Hibakusha opent het festival in het café. Het vijftal uit Haarlem speelt moderne, groovy metal met atmosferische elementen, die geïnspireerd lijkt door onder andere Meshuggah, Textures en Gojira. Hoekige riffs, vette grooves, ruimtelijke leads en agressieve, monotone screams vormen de hoofdingrediënten van de muziek die vandaag aardig uit de verf komt. Het is wel direct duidelijk dat je vooraan moet staan om een goed geluid te ervaren, want vanaf drie meter naar achteren klinkt het geheel veel minder overtuigend. Tot aan de geluidstafel komen de nummers van onder andere de debuut-ep Incarnation het beste tot hun recht. De complexiteit en dynamiek maken de songs sterker, maar aan herinneringswaarde moet nog gesleuteld worden. Desondanks een aangename performance van Hibakusha. (Jeffrey)
Bij Illusionless is het erg rustig. Dat komt onder andere door de overlapping met Hibakusha en Destiny Potato. De Leidenaren verdienen beslist meer aandacht, want ze zijn actief, spelen strak en de nummers van de prima eerste full-length Age Of Kali komen live goed tot hun recht. De songs bevatten veel tempowisselingen en interessante riffs en leads. De mix van atmosferische soundscapes, progressieve death/thrash met deathcore-elementen is het eerste hoogtepunt van de dag. (Jeffrey)
Zoals gezegd hebben ze het de muzikale veelvraten vandaag erg moeilijk gemaakt: De drie openingsbands spelen vrijwel tegelijkertijd. Wie dus het Servische Destiny Potato volledig wil zien, mist Illusionless en pakt hooguit de eerste noten van Hibakusha mee. Op zich een gerechtvaardigde keuze, want Destiny Potato speelt de (pop)sterren van de hemel. De ietwat tegenvallende show op Euroblast dit jaar wordt ruimschoots gecompenseerd. Het gulzige publiek kan maar geen genoeg krijgen van de poppy djent van mastermind David Maxim Micic. Niet alleen inmiddels bekende songs van de debuutplaat (Lun) Lunatic en Love Song vinden gretig aftrek, ook het nieuwe nummer van de dit jaar te verschijnen plaat gaat erin als ketellapper. En met de appetijtelijke Aleksandra Djelmas als frontvrouw valt is het ook visueel genieten. (Wouter)
Het Engelse Loathe heeft af moeten zeggen voor Complexity Fest en daarom is het Nederlandse Apophys om half zeven de tweede band in het café. Op het eerste gehoor lijkt dit deathmetalgebeuk één grote brij geluid te worden in dit kleine zaaltje, maar naarmate ik me meer naar voren worstel, wordt het gelukkig beter. Alles heeft hier plotseling wél definitie. Ik hoor vette gitaarleads, ultrastrak drumwerk en snoeiharde riffs. De beukende stukken (en die zijn er meer dan genoeg) worden afgewisseld met moddervette grooves. Dit alles wordt afgemaakt door de grunts van zanger Kevin Quilligan, die naast een vette strot ook over een dikke podiumpresentatie blijkt te beschikken. Een erg geslaagd optreden waarbij de heerlijke headbangriff aan het einde van The Red Planet een absoluut hoogtepunt is. Volgende keer graag op een groter podium! (Constantijn)
Na tien jaar trouwe dienst is het voor gitarist Martijn ‘Marty’ Slegtenhorst zijn laatste optreden voor Divine Sins. In die periode bracht de Amsterdamse formatie twee ep’s en een full-length uit met daarop een mix van deathcore, melodische death metal en moderne, extreme metal. De songs met aangename riffs en ideeën komen vandaag niet optimaal tot hun recht in de Aristides-hal. De presentatie mag ook wel wat actiever. Het zijn vooral de frontman en later de bassist die zich op dat gebied positief onderscheiden. De gitaristen concentreren zich vooral op het technisch verzorgd spelen, maar op het studiowerk klinkt het geheel overtuigender. Er is dan ook weinig bijval en het is gaandeweg het optreden steeds leger. Het is zeker niet slecht wat de heren laten horen, maar ook hier geldt dat het optreden niet echt blijft hangen. (Jeffrey)
Bij Hypno5e in de grote zaal is het geluid juist fantastisch. Krachtig en definieerbaar. De af en toe opduikende meerstemmige zang komt goed door en de rustige, Floydiaanse stukken ademen sfeer. De cinematografische metal, zoals de Franse formatie de eigen muziek in het straatje van Gojira noemt, bevat samples van tape en gesproken passages die het cinematische aspect uitlichten. Het is wat dat betreft wel spijtig dat er geen videobeelden zijn. Ook jammer is dat de vrouwelijke zang van tape komt. Dat doet afbreuk aan de live-beleving. Laat dat de enige punten van kritiek zijn, want verder ziet een goed gevulde zaal de show goedkeurend aan. Er ontstaat een pit en de reacties zijn uitbundig. Van alle drie full-lengths komen er tracks aan bod, dus ook van de splinternieuwe Shores Of The Abstract Line. De afwisseling van math, groove, extreme metal en atmosferische rock boeit van begin tot eind. Magnifique! (Jeffrey)
“Who of you heard of us?” Op de vraag van de Orient Fall-frontman steken een paar bezoekers de hand op. Ze staan vooraan en maken deel uit van een enthousiast groepje jonge fans dat wellicht in het bezit is van de meest recente plaat Fractals (2015). Voor hen over de Hongaarse moderne metal geen kwaad woord, maar daarachter blijft het leeg en loopt men weg. Ondanks het jeugdige enthousiasme van de bandleden is het vooral een geval van veel geblaat, weinig wol. Aardig en strak gespeeld, maar niet bijzonder genoeg. Het gitaargeluid staat dun afgesteld en de cleane vocalen zijn niet altijd zuiver. Het geheel komt ondanks het enthousiasme van de Oost-Europeanen niet overtuigend over. Orient Fall is de tegenvaller van de dag. (Jeffrey)
“Let’s make the biggest circle pit of Complexity Fest ever!” Het zijn de woorden van Paolo Colavolpe, frontman van Destrage, om er aan toe te voegen: “I know it’s the first edition, so let’s make this history.” Het toont het enthousiasme van Paolo, die constant in de weer is om het publiek te bespelen. Het publiek dat op zijn beurt enthousiast reageert op de energieke, beweeglijke show van de Italianen. Er ontstaat een pit en later zelfs een polonaise tijdens het polka-gedeelte van het titelnummer van Are You Kidding Me? No. (2014). Feestmuziek dus, met titels als Panda Vs Koala en My Green Neighbour. Al lijdt de stem van Colavolpe later in de set onder het voluit gaan, zijn presentatie en variatie (van screams, grunts tot Linkin Park-achtige zang) maakt veel goed. De progressieve ADHD-metalcore van de Zuid-Europeanen trekt een volle zaal en is bovendien memorabel. De tracks zitten goed in elkaar, bevatten veel twists en stijlen (van metalcore tot punk, van rock-‘n’-roll tot moderne metal) plus razendsnel, knap gitaarspel. De verzorgde podiumaankleding met backdrop en banners maakt het helemaal af. Destrage kwam, zag en overwon. (Jeffrey)
Textures zagen we vorige maand zijn nieuwe cd Phenotype presenteren. Toen had de band duidelijk een tijdje niet op het podium gestaan. Na de Europese tour van afgelopen weken ter promotie van het album zijn alle oneffenheden echter weggepoetst. Textures staat als een huis, de lichtshow loopt nu wel strak op de clicktrack en het publiek smult gulzig van elke noot. Het hele repertoire van Swandive tot aan New Horizons passeert de revue, en het spelplezier spat van het podium. Textures is de band van het festival. Niemand begrijpt waarom 's Neerlands trots zo vroeg op de avond staat, maar het maakt de pret er niet minder om. Daar doet het ietwat matte geluid niets aan af. (Wouter)
The Algorithm is terug! De elektrometal van Rémi Gallego wordt gemaakt door zijn Akai APC40 alsmede zijn eigen 'djentgitaar' en de drums van Jean Ferry. En dat gaat er bij het openminded publiek van Complexity Fest in als zoete koek. Als fan van de scherpe noten op debuutalbum Polymorphic Code was Octopus4 een tegenvaller. Vandaag worden echter ook tracks van het nog te verschijnen Brute Force gespeeld. En die sound is weer een stuk bruter. Een golden oldie als Trojans verschijnt dan ook in hetzelfde brute jasje en krijgt daarmee de krachtige sound die het verdient. Geweldig! (Wouter)
Een van de highlights in het café is The Hirsch Effekt. De drie Duitsers voeren de artcore technisch nagenoeg perfect uit. Slechts de zang is voor verbetering vatbaar. De composities zijn afwisselend, bevatten interessant en complex gitaarwerk en memorabele refreinen. Invloeden komen onder andere van The Mars Volta, Sleepytime Gorilla Museum, Coheed And Cambria, At The Drive In en The Dillinger Escape Plan. Funk, math, indiecore en rustige passages; alles komt voorbij. Ondanks de ingewikkelde noten geeft het trio uit Hannover zich maximaal met een energieke performance. Indrukwekkend! (Jeffrey)
Veel toegankelijker is de rap-metal van Hacktivist in de grote zaal. Niet aan iedereen besteed, getuige de lege plekken aan het begin van de show, maar de mix van rap, breakdowns en bouncy metal (een moderne versie van onder andere Linkin Park, Rage Against The Machine en Limp Bizkit) krijgt vooral de jonge bezoekers in beweging (er is zelfs een stagediver) en daarachter staan de oudere jongeren en jongere ouderen goedkeurend te knikken. Een jonge meid zit op de schouders van iemand die in het midden van de pit staat. Jermaine Hurley en Ben Marvin betrekken het publiek er goed bij en creëren een positieve sfeer. “Come forward, let’s get involved”, “Please make some noise if you’re having a good time” en “Make some noise if you’re fucked up”, klinkt het vanaf het podium. De frontman zoekt zelf ook nog even de moshende menigte op. “You pussies, where’s the pit?” Even later is er een wall of death tijdens de Jay-Z & Kanye West-cover Niggas In Paris. Verder zijn het onder andere Deceive And Defy, Hate, False Idols, Buszy en de nieuwe single Taken die op de setlist staan. Al zijn de teksten tussendoor soms wel erg simpel (“Fuck the police”), de zeer energieke performance zorgt samen met het goede geluid voor een zeer positief oordeel. (Jeffrey)
In de gangen tussen de zalen is een uitgebreid merchandisenetwerk opgezet en je kunt er friet en nog wat vette hap krijgen. Ook aan de veganist is gedacht. Het is evenwel beter als er een volgende editie een ruimere keuze is. Verderop is er bij de garderobe de mogelijkheid gitaren van het Haarlemse Aristides te bewonderen en te spelen. Een zeer aardig randprogramma waar goed gebruik van wordt gemaakt.
Het programma wordt strak gehanteerd, alleen The Algorithm zorgt voor een kwartier uitloop op het tweede podium. De vrijwilligers zijn vriendelijk en de sfeer is ontspannen. Al vroeg blijkt de eerste editie geslaagd te zijn, maar er is meer...
... zoals het eerste optreden van Alkaloid op Europese bodem, zo kondigt frontman Morean aan. De internationale band bevat naast de Noneuclid- en Dark Fortress-frontman een lijst met indrukwekkende muzikanten. Wat te denken van Danny Tunker, Linus Klausenitzer, Christian Münzner en Hannes Grossmann? Het is dan ook niet vreemd dat het debuut The Malkuth Grimoire (2015) hoogwaardige, progressieve, extreme metal bevat. Het is ook niet vreemd dat het met zoveel (ex-)Obscura-leden hier en daar wel wat op de muziek van die Duitse formatie rond Steffen Kummerer lijkt. Niets mis mee, want het is genieten van de technische hoogstandjes van de heren en bovendien bevat de muziek genoeg elementen die je niet tegenkomt bij Obscura, zoals psychedelische seventiesrock. Het is alleen jammer van het matige geluid tijdens met name het eerste gedeelte van het optreden. Zo zijn de vocalen van Morean nauwelijks te horen. Gelukkig is het gitaar- en drumwerk om van te smullen. Gaaf om deze klasbakken aan het werk te zien. (Jeffrey)
Broer James en zus Eva Spence hebben al sinds hun dertiende samen deel uitgemaakt van diverse projecten. In 2005 richtten ze Rolo Tomassi op, een op basis van stijl moeilijk te classificeren band. King Crimson, The Dillinger Escape Plan en Converge komen in de buurt, maar de extremen liggen ver uit elkaar; van chaotische Nintendocore tot toegankelijke alternatieve rock. Dat maakt de muziek zo interessant. Onvoorspelbaar en toch goed doordacht, met complexe maatsoorten en onverwachte, doch passende overgangen. Bovenal is het Eva die met haar soms lieflijke uitstraling en zachte stem enerzijds, en bijzondere moves en geflipte screams anderzijds voor een boeiende performance zorgt. Vermeldenswaardig is de stagediver die na zijn duik op handen gedragen wordt en ondersteboven over het plafond loopt. Rolo Tomassi is een van de topacts in het café. (Jeffrey)
Igorrr is de laatste act bij wie de zaal nog echt vol staat. En terecht. Ook deze maffe Franse dj troffen we eerder al op Euroblast, maar mag in de Kleine Zaal nog een laatste keer de boel opblazen. Daar heeft hij kneiterharde gabberbeats voor meegenomen. Aangevuld met klassieke muziek, metal en dubstep wordt hij op vocaal gebied terzijde gestaan door een dame en heer, die het geheel ook visueel aantrekkelijk maken. Alsof Igorrr Patronaat inderdaad kapot gestampt heeft, druipen er steeds meer bezoekers af. (Wouter)
Het Utrechtse Mary Fields sluit mooi aan bij wat Bear en Rolo Tomassi eerder op de dag lieten zien en horen. Doldwaze taferelen met onder andere een zanger die zich veelvuldig op de dansvloer begeeft, een bassist die op de bar gaat zitten en zijn instrument meerdere malen de lucht ingooit en meer van dat soort fratsen. Ondertussen is de mathcore van de heren soms te complex om te volgen. Gelukkig zijn er momenten van herkenbaarheid en relatieve toegankelijkheid. De georganiseerde chaos wekt zowel verbazing als bewondering. Knap gedaan en bovendien erg vermakelijk. (Jeffrey)
Thrasher en Bong-Ra hebben gewisseld van plek en dus krijgen we eerstgenoemde samen met MC Animal Tag als eerste aan het werk te zien. De zaal is bij aanvang nagenoeg leeg, maar gelukkig druppelen er steeds meer bezoekers binnen en zijn er gedurende de prima set ongeveer dertig tot veertig liefhebbers die staan te dansen op de hardcore. Prima gemixt door de dj's, alleen jammer van de lage opkomst. Zo gaat het feest een beetje als een nachtkaars uit. Wat extra promotie had geen kwaad gekund. (Jeffrey)
Voor The Howl Ensemble is er dan ook niet veel eer te behalen in het nagenoeg verlaten Patronaat. Het is inmiddels al diep in de nacht. Toch siert het de heren dat ze de moeite nemen om een paar lange tracks te spelen, waarbij ze ruim de tijd nemen om die jamsessie-achtig op te bouwen middels gevarieerd drumwerk, een combinatie van jazz, rock en noise. Zo aan het einde van een lange festivaldag is het echter moeilijk om de aandacht erbij te houden. Dat doet niets af aan de prestaties van het trio, dat het podium deelt met een enorme lading effectenpedaaltjes. (Jeffrey)
Al met al is de eerste editie van Complexity Fest zeer geslaagd. Afgezien van een paar niet bijzondere en een enkele tegenvallende band, waren er veel hoogtepunten. Het geluid was over het algemeen goed, al moest je in het café wel vooraan staan. De organisatie is erin geslaagd een veelzijdig programma te bieden dat voor herhaling vatbaar is. Als er de komende maanden aan de verbeterpunten op het gebied van onder andere de catering gewerkt wordt, dan is het succes en de belangstelling volgend jaar ongetwijfeld nog groter. Wij komen in ieder geval graag weer naar Haarlem.
Setlist Alkaloid:
1. Carbon Phrases
2. Cthulhu
3. Alter Magnitudes
4. The Malkuth Grimoire
5. Dyson Sphere I: Mining The Oort Cloud
6. Dyson Sphere II: Assembly
7. Funeral For A Continent
Setlist Hypno5e:
1. In Our Deaf Lands
2. Acid Mist Tomorrow
3. Maintained Releavance Of Destruction Part 2
4. Gehenne 1
5. Gehenne 2
6. Gehenne 3
7. Tutuguri
Setlist Destrage:
1. Destroy Create Transform Sublimate
2. G.O.D
3. My Green Neighbour
4. Double Yeah
5. Purania
6. Panda Vs Koala
7. Are You Kidding Me? No.
8. Jade's Place
Setlist Hibakusha:
1. Knowloon
2. Entropy
3. Origin
4. Julia
5. Bermuda
Setlist Apophys:
1. Requiem For The Absurd
2. Dimensional Odysee
3. Miscreants
4. The Antidote
5. Humanity’s Epilogue
6. The Red Planet
Meer foto's op www.basementonline.nl
