Het Amerikaanse Nullingroots probeert al een paar jaar om zijn zware, beklemmende vorm van post-blackmetal aan de man te brengen. Op Take Care (2016) en Into The Grey (2017) slaagde het gezelschap rondom componist, gitarist en zanger Cameron Boesch er slechts ten dele in om te overtuigen. Beide albums hebben hun momenten, maar missen ook de compositorische finesse en klasse om écht uit te blinken in een al jaren verzadigd genre. Met het eind vorig jaar via het kleine Beverina Productions verschenen Malady’s Black Maw waagt de band een nieuwe poging.
Wie de zaken optimistisch bekijkt, zal concluderen dat Nullingroots weer een stapje heeft gezet in de zichzelf opgelegde post-blackstijl, waarin invloeden van met name Deafheaven, Terzij De Horde, Altar Of Plagues en An Autumn For Crippled Children dubbel en dwars aanwezig zijn. Vooral de eerste twee tracks zijn verdienstelijk. Heaven Bending is een interessante opener, waarin veel gebeurt en vooral de technische gitaarloopjes opvallen. Het sterkste nummer is Ember, dat technisch vaardige, deathmetalachtige staccatoriffs combineert met agressief drumwerk en een drukkende sfeer, die nog eens wordt bestendigd door de opgefokte, bijna hardcore-achtige zang van Boesch. Het aangename rustpunt halverwege vormt de opmaat naar een melodieuzer tweede gedeelte, waarin de nadruk meer ligt op fraaie gitaarleads.
Tegelijkertijd blijft de band ook op Malady’s Black Maw nog af en toe in dezelfde valkuilen stappen. Het album is te lang, de muziek kent te weinig ademruimte en de composities missen te vaak muzikale aanknopingspunten (een enerverende melodielijn, een goed-getimede versnelling, een goed in het gehoor liggend refrein) om écht te beklijven. Zo bevatten To Die In A Memory en Erase Your Map weliswaar aardige momenten, maar blijven de tracks ook na een flink aantal luisterbeurten relatief ondoorgrondelijk. Mendacious is beter dankzij de melodieuze leads, die door de agressieve muur van post-black schemeren. De Deafheaven-vibe is onmiskenbaar.
Malady’s Black Maw is het sterkste album dat ik tot nu toe van Nullingroots heb gehoord. De meeste nummers zitten beter in elkaar en de wat flauwe deathgrunts van Into The Grey zijn achterwege gelaten. Toch is het album met een speelduur van vijfenzestig minuten een nogal vermoeiende luisterervaring. Waar Deafheaven vooral uitblinkt in zijn intelligente songmateriaal, waarin intensiteit en een veelvoud aan invloeden gecombineerd worden met logische, ijzersterke composities, blijft Nullingroots vooral hangen in het kopiëren van zijn grote voorbeeld. Dat doet de band beter dan voorheen, waardoor Malady’s Black Maw best de moeite waard is, maar onmisbaar is de plaat ook niet.
Tracklist:
1. Heaven Bending
2. Ember
3. To Die In A Memory
4. Erase Your Map
5. Mendacious
6. Inculcate
7. Tellurian
