Kamelot, Maiden uniteD en Leaves' Eyes in Tilburg

De zaal is nog niet vol als om zeven uur Leaves' Eyes het podium betreedt. Gaandeweg de show van vijfentwintig minuten arriveren echter de meeste overige bezoekers. Ze zien samen met degenen die al vroeg aanwezig zijn een enthousiaste symfonische metalband die al vroeg de stemming erin brengt. Het vocale duo Alexander Krull en Elina Siirala betrekt de toeschouwers constant bij de show en moedigt ze aan om mee te klappen, de vuist in de lucht te steken, te springen en "hey, hey, hey" te roepen. Tot grote tevredenheid is er veel respons, mede dankzij de setlist die vooral bestaat uit uptempo en vrolijke nummers met een folky touch, in de lijn van het meest recente album Sign Of The Dragonhead. Acht vikingen met schilden, zwaarden, bijlen en speren accentueren de vikingthematiek nog maar eens tijdens het eerste en laatste nummer. Elina staat zelfverzekerder dan ooit te zingen. De zaal vult zich snel met positieve energie. Leaves' Eyes doet het prima en is "Superlecker!"

Na een korte ombouwpauze is het even wennen aan de semi-akoestische vertolkingen van Iron Maiden-songs door Maiden uniteD. De feeststemming maakt plaats voor een heel andere beleving. De toon is serieuzer en ingetogen. De backdrop met de R101, één van de grootste luchtschepen, en de intro met referenties aan de gebeurtenissen rond 1930 zijn tekenend. Aanvankelijk weet men niet goed wat men hiermee aan moet. Velen nemen dan ook een afwachtende houding aan. Er is evenwel waardering voor de gewaagde en interessante arrangementen met onder andere een hammondorgel, die de openingstrack een soort Deep Purple-vibe meegeeft. De vaardige groep musici uit Tilburg en omgeving (met de afgestudeerde, negentienjarige toetsenist Polle van Genechte uit Oirschot op keyboards) maakt een ontspannen en gemotiveerde indruk (gaaf om Mike Coolen te zien genieten, de drummer gaat helemaal op in zijn spel). De heren spelen op een intrigerende manier met dynamiek en zorgen voor een mooie opbouw, zeker als het gaat om de omvangrijke compositie Empire Of The Clouds.

De uithaal van Wudstik in het vierde deel van de epic is fenomenaal en levert een extatische reactie uit de zaal op. Het is zonder meer het hoogtepunt van de set. De charismatische frontman grapt: "Had ik altijd al een keer willen doen." Zo heeft hij nog wel meer leuke opmerkingen, zoals voorafgaand aan The Evil That Men Do: "Ik heb mijn ballen backstage neergelegd, anders haal ik de hoge noten niet." Als daarop iemand "homo" roept, heeft hij snel een reactie klaar: "Newsflash: Homo's hebben ook ballen." Bassist Joey Bruers neemt een paar keer het woord om het publiek te bedanken en met een knipoog te melden: "Negen jaar geleden zijn we begonnen in Little Devil en toen wisten we natuurlijk dat we hier vandaag voor een uitverkochte zaal zouden spelen". The Evil That Men Do vindt net als Aces High en The Trooper in een lager tempo dan het origineel plaats en is van die drie op dit tempo veruit het meest geslaagd. Wasted Years heeft echter meer impact. Het tempo daarin ligt veel dichterbij het origineel en het publiek komt daarmee weer tot leven. Jos Severens, die tijdens Strange World en The Trooper goed zingt, maar qua uitstraling zijn meerdere moet erkennen in Wudstik, vormt een geslaagd duet in Wasted Years, dat een vermakelijk optreden op een sterke manier afsluit.

En dan de band waar het vanavond allemaal om gaat: Kamelot. Hier is het publiek voor gekomen en dat laat iedereen dan ook duidelijk horen als het licht in de zaal dooft en de bandleden achter een groot, wit, doorzichtig doek (dat wel eens in de wasmachine mag) één voor één mooi in de spotlight komt te staan. Als laatste is zanger Tommy Karevik zichtbaar. Hij heeft tijdens de zijn capuchon op (die hij na de eerste reguliere track af zou doen), staat centraal en is omgeven door een fraaie lading koudijs. Een fraai begin van de show. De muzikanten trappen vervolgens snel af met Phantom Divine en ondanks dat het geluid nog niet ideaal staat afgesteld, is het een groot feest met een vuurshow en meezingende fans. Niet alleen de fans zingen mee, maar het eerste gastoptreden van de avond is meteen een feit: Lauren Hart (Once Human) screamt mee. Er is enorm veel te zien en de reactie na afloop is dan ook uitbundig.

De bandleden hebben er ook zichtbaar plezier in. Met name bassist Sean Tibbetts is volop in beweging. Hij neemt veelal rechts op het podium plaats met drummer Alex Landenburg op een verhoging achter hem. Gitarist Thomas Youngblood staat veelal links met achter hem toetsenist Oliver Palotai op een verhoging. Er is een trap in het midden. De mannen zien tot tevredenheid dat veel fans meezingen met Rule The World, waarin het keyboardwerk te veel overheerst. Tijdens Insomnia is de geluidsafstelling gelukkig op orde. De bandleden zoeken elkaar op en Thomas staat in de spotlights tijdens een solo in The Great Pandemonium. Hoewel elke track met luid gejuich wordt ontvangen, is When The Lights Go Down (met de schijnwerper op Oliver) beslist één van de favorieten van de fans. Uw recensent wordt bijna doof van de meeschreeuwende fans om hem heen. Niet alleen vooraan doen de toeschouwers goed mee, maar tot ver achterin zingen velen mee en gaan de handen de lucht in om mee te klappen. Het is feest en hoe? Na afloop scanderen de fans de bandnaam.

Een volgende verrassing komt er als de "Eklipse girls" (drie violistes, een celliste) meespelen tijdens My Confession. Het regent hoogtepunten, want Veil Of Elysium is het volgende. Bijzonder en zeer mooi is ook het duet met de fraai gestylde Charlotte Wessels (Delain) in Under Grey Skies, dat een fantastische live-première beleeft. Ook Tommy zingt in deze fase heel sterk. Sascha Paeth verschijnt ten tonele om de ritmegitaarpartijen op zich te nemen in Ravenlight. De rookkanonnen maken veel lawaai en overuren. De timing is niet altijd perfect en dat wordt dus nog wel wat sleutelen voor de dvd. De rook- en vuurshow draagt echter wel op een goede manier bij aan het spektakel van deze speciale set. The End Of Innocence is vervolgens het laatste nummer voordat de band van het podium verdwijnt.

Er is enorm veel werk gemaakt om een boeiende show te bieden. Zo verschijnt zangeres Elize Ryd (Amaranthe) met boek prachtig in beeld terwijl het intro van March Of Mephisto klinkt. Even later komt Alissa White-Gluz (Arch Enemy) het podium op om mee te zingen. Wederom een sfeervol en overtuigend hoogtepunt. De fans kunnen hun geluk niet op en de Italiaanse groep weet van alle fanclubs (ook die uit Noorwegen, Duitsland, Frankrijk, Brazilië en natuurlijk die uit Nederland) de meeste decibels te produceren. Ook de muziek heeft veel power, zoals blijkt uit Amnesiac en Sacrimony (Angel Of Afterlife). Tijdens laatstgenoemde zingen Elize en Alissa mee, waarbij de bijdrage van Alissa overtuigender is en beter past dan die van Elize. Alex en Oliver krijgen de ruimte voor een drum- en keyboardsolo met een progressieve touch. Toch hoort de meerderheid liever reguliere songs.

Heel bijzonder is vervolgens Here's To The Fall. Het is even zoeken naar Tommy, maar hij blijkt in het midden van de zaal te staan. Hij draagt het nummer op aan iedereen die iemand heeft verloren en vraagt om met het lampje van de mobiele telefoon de zaal in te schijnen. Het is een prachtig gezicht en hartverwarmend dat velen daaraan gehoor geven, een kippenvelmoment. De frontman haast zich vervolgens naar het podium om bij het hek de voorste regionen toe te zingen tijdens Forever. Het is knap hoe hij omschakelt van ingetogen tijdens Here's To The Fall naar krachtig in deze overtuigende track, die beslist als één van de highlights geldt. Thomas neemt vervolgens het woord nadat de bandleden zijn voorgesteld. Hij bedankt het publiek, de "Kamelot nation" en is de tel kwijtgeraakt hoe vaak Kamelot een uitverkochte show in Nederland heeft gespeeld. De Amerikaan heeft het over tien of elf, de fanclub weet te melden dat het er zeventien zijn.

"This night is coming to an end", maar niet voordat Burns To Embrace zijn live-première beleeft. Schattig is het kinderkoor dat centraal staat. Er staat een microfoon bij de zoon van Thomas, de voorste van de vijf kinderen, maar het geluid komt van de backingtrack. Ze stelen desondanks de harten van de aanwezigen. De avond kan niet lang genoeg duren, maar de toegift beperkt zich tot Liar, Liar (Wasteland Monarchy), met Alissa op het podium. Daarna komen alle bandleden en gastartiesten bij elkaar om onder een lang aanhoudend gejuich en applaus afscheid te nemen van Tilburg onder de klanken van Ministrium (Shadow Key). Het was een superavond die men voor altijd zal bijblijven.

Setlist Kamelot:
1. Knight's March (Intro)
2. Phantom Divine (Shadow Empire) (met Lauren Hart)
3. Rule The World
4. Insomnia
5. The Great Pandemonium
6. When The Lights Are Down
7. My Confession (met Eklipse)
8. Veil Of Elysium
9. Under Grey Skies (met Charlotte Wessels) (Live-première)
10. Ravenlight (met Sasha Paeth on guitar)
11. End Of Innocence
12. March Of Mephisto (met Alissa White-Gluz)
13. Amnesiac
14. Sacrimony (Angel Of Afterlife) (met Alissa White-Gluz en Elize Ryd)
15. Keyboard and drum solo
16. Here's To The Fall
17. Forever
18. Burns To Embrace (met Children's Choir) (Live-première)