Flux Conduct is het soloproject van John Browne. Het brein achter de Britse progressievelingen van Monuments en voormalig gitarist van Fell Silent had een uitlaatklep voor zijn frustraties nodig en verraste in 2015 vriend en vijand met eersteling Qatsi. Die conceptplaat is een drieluik rondom de stadia in het leven volgens de Hopi-Indianen. We kunnen er dus wel vanuit gaan dat de titel van nieuweling Yetzer Hara ook weer een bijzonder verhaal is.
En ja hoor, Wikipedia vertelt mij dat yetzer hara Hebreeuws is en 'de aangeboren neiging om kwaad te doen' betekent. Het is echter niet alleen de albumtitel die mij dwingt te rade te gaan bij meneer Google. Ook titels als Concupiscence dat in de katholieke kerk het verlangen naar het vleselijke betekent (in tegenstelling tot het geestelijke) en Harlequinade dat in een pantomime het gedeelte is waarin de clown de hoofdrol speelt, zorgen voor een bezoekje aan het petekind van Larry Page. En wie de titels in zijn geheel bestudeert, ontwaart de zeven zonden. Dat is dan weer wat minder origineel, maar Browne geeft er zijn eigen draai aan.
Over naar de muziek. Wie het werk van de beste man een beetje kent, weet wat te verwachten. Bent u fan van zijn muziek? Dan wordt u op uw wenken bediend. Yetzer Hara staat bol van de progressieve metalriffs met lage djenttonen. Ten opzichte van Qatsi is deze plaat een stuk beter te behappen. Toegankelijker, zo u wilt. En dat komt grotendeels door het toevoegen van vocalen. De zoetgevooisde stem van Renny Carroll, die enigszins in het verlengde van Monuments-zanger Chris Barretto ligt, haalt de zware insteek van Browne's composities weg. Maar ook in zijn geheelheid is het wat minder hoekig en bruut. En nu ik dan toch de vergelijking met Monuments maak: daar waar Qatsi meer in de buurt van Gnosis ligt, ligt Yetzer Hara meer in het verlengde van Amenuensis.
Zoals op de voorganger bleek, kan Flux Conduct prima af zonder vocalen, maar Carroll zorgt er wel voor dat het geheel een groter publiek zal aanspreken. Niet in de laatste plaats de fans van Monuments, want Carroll bedient zich evenals Baretto van cleane, Michael Jackson-achtige vocalen alsook van grunts. De gastbijdrage van gitarist Olly Steele (Monuments) doet wat dat betreft een flinke duit in het Monuments-zakje. Heeft u niks met dergelijke zang? Niet getreurd, de plaat wordt ook geleverd in instrumentale versie.
Hoewel deze plaat dan misschien wel makkelijker wegluistert, verveelt de plaat nergens. Het is gewoon ruim veertig minuten genieten van lekker groovende headbangers die van tijd tot tijd mijn Meshuggah-gezicht tevoorschijn toveren. De line-ups van Euroblast en ProgPower zijn helaas al vol, maar wie weet waar ze nog opduiken dit jaar. Het zou in ieder geval mooi zijn als het debuutoptreden van twee maanden terug een vervolg zou krijgen.
Tracklist:
1. In Pursuit Of Happiness Portraying Envy
2. Melancholia Portraying Sloth (feat. Mike Dawes)
3. Biohate Portraying Wrath
4. The Deluge Interlude (Portraying The Great Flood)
5. Concupiscence Portraying Lust (feat. Ola Englund)
6. Harlequinade Portraying Gluttony
7. Weltschmerz Interlude (Portraying A Person Who Believes Reality Can Never Satisfy The Demands Of The Mind)
8. Fruit Of The Poisonous Tree Portraying Pride
9. Memento Mori Portraying Greed (feat. Olly Steele)
