Die vraag is lastig te beantwoorden. Vernieuwend zoals de voorgaande releases waren, is Down Below in ieder geval niet, maar vermakelijk zeker. Deze vierde full-length met drie kwartier speeltijd gaat grotendeels verder waar zijn voorganger ophield. Dat is ook wel begrijpelijk aangezien de Noord-Europeanen hun sound vonden op The Children Of The Night. Verwacht daarom wederom een gelaagde mix van sfeervolle 'haunted house'-rock/metal met elementen van Ghost, Watain, Morbus Chron, The Cure en Thin Lizzy. Het nieuwe materiaal is bij vlagen iets zwaarder. De drums zijn opgenomen in een nog grotere ruimte dan tijdens de opnamen van de vorige plaat om het maximale rendement eruit te halen. Een ander opvallend detail is dat op sommige momenten, in bijvoorbeeld The Lament, de raspende vocalen van Johannes Andersson meer dan voorheen (ritmisch) klinken als die van Mikael Stanne van Dark Tranquillity.
Het is zoals vaak vooral het gitaarwerk dat tot de verbeelding spreekt. Dat is direct het geval in het fantastische openingsnummer The Lament. Het is ook direct een van de hoogtepunten van het album. Ook in het erop volgende Nightbound, een creatie van gitarist Jonathan Hultn, kronkelen de duale gitaarpartijen mooi om elkaar heen en er is een fraaie progrock-knipoog tijdens het soleerwerk. Jonathan is samen met de andere gitarist, Adam Zaars, hofleverancier van het songmateriaal, maar ook Oscar en Johannes (meer dan ooit zelfs) hebben bijgedragen aan de songwriting. Het is dan ook een teamprestatie die hier is neergezet.
Het team is echter niet over de hele lengte in topvorm. Van Tribulation heb je zeer hoge verwachtingen op basis van in het verleden behaalde prestaties. Die verwachtingen worden deels ingelost. Enerzijds is er het sterke begin, maar na Lady Death breekt een fase aan waarin de songs minder impact hebben en waarin de aandacht van de luisteraar verslapt. Het intermezzo Purgatorio (met bijdrage van toetseniste Anna von Hausswolff) lijkt zelfs overbodig (al levert het luisteren met koptelefoon een positievere beoordeling op).
Gelukkig herpakken de Zweden zich. Lacrimosa biedt de eerste paar minuten niets bijzonders, maar daarna brengen een gruizige blackmetaltokkel, een Gregoriaans koor in de verte en een keyboardlead de luisteraar weer op het puntje van de stoel. Met de prachtige themamelodie van The World komt er nog een van de highlights langs en Here Be Dragons sluit het album goed af.
Wie vaker naar het album luistert, hoort de puzzelstukjes in elkaar vallen. Ook wat betreft de mindere fase. Uiteindelijk vallen de subtiliteiten op (pianospel in The Lament bijvoorbeeld) en wordt een aanvankelijk wisselvallig album steeds sterker, al zullen er fans zijn die wat meer vernieuwing hadden verwacht of meer inspiratie. Alleen Purgatorio blijft overbodig. In zijn geheel is Down Below na meerdere luisterbeurten een prima album dat in zijn geheel makkelijker wegluistert dan zijn voorganger, mede gezien de kortere speeltijd. Benieuwd hoe het nieuwe materiaal live gaat klinken? Op 24 januari staan de Zweden in Trix te Antwerpen op het podium en vier dagen later in 013 te Tilburg. Gaat dat zien!
Tracklist:
1. The Lament
2. Nightbound
3. Lady Death
4. Subterranea
5. Purgatorio
6. Cries From The Underworld
7. Lacrimosa
8. The World
9. Here Be Dragons
