Hoewel de naam Netta Laurenne de meeste lezers niets zal zeggen, heeft de zangeres toch al bijdragen geleverd aan onder meer Battle Beast, Elvenking, Amorphis en Lordi. Daarnaast maakte ze kortstondig deel uit van Imperia (2014). De klassiek geschoolde zangeres, die ook pop-, jazz- en folkzanglessen volgde en actrice is, heeft in 2015 een eigen band opgericht, die op de grens van metal en rock opereert. Smackbound wordt gecompleteerd door gitarist Teemu Mntysaari (Wintersun), drummer Rolf Pilve (Stratovarius, The Dark Element), toetsenist Vili Itpelto en bassist Tuomas Yli-Jaskari (beiden Tracedawn).
Het vijftal richtte de coverband Run For Cover op om live te kunnen spelen en goed op elkaar ingespeeld te raken. Dat heeft zich uitbetaald, want het kwintet klinkt op 20/20 (doelend op reflectie, het jaar van release en vernoemd naar de gelijknamige visie) als een geoliede machine. Met name het sleazy Drive It Like You Stole It, het emotionele The Game en het bombastische Close To Sober zijn uitstekende visitekaartjes, die dankzij de infectueuze zanglijnen al snel blijven hangen. Daar blijft het niet bij, want het swingende Run doet er nauwelijks voor onder. En er is meer positiefs te melden.
Elk van de tracks heeft een eigen vibe. Zo begint dit debuutalbum stoer met het rauwe Wall Of Silence, doet Drive It Like You Stole It aan Halestorm denken en is Close To Sober dankzij de orkestraties en de opbouw episch. Run heeft Amaranthe-vibes en de powerballad The Game belicht zowel de voorliefde voor jarentachtigmuziek als voor symfoprog. De diversiteit is tekenend voor de uiteenlopende muzikale interesses van de bandleden. Rock en metal vormen de basis, maar er zijn uitstapjes naar pop, prog en zelfs gospel.
De meeste aandacht wordt opgeist door de veertigjarige frontvrouw. Laurenne komt direct fel en ruig binnenvallen met schreeuwzang in de wilde openingstrack. Met veel overtuigingskracht bijt ze van zich af. Dat doet ze ook in het van cowbell voorziene hoogtepunt Drive It Like You Stole It, maar daarin komt ze tevens melodieuzer voor de dag. In het grootse Close To Sober laat ze zowel haar zwoele, lage zang als haar melodieuze popzang la Whitney Houston gelden. Ze blijkt al snel een alleskunner.
De instrumentale begeleiding is dik in orde. Hoewel het draait om de vocalen, benutten de overige muzikanten hun momenten. Met name in The Game levert dat een mooi samenspel op van gitaar en keyboard in de vorm van een repetitief loopje, dat zich eindeloos lijkt te ontwikkelen en zelfs nog wat langer had mogen duren. In een handvol nummers vind je een gitaarsolo. Hoewel de orkestraties vrijwel over de hele lengte van het album te vinden zijn, laten ze de spotlightpositie over aan de zangpartijen.
Na een ijzersterke eerste helft heeft de plaat een dipje met Those Who Burn, dat niet slecht is, maar als een vuller overkomt. En dat terwijl dat het nummer is waar het allemaal mee begon voor Laurenne. Gelukkig gaat het daarna weer de goede kant op met het Hey Motherfuckers, dat dankzij de prima ritmesectie aanzet tot meebewegen. Bovendien nodigt het vermakelijke refrein van de Aerosmith meets nu-metaltrack al snel uit tot meezingen. Ook daarna blijft het niveau hoog met het stevige Troublemaker en de epic Wind And Water.
20/20 is al met al een overtuigend, swingend en rockend debuut van Smackbound, dat oud en nieuw samenbrengt op een plaat die vanaf de eerste seconden van Wall Of Silence de stilte doorbreekt en voor veel energie zorgt. De zangeres is de grootste smaakmaker, maar ook de instrumentale begeleiding staat als een huis. De scene is weer een sterke deelnemer rijker en Netta Laurenne zal met stip stijgen op de naamsbekendheidsladder.
Tracklist:
1. Wall Of Silence
2. Drive It Like You Stole It
3. Close To Sober
4. Run
5. The Game
6. Those Who Burn
7. Hey Motherfuckers
8. Troublemaker
9. Date With The Devil
10. Wind And Water
