Twee jaar geleden kwam de eerste full-length van Myrkur uit, voorafgegaan door een ep. Vanaf het begin heeft Relapse Records met een slimme marketingcampagne de aandacht voor de mysterieuze artieste enorm vergroot. Het label hield haar identiteit in eerste instantie geheim. Het ging immers om de muziek en niet om de persoon erachter. Geruchten dat Amalie Bruun de zangeres was, bleken waar. Amalie is een Deense zangeres die zich momenteel vooral bezighoudt met kulning, houtsnijden, breien, de nyckelharpa bespelen en het verwerken van nachtmerries die haar slaap de laatste jaren teisterden, te vertalen in het Deens met Mareridt.
Hoewel er zowel op het debuut als opvolger Mareridt blasts en blackmetalriffs te horen zijn, is de muziek niet te beschouwen als black metal. Het is eerder een vertaling van het niet kunnen aarden in de huidige wereld en de zoektocht naar de connectie met de natuur en haarzelf. Zo zijn er ruige stukken met screams ten teken van frustratie (en gitaarriffs met distortion, zoals die in Måneblôt), maar is er ook het atmosferische van de ochtendmist en het hemelse van de echoënde vocalen (het traditionele, Noordse De Tre Piker) en korte instrumentale intermezzo’s zonder reguliere drums (Kætteren, op mondharp, pauken en nyckelharpa).
Er zit veel diepte in de dromerige, zweverige darkfolksound van producer Randall Dunn (Wolves In The Throne Room, Marissa Nadler, Earth, Sunn O))), Boris). Het is in eerste instantie wennen aan de mix. Zo lijken de drums los te staan van de rest van het instrumentarium en zijn tijdens de blasts vooral de bekkens te horen, maar na meerdere luisterbeurten went de bijzondere sound wel. Het geheel is iets gepolijster dan het debuut, maar nog altijd wel met een ruw randje. Byssan Lull van het debuut is een aardige richtlijn van wat je in de middensectie van het album kunt verwachten. Elleskudt had op M kunnen staan. Dit vanwege herinneringen aan Onde Børn en in mindere mate Jeg Er Guden, I Er Tjenerne.
Vocaal is er een verschuiving waarneembaar. Op het debuut M was er veelal sprake van kamerkoorvocalen. De opvolger laat vooral de donkere popmuziek van Chelsea Wolfe, Lykke Li en Lana Del Rey (Crown) horen. Vermeldenswaardig is dat de zang in Elleskudt af en toe doet denken aan Kylie Minogue. En over Chelsea Wolfe gesproken: zij zingt mee in Funeral, dat overigens net als afsluiter Børnehjem (met ‘griezelige’ kinderstemmetjes in het hoofd) niet het beste nummer op deze release is. Veel andere tracks zijn juist memorabel en zowel prima los als in combinatie met de andere te beluisteren.
Mareridt neemt veel vaker gas terug dan zijn voorganger en is toegankelijker en atmosferischer in zijn sound en songwriting. Het is een therapie om spoken te verdrijven en te verlangen naar rust en een verbinding met de natuur. De metal heeft bijna volledig plaatsgemaakt voor een combinatie van folk, ambient, experimentele geluiden en hemelse vocalen die minder op kamerkoor en meer op donkere popmuziek zijn gebaseerd. Een heel ander album dan M, maar toch herkenbaar als Myrkur. Knap gedaan.
Tracklist:
1. Mareridt
2. Måneblôt
3. The Serpent
4. Crown
5. Elleskudt
6. De Tre Piker
7. Funeral
8. Ulvinde
9. Gladiatrix
10. Kætteren
11. Børnehjem
