Vroeg in de avond opent Bruusk het festival. De Kampense formatie laat zich sinds 2014 onder meer benvloeden door God Dethroned en Lamb Of God. De grooves komen vandaag goed tot hun recht en ondanks dat het soleerwerk niet goed uit de verf komt, rolt de death metal lekker uit de boxen. De bezoekers zijn niet bekend met het songmateriaal, maar Bruusk laat een positief visitekaartje achter met vooral Kill, Torture Sin en Carve My Mark. Een fijne openingsband van Hedon Zwaar Nieuwjaar 2018.
De eerste band in de grote zaal is Izegrim. Sinds bassist Bas Wijnbergen zich bij het kwartet heeft aangesloten, kan Marloes Voskuil zich concentreren op haar extreme vocalen en kan ze meer bewegen, wat ze ook doet. De frontvrouw doet enorm haar best om er ook bij het publiek beweging in te krijgen. Dat lukt slechts gedeeltelijk. Vooraan is er een enthousiast groepje, maar daarachter blijft men stilstaan. Het Zutphense collectief heeft wat pech met het gruizige geluid, waardoor de impact van de songs kleiner is dan gehoopt. De eerste pit van de dag is echter een feit tijdens Reclaim My Identity, n van de sterkste tracks op de setlist, waarop tevens twee nummers van de vorig jaar uitgebrachte ep Beheaded By Trust staan. Daarvan komt het groovy Warmonger II (met lage grunts) als beste uit de boxen.
Inmiddels zijn de meeste mensen wel binnen. Hoewel het er meer zijn dan in de kleine zaal passen, ontstaat er nooit een probleem, aangezien niet iedereen tegelijk in de kleine zaal aanwezig is. Er staan veel bezoekers in de hal bij de merch. De meesten komen dan ook voor de gezelligheid en de muziek beschouwen ze als een prettige bijkomstigheid, al zal iedereen op voorhand wel een paar bands willen zien.
In de goed gevulde kleine zaal werkt Shinigami zich op tot een van de hoogtepunten van de dag. Het optreden begint sfeervol met alleen celliste Elianne Anemaat op het podium. Daarna is het podium voor de heren. Ze brengen uiteraard songs van The Arcane Order ten gehore, de enige release die de death/thrashformatie op zijn naam heeft staan. Er komt een tweede ep aan. Daarvan staan vandaag Downfall en Crushing Titans op de setlist. Het is uiteraard de immer enthousiaste en beweeglijke frontman George Oosthoek die veel ogen op zich gericht weet. De heren om hem heen zorgen voor een goede instrumentale begeleiding. Rutger van Noordenburg (Bleeding Gods) en Jory Hogeveen (Hordearii) komen met gave riffs, zoals in Ronin en Order Of The Blade. Het is een energieke show, waarin het tempo hoog ligt (met hier en daar blasts) en waarvan het speelplezier vanaf straalt. Elianne komt voor de sluitingstrack nog even op het podium en George sluit af: Wij waren Shinigami en jullie niet!
Het Noorse Blood Red Throne komt met een zowel strak gespeelde (alleen de voeten van de drummer hebben het er zwaar mee) als een vermakelijke set. Dat laatste komt vooral door de Bosnische gitarist Ivan Gujic, die een fles Jack Daniels heeft meegenomen en daar af en toe een slok van neemt. Hij maakt robomoves, poseert alsof hij in een hairmetalband speelt en tijdens zijn solos, die hard in de mix staan, weet hij de tremolobar goed te vinden. De andere heren staan strak te spelen. De mannen brengen een combinatie van Amerikaanse death en een zwartgeblakerd randje. Deicide, Terrorizer en Suffocation komen in gedachten op bij het beluisteren van de tracks, maar ook de grooves van Decapitated en Cannibal Corpse komen aan bod. De ervaren mannen spelen op enkele slordigheden na behoorlijk strak en Yngve "Bolt" Christiansen maakt een positieve indruk met zijn diepe grunts. Tot een gewenste moshpit komt het niet, maar Blood Red Throne laat een positieve indruk achter.
Die Hollnder machen immer Spa und die Deutschen machen immer alles kaput. De meningen over het optreden van Damnation Defaced zijn sterk verdeeld. Sommigen hebben duidelijk genoten, maar dat zijn er niet veel. Er is veel in- en uitloop en aan het einde van de show staan er veel minder mensen dan bij aanvang. Dat zal uiteraard voor een deel te maken hebben met dat God Dethroned erachteraan komt, maar het heeft ook voor een deel te maken dat men liever even rustig in de wandelgangen bijkletst, weg van de herrie. Een andere reden is dat de Duitsers, die voor het eerst in hun bestaan in Nederland optreden, wel hard werken, maar weinig potten breken met hun melodeath la At The Gates en The Haunted. Dat terwijl de heren beslist zeer aardig staan te spelen en zanger Philipp Bischoff hard werkt. De inzet van rookkanonnen ten spijt is er weinig bijval voor de prestaties van de heren.
Bij God Dethroned is het gezellig druk. De blackened deathmetalband speelt vandaag goed en komt met een gevarieerde setlist, varirend van melodeath la In Flames (het sfeervolle Soul Capture 1562), razende blackened death die aan Morbid Angel herinnert (Storm Of Steel), Slayer-achige thrash (Boiling Blood), traditionele metal (Poison Fog) en thrash la Kreator (Sigma Enigma). Uiteraard is er aandacht voor het meest recente album (het tiende) The World Ablaze (2017), maar het aantal songs daarvan blijft beperkt tot drie. Daarnaast duiken de mannen het verdere verleden in. Er zijn niet veel verrassingen. Villa Vampiria en Sigma Enigma zijn twee vroege hoogtepunten. Tijdens eerstgenoemde ontstaat een pit, maar tijdens de rustige stukken met prachtige leadgitaarpartijen, die uitstekend uit de verf komen, gaat men weer rustig staan kijken. De raspende vocalen van bandleider Henri Sattler zijn een kwestie van smaak, maar op de instrumentatie valt niets af te dingen. Integendeel; de hoofdact imponeert met zijn veelzijdige spel. God Dethroned toont zich headlinerwaardig.
Het is inmiddels wat rustiger in Hedon. Het blijft evenwel gezellig in de hal bij de merch. Ook in de kleine zaal zien de mannen van The Heritance tot hun tevredenheid nog volk blijven hangen. Dat hebben ze onder meer te danken aan hun actieve presentatie, waar het speelplezier van afstraalt. Frontman Dennis Lusseveld werkt erg hard, maar achter hem is het drummer William Vlierman die veel indruk maakt met het strak dichttimmeren van de groovy thrash. Het thrashensemble kan niet over de hele lengte van de set de aandacht goed vasthouden (de nummers duren soms iets te lang), maar live hebben de grooves meer impact dan in de studio. Slaves Of Existence geldt als een van de uitschieters. The Heritance toont zich een prettige afsluiter van een gezellig en geslaagd Hedon Zwaar Nieuwjaar.
met dank aan Eus Straver van Metal-Experience voor de foto's.
