Een gekkenhuis. Zo beschrijven de heren en dame van Lacuna Coil de gebeurtenissen in de afgelopen jaren rond zowel de band als in de wereld. Horror was altijd al ��n van de inspiratiebronnen, maar het bezoek aan een sanatorium in de heuvels van Noord-Itali� maakte meer indruk op hen dan het bekijken van films. Delirium valt dan ook te beschouwen als een fictief sanatorium, waarbinnen de kamers staan voor de afzonderlijke songs.

Een aantal weken geleden kon je middels een lyricvideo al kennismaken met The House Of Shame. Het openingsnummer, dat over het sanatorium zelf gaat, is de zwaarste en bruutste Lacuna Coil-track in de discografie van de Italianen. Daar blijft het niet bij, want de achtste full-length is nog steviger dan zijn voorganger Broken Crown Halo (2014). Heavy riffs gaan gepaard met groovy ritmes van componist/producer Marco Coti Zelati en de sinds 2014 vaste drummer Ryan Blake Folden. Het is voor de fans even wennen hoe gewelddadig het nummer binnenkomt met de grunts van Andrea Ferro. Datzelfde geldt voor Broken Things en Blood, Tears, Dust. Beide massieve songs, waarbij tijdens laatstgenoemde elektronische elementen het geheel opsieren.

Eerstgenoemde bevat ook passages die wat traditioneler zijn. Het titelnummer zet deze trend door. Ori�ntaalse zanglijnen van Cristina en de half-cleane vocalen van Andrea maken hier de dienst uit. De agressiviteit verdwijnt tijdelijk en dat is ook het geval in het atmosferische, Devin Townsend-achtige Downfall, waarin de cleane achtergrondvocalen van Andrea achterwege gelaten hadden mogen worden. Er staat geen ballad op het album, maar dit is een track die voor dynamiek en relatieve rust op het album zorgt.

Delirium is het meest dynamische album uit het oeuvre van de Zuid-Europeanen. Met name het contrast tussen de heavy riffs en grunts enerzijds en de hoge zanglijnen anderzijds, maar tevens de verschillen tussen de vibes die de nummers met zich meebrengen, vari�rend van agressief tot atmosferisch. En dan zijn er ook nog eens experimenten in de vorm van het kinderkoor in het swingende Take Me Home en de vele gitaarsolo�s, waarvoor Mark Vollelunga (Nothing More), Diego Cavallotti (Acid Ocean, Neptune�s Rage), Alessandro La Porta (ex-Forgotten Tears), geluidstechnicus Marco Barusso en niemand minder dan Myles Kennedy (Alter Bridge) verantwoordelijk zijn. Zij vullen de leegte die de zeventien jaar lang dienende leadgitarist Marco Biazzi achterliet.

De mooiste solo zit in het atmosferische My Demons, waarin Cristina voor een memorabel refrein verantwoordelijk is. Het zijn momenten waarop ze oude tijden laat herleven. Dat is nog sterker het geval in Claustrophobia, waarin de dynamiek weer terugkomt middels hoekige djentriffs en Ultima Ratio. Met name in de afsluitende track, die over een poging om te ontsnappen uit het sanotorium gaat, brengt Scabbia je terug naar de zanglijnen van To Live Is To Hide uit het Unleashed Memories-tijdperk.

Zoals reeds vermeld, is Delirium het hardste, zwaarste, meest veelzijdige album van Lacuna Coil in haar bestaan. Het kwartet heeft deze keer alles in eigen hand genomen en wilde de frustratie van zich afspelen. Dat moet gelukt zijn, al zal de moderne nu-metalsound voor verdeeldheid onder de fans zorgen. De groovy sound gaat af en toe ten koste van de melodie en met name een aantal liefhebbers van het oudere gothicgerichte materiaal zal teleurgesteld zijn. Als je echter de richting die met het sterke Broken Crown Halo (2014) ingeslagen is, juist waardeert, dan kun je zeker ook uit de voeten met de stevige opvolger daarvan.

Tracklist:
1. The House Of Shame
2. Broken Things
3. Delirium
4. Blood, Tears, Dust
5. Downfall
6. Take Me Home
7. You Love Me 'Cause I Hate You
8. Ghost In The Mist
9. My Demons
10. Claustrophobia
11. Ultima Ratio