Allereerst: gefeliciteerd met jullie nieuwe plaat In Control. De enthousiaste recensies stromen binnen en komen voorbij op jullie social media. Hadden jullie hier, wellicht stiekem, op gehoopt na het enthousiasme over jullie debuutalbum of overtreffen de reacties jullie verwachtingen?
Dank je wel! Ja, de recensies, waarvan we er een aantal van op onze social media plaatsen, komen vanuit alle hoeken en landen binnen. Om eerlijk te zijn hielden we hier niet echt rekening mee, omdat we de muziek in eerste instantie puur voor onszelf hadden opgenomen. Dat het eerste album zo aansloeg was al een enorme verrassing en dat dit zich met In Control verder uitbreidt is gewoon te gek. De bevestiging krijgen dat je goed bezig bent en dat de muzikale ideen die je hebt ook bij anderen aanslaan, is het mooiste compliment dat je kunt krijgen. Dus zeker... het enthousiasme overtreft onze verwachtingen totaal.
Twee albums binnen twee jaar tijd uitbrengen is niet niks. Hoe hebben jullie dat zo snel voor elkaar gekregen?
Het klinkt spannender dan dat het eigenlijk is. Voor het eerste album hadden we al bijna honderdvijftig nummers opgenomen. Weliswaar in veel verschillende stijlen, maar een aantal van die nummers paste goed bij elkaar. Nadat dat album opnametechnisch was afgerond, zijn we meteen doorgegaan met schrijven en opnemen.
We willen geen coverband zijn en met slechts n album aan eigen materiaal in de pocket kun je hooguit wat jamsessies of eventueel supportoptredens doen. Vandaar dat we meteen doorgingen, terwijl het eerste album nog bij Abbey Road lag om te worden gemasterd! Het tweede album lag ook al enige tijd klaar op de plank. Zo konden we rustig de tijd nemen om te werken aan een geweldig hoesontwerp en tal van andere zaken die bij het uitbrengen van een plaat komen kijken. Om het een en ander soepeler te laten verlopen, hebben we ook een eigen label opgericht, (LO41 Records, red.) waarmee we, samen met een paar strategische hulpbronnen, zelf de wereldwijde distributie regelen.
De haarscherpe productie en het ontzettend professionele, heldere geluid vallen direct op tijdens het beluisteren. Dat is zelfs nog beter gelukt op de tweede schijf. Hoe gaan jullie daarbij te werk?
Dank je wel. Zodra we de nummers hebben opgenomen en de arrangementen zijn uitgewerkt om tot een, naar onze mening, best mogelijke versie van een liedje te komen, beginnen we meteen aan een ruwe opzet van de mix. Deze werken we vrij ver uit. Vervolgens geven we alle tracks van de nummers volledig uit handen aan Dick Kok (van Lab3 Studio's Amsterdam), een goede vriend van ons. Hij heeft carte blanche om al datgene te veranderen of weg te laten om elke song nog beter uit de verf te laten komen.
We kiezen hier bewust voor, omdat Dick namelijk hetzelfde muzikale DNA in zich heeft als wij, maar wel met frisse oren naar onze muziek kan luisteren. Het idee van 'kill your darlings...' Wij vertrouwen hem volledig wanneer het aankomt op de afwerking van de mixen. Voor eventuele dingen waarvan we toch denken dat dit niet helemaal de bedoeling is, hebben we nog een eindsessie waarin we met een beperkt groepje nog eens samen de mixen doornemen en, indien nodig, de laatste details uitwerken.
Het is een lang proces, maar doordat we in onze voor-mixfase al van alles hebben uitgeprobeerd, staan de mixen al aardig hun mannetje. Dick kan vervolgens als een ware 'Master Chef' de mooiste details aanstippen en zorgen voor een gelaagde mix, zodat je ook na vele keren luisteren toch nog verrast kunt worden door nieuwe dingen die je opeens opvallen! Hieraan gaat uiteraard vele uren oefenen en ervaring aan vooraf, maar het resultaat mag er wat ons betreft zijn!
Daar laten jullie het echter niet bij. Beide albums zijn vervolgens gemasterd in de prestigieuze Abbey Road Studios. Dat klinkt als een jongensdroom. Hoe hebben jullie dat contact gelegd en hoe ging dat vervolgens in zijn werk?
Hardland is van begin af aan de verwezenlijking van onze jongensdroom. We hebben binnen de band de beschikking over meerdere studioruimtes, waardoor we naar hartenlust kunnen experimenteren. We zijn oorspronkelijk voor ons plezier begonnen met het opnemen van de muziek. Dan ga je je helemaal te buiten aan alle mogelijkheden die het hebben van eigen studio's biedt.
Het allereerste nummer dat we ooit helemaal klaar hadden, was de ballad The Only Answer van ons debuutalbum. Omdat wij hier zelf invloeden in meenden te horen van Pink Floyd, maar bijvoorbeeld ook een song als Beautiful Goodbye van Amanda Marshall, had ik het idee om gewoon eens te gaan kijken of we nog een andere droom konden laten uitkomen. Abbey Road! Ik belde met de beroemde studio in Londen. Of het nu mijn, vooral in Nederland zo opgemerkte accent was of niet, maar de telefoniste van Abbey Road verbond mij zomaar door met Sean Magee! Een absolute masteringheld van ons, met bands als The Beatles, Pink Floyd, Deep Purple, Rush op zijn cv. Ik heb hem op de man af gevraagd of hij ook tijd had en bereid was om een volstrekt onbekend project uit Nederland te masteren. Hardland was op dat moment nog niet eens een band! Tot mijn niet geringe verbazing liet hij weten dit leuk te vinden en zo werd er besproken hoe we de bestanden moesten aanleveren.
Ondanks alle ervaring op tal van muzikale vlakken waren we echter vrij onbekend met het fenomeen mastering en leverden we de songs voor het eerste album druppelsgewijs aan bij Abbey Road. Te beginnen met die ballad. Toen we die terugkregen, waren we totaal overweldigd door het enorme verschil dat zo'n professionele mastering toevoegt aan de track. Feitelijk kwam het erop neer dat als je een goed nummer met een goeie mix aanlevert je van Abbey Road gewoon absolute wereldtop qua sound terugkrijgt. De andere tracks volgden een voor een. Wij waren van tevoren echter vergeten om duidelijk aan te geven dat dit tracks waren om op n album te worden uitgebracht. Nadat we alle masters hadden gekregen, sprak ik uitgebreid met Sean Magee. Hij vroeg of we tevreden waren met de mastering. Dat waren we absoluut, maar omdat de tracks op verschillende dagen waren aangeleverd en gemasterd, waren er toch kleine verschillen waarneembaar. Uiteindelijk heeft 'ie het hele album nog eens onder handen genomen om alles zodanig te finetunen dat het ook als n album klonk. Hij was erg te spreken over onze muziek en wilde ook graag een exemplaar ontvangen van het eindproduct voor in zijn eigen platenkast! Ik kan je verzekeren dat je dan toch even in je arm knijpt of je niet droomt van zoveel positiviteit!
In Control kent zeer diverse nummers met stijlen die variren van typische melodieuze rock tot aan new wave en opvallende referenties aan bijvoorbeeld The Beatles. Hebben jullie vooraf een idee wat voor een song jullie willen schrijven of is dat meer een proces waarbij een idee soms uitpakt als een typische AOR-song of een nummer waarbij de new wave domineert?
Dat klopt. Het is deels bewust, deels onbewust best een gevarieerd album. Het bewuste deel zit hem erin dat wij zelf niet echt blij worden van een plaat die je vanaf de eerste noten kunt uitspellen! Wij houden van heel veel verschillende stijlen muziek en laten ons hierdoor dan ook benvloeden. Toch proberen we wel om toch onze eigen sound of muzikale kenmerken erin te verwerken, zodat het toch onmiskenbaar Hardland blijft! Zelfs wanneer een nummer buiten de geijkte rockpaden treedt. Dit is simpelweg de uitkomst van een groep muzikanten met veel verschillende achtergronden, maar ook met gezamenlijke raakvlakken. Juist op die raakvlakken vinden wij elkaar.
Grappig trouwens dat je The Beatles aanhaalt. Voor ons voelde het meer als een kruising tussen The Beach Boys (Tears In The Morning) met koortjes die hier en daar invloeden hebben van CSNY. We zoeken soms ook bewust grenzen op, om onszelf muzikaal uit te dagen of om iets te doen wat we nog niet eerder hebben gedaan. Om het spannend te houden, maar ook om niet in herhaling te vallen. De mooiste albums vind ik platen met de nodige variatie of verrassende opnames.
We werken ieder op heel verschillende wijze aan onze songs. Sommigen leveren een basisidee aan dat vervolgens helemaal binnenstebuiten wordt gekeerd en wordt gearrangeerd totdat iedereen er blij van wordt. Zelf lever ik meestal compleet uitgewerkte ideen aan. Wanneer bij mij een idee ontstaat, hoor ik letterlijk alle details al in mijn hoofd en is het slechts een kwestie van spoor voor spoor opnemen tot het geheel der delen klinkt zoals het in mijn hoofd zit. Hetgeen overigens niet wil zeggen dat er niets meer aan kan worden veranderd, want alles kan en mag, zolang het liedje maar centraal staat. De song moet de best mogelijke uitvoering krijgen. Soms komt 'ie in een keer tot stand, soms na veel sleutelen en proberen. Omdat we allemaal de 70s en vooral de 80s muzikaal bewust hebben beleefd, komen veel van onze ideen uit die tijd voort. Daarom kun je ook een wave-achtig nummer horen in een Hardlandjasje.
Overigens is het nummer Rise And Shine, dat door velen wordt gezien als een track met wave-invloeden, gebaseerd op filmmuziek van de Amerikaanse hardrockband Angel uit dezelfde tijd waarin Kiss met I Was Made For Lovin' You op de proppen kwam. Die groep experimenteerde met het mixen van stijlen. Dat idee en gevoel was ons startpunt. We lieten datzelfde nummer horen aan Co de Kloet (NPO Radio) en hij hoorde er meteen invloeden in van The Who's Baba O'Riley. Niets is zo mooi als muziek waarop iedereen zijn of haar gevoel of herinneringen los kan laten!
De nummers Dazzled By The Presence Of Love en met name Love Love Love zijn behoorlijk zoet in vergelijking met het meeste andere materiaal. Zijn jullie zulke romantische mannen?
Vind je? Dazzled is ontstaan uit mijn liefde voor het muzikale samenspel van het hammondorgel en de gitaarriffs van Deep Purple. Bijvoorbeeld de introriff van Burn! Die is zo bruut en vet. Het is echter al vaker gedaan, dus doen wij een dergelijk samenspel in de refreinen en een totaal andere insteek tijdens de coupletten. Een van die dingen die mij muzikaal zo inspireert, is het karakter van die typische road-radio songs. Wanneer je 's nachts op de snelweg naar huis rijdt, bijvoorbeeld na een optreden, en je ziet alleen het schijnsel van jouw eigen koplampen. Of dat betekent dat wij romantici zijn? Hahaha, we geloven het graag... Love, Love, Love is zo'n song die zichzelf eigenlijk schreef. Nadat we van een standaard vierkwartsmaat naar een driekwartsmaat waren overgestapt, kwam het vanzelf.
De songtitels komen overigens voort uit een gevoel dat een nummer oproept, of de 'yell' die als eerste te binnen schiet tijdens een refrein. Van daaruit schrijf je verder aan het verhaal. Elke tekst wordt overigens gecheckt. Als je er alles aan doet om muzikaal dingen goed aan te pakken, moet je dat tekstueel ook doen. Het voordeel is dat mijn vrouw Amerikaanse is, dus als ik iets vernederlandst heb opgeschreven, wordt dat er onmiddellijk uit geschrapt! Mijn vrouw heeft ook meegeschreven aan teksten, om bijvoorbeeld het perspectief in de verhaallijn om te keren of om een tekst vanuit een ander oogpunt te benaderen. Zoals al eerder opgemerkt: bij ons staat het belang van het liedje centraal!
Bijzonder is ook de Tubeway Army-cover Are Friends' Electric? Waarom hebben jullie juist dat nummer uitgezocht om op plaat te zetten?
Het is eigenlijk een oud idee van Paul Evers die de originele synthversie kent en zich altijd afvroeg hoe dit nummer zou klinken als alle synths zouden worden vervangen door gitaren. Die versie had hij opgenomen, werd later verder uitgewerkt en toen wij om toestemming vroegen bij Gary Numan kwam aan het licht dat het ooit oorspronkelijk bedoeld was te worden opgenomen met gitaren. Toen Gary Numan de studio betrad en daar al die nieuwe synths zag, werd hij hierdoor echter zo genspireerd dat hij de versie heeft opgenomen zoals wij die allemaal kennen! Mooi en eigenlijk verrassend te weten dat wij dus nu min of meer het chte origineel hebben opgenomen! We kregen dan ook toestemming om het uit te brengen. Uiteraard gaat dat dan gepaard met alle procedures die daarbij horen: je betaalt gewoon rechten voor gebruik aan de componist. En zo hoort het ook. Maar het is mooi om te weten dat hij onze uitvoering na de ruwe mix te hebben beluisterd, zijn zegen heeft gegeven! We hebben het nummer ook eer aangedaan, vinden we zelf. Het is aan de luisteraar om daar een eigen idee of gevoel bij te ontwikkelen.
Het artwork voor beide platen wordt gesierd door een mysterieuze zigeunerin. Wat was er eerder, het nummer Hot Gypsy van het debuutalbum of het artwork?
Hot Gypsy hadden een vriend en ik al eind jaren tachtig geschreven, maar we hebben er nooit iets mee gedaan omdat we toen geen band hadden. Het lag gewoon op de plank. Na al die jaren hebben we het hier en daar opgefrist, moderner gemaakt en voorzien van een paar kleine aanpassingen aan het arrangement waarna het nummer alsnog het levenslicht zag. We kregen meteen een goed gevoel bij dat nummer, wat leidde tot een brainstormsessie om meer met het zigeneurthema te doen. Zo kwam ik op ideen die later door illustrator Frans Mensink tot leven werden gewekt middels posters en het hoesontwerp.
We spreken vaak met allerlei mensen uit de muziekwereld en als je je oren dan goed te luister legt, krijg je heel veel nuttige informatie waarmee je iets kunt. Bands en hun labels denken bijvoorbeeld na over de albumvormgeving, uitstraling, concepten, enzovoorts. Zoals Iron Maiden zijn "Eddy" laat terugkeren op zijn albumhoezen, of Pink Floyd die surrealistische ontwerpen heeft van zo'n bekend grafisch bureau, zo dachten wij dat het iets zou toevoegen om dus met geweldige illustraties van een zigeunerin te werken. Bovendien, wie zit er nou te wachten op de zoveelste bandfoto van wat oude rockers in de zoveelste herhaling van de een of andere pose? Hahaha!
Binnenkort doen jullie een aantal Nederlandse podia aan ter promotie van In Control. Wat staat er nog meer op het programma?
We hebben afgelopen zomer ook een Duits festival aangedaan en zijn alweer in gesprek met meerdere zalen bij onze oosterburen. In Nederland proberen we zoveel mogelijk te spelen. Maar Nederland houdt over het algemeen van andere soorten rockmuziek. Maakt voor ons niet uit, want we blijven niet alleen dromen, maar er vooral ook aan werken om dromen uit te laten komen. Dus zijn we bezig met mogelijkheden om op te treden in heel Europa of zelfs daarbuiten. Zoveel mogelijk mensen kennis laten maken met onze muziek en intussen zelf zoveel mogelijk plezier zien te beleven aan de band en alles wat we doen en meemaken!
