Ondanks de wijzigingen in de personele bezetting klinkt de nieuwe plaat vertrouwd. Het ruim zeven minuten durende Sermon Of The Seven Suns bevat direct de herkenbare sound (duidelijke invloed van Cynic) en de vaste elementen: de blasts, de kenmerkende riffs, de hese screams, de spacy vocoder-zang, het geluid van de fretloze bas dat mooi naar voren komt voor een leadpartij tijdens de trage passages en de virtuoze solos op een zevensnarige, fretloze gitaar. Er is wat dat betreft weinig veranderd. Er gebeurt enorm veel in deze overtuigende binnenkomer en toch is er een mooie balans tussen memorabele riffs en technische uitdaging gevonden. The Monist is een stuk trager en bij aanvang heel duister met dissonant getokkel en octaafriffs la Morbid Angel, aangevuld met lage grunts. Ode To The Sun is ook zon sfeervolle track, met een ruime variatie in vocale technieken, te danken aan Maria Bullok, Monika Bullok en Steffen zelf.
De sound is iets transparanter, donkerder en ruiger in vergelijking met zijn voorganger. Er zit met name een zwaarder geluid in de snare. De drums hebben meer power, mede dankzij de productie van V. Santura (Noneuclid, Triptykon, Dark Fortress). De nieuwe drummer brengt het er prima vanaf en is beslist een waardige opvolger van Hannes Grossmann. Luister eens naar al die accenten, bijzondere maatsoorten en verschillende stijlen (zoals heavy metal in Perpetual Infinity) die hij meester is.
De liefhebbers van het vingervlugge soleerwerk komen aan hun trekken met het titelnummer, dat qua gitaarspel mooi afwisselt tussen melodeath, thrash metal en getokkel. Ook het catchy Ten Sepiroth bevat die kenmerken, plus elementen uit klassieke muziek en jazz. In Fractal Dimension komen de leads en solos van de fretloze gitaar veelvuldig langs, een welkome toevoeging aan het geluid van Obscura. Wie door het toegankelijke karakter de uitdaging heeft gemist, is op het laatst toch nog treden vanwege het ambitieuze, experimentele Weltseele. Een indrukwekkend, kwartier durend opus, met klassieke muziek (dankzij een altviolist, een cellist en een contrabassist), getokkel, chaotische loopjes, complexe maatsoorten en groovy passages. Het is tevens de overgang van de focus op het bewustzijn, vanuit een filosofisch en psychologisch perspectief naar het laatste onderdeel van het concept, een neo-klassiek requiem.
Akrasis is zonder meer het meest uitdagende album van Obscura, zowel voor de muzikanten als de luisteraar. Knap hoe de Duitsers elke keer weer memorable riffs en technische complexiteit combineren, die combinatie perfectioneren en toch ook vernieuwende elementen toevoegen. Elke luisterbeurt ontdek je weer nieuwe dingen. Voor beheerste en catchy technische death metal van hoog niveau moet je bij Obscura zijn!
Tracklist:
1. Sermon Of The Seven Suns
2. The Monist
3. Akrasis
4. Ten Sepiroth
5. Ode To The Sun
6. Fractal Dimension
7. Perpetual Infinity
8. Weltseele
9. Melos (deluxe vinyl bonustrack)
10. The Origin Of Primal Expression (cd bonustrack)
