontbreekt. En dat is met het oog op het ruime aanbod waarschijnlijk een signaal dat Into The Grey alweer vrij snel uit mijn afspeellijst zal verdwijnen, ondanks de kwaliteit die er bij vlagen zeker is.
Tracklist:
1. Subsistence
2. The Morning That Killed The World
3. Rust
4. Aqua
5. Into The Grey
