Dat komt grotendeels door de vocale bijdrage van Cammie Gilbert. De Amerikaanse, die Ronnie Gates opvolgt, tilt met haar kleurrijke zang deze release naar een hoger niveau. Ze zou niet misstaan in een soul- of bluesgroep, maar voegt met haar warme stem veel toe aan de dynamische muziek. Bijvoorbeeld aan het begin van This Road, in het rustgevende intermezzo Lullaby en het bluesy, The Mars Volta-achtige Turpentine, n van de hoogtepunten op deze tweede full-length. Reeds bij aanvang van het mooi opgebouwde titelnummer, dat eind vorig jaar als single verscheen, geeft Cammie haar visitekaartje af. Al is haar stem moeilijk te vergelijken met die van andere zangeressen, in deze aanvangstrack komt Nina Tayeb (de Isralische werkt samen met Steven Wilson in bijvoorbeeld het fantastische Routine) in gedachten op.
Waar het debuut Aetherial (2013) meer gericht is op extreme metal, is de opvolger trager en bevat deze een ruimer palet aan stijlen. Zo zijn er bijvoorbeeld fraai ingepaste exotische invloeden. Desondanks komen er af en toe razendsnelle blasts voorbij. Apopologue komt het dichtst in de buurt van het oude materiaal. Deze track bevat zowel deathcorepassages met grunts en screams (zowel de twee gitaristen als de bassist zijn verantwoordelijk voor de extreme vocalen binnen Oceans Of Slumber), de doom van My Dying Bride als de extreme metal van Morbid Angel. Het zijn juist de ruigere passages die op bepaalde punten nog ruimte voor verbetering laten horen. Ondanks dat er veel fraais te ontdekken valt, niet alleen vocaal, maar ook muzikaal, mist soms de herinneringswaarde van de riffs, alsmede de cohesie.
Een ander verbeterpunt voor toekomstig materiaal is de volgorde van de tracklist. De nummers (waarvan t veel intermezzo's) vormen samen niet echt een vloeiend geheel. De interessante cover van Nights In White Satin van The Moody Blues zou bijvoorbeeld beter passen als bonustrack of op de vorig jaar verschenen ep Blue, waar ook covers van Candlemass, Led Zeppelin, Emperor en Pink Floyd op staan. Laid To Rest is een instrumentaal intermezzo dat op een ander intermezzo volgt. Op die plek voegt het niet veel toe en verliest een dergelijk tussendoortje zijn kracht. Je voelt gewoon dat dit collectief zijn plafond nog niet heeft bereikt, met name wat betreft het stroomlijnen van zowel de tracks als de tracklist.
Afgezien van de genoemde verbeterpunten is het een release waar veel interessante en fantastische ideen op staan. Het is geen makkelijke plaat vanwege de combinatie van veel verschillende invloeden, maar dat bevordert tegelijkertijd de houdbaarheid. Het is een album dat je graag nog eens opzet. Temeer er aanknopingspunten genoeg op staan in de vorm van memorabele tracks. Oceans Of Slumber levert met Winter een ijzersterke opvolger van het debuut af, n die in het jaarlijstje van menig metalfan terug te vinden zal zijn. Aanrader voor fans van avontuurlijke, genreoverstijgende metal.
Tracklist:
1. Winter
2. Devout
3. Night In White Satin
4. Lullaby
5. Laid To Rest
6. Suffer The Last Bridge
7. Good Life
8. Sunlight
9. Turpentine
10. Apopologue
11. How Tall The Trees
12. This Road
13. Grace
