Een staat van dienst van bijna veertig jaar, twaalf full-lengths en talloze tournees: het Poolse Vader behoeft voor de gemiddelde deathmetalfan geen introductie. Bij het uitkomen van nieuw materiaal van deze veteranen is de kwaliteit nooit een punt van onzekerheid. Een nieuw Vader-album is op zn minst degelijk. Maar hoe verhoudt het (gezien de huidige staat van de wereld wel zeer toepasselijk getitelde) Solitude In Madness zich tot de rest van de discografie?
Op de voorlaatste albums Tibi Et Igni en The Empire leek de invloed van thrash metal, die altijd al in de muziek aanwezig is geweest, steeds groter te worden. Het lag in de lijn der verwachting dat Vader steeds meer tegen old school thrash- en heavy metal aan zou schurken. Solitude In Madness verrast echter, want de blastbeats voeren weer meer de boventoon. Aan drummer James Stewart heeft de band wat dat betreft nog steeds een hele goede. Dit is daardoor een kort en fel plaatje dat in minder dan een half uur voorbij raast. Het doet denken aan brute klassiekers als De Profundis (1995) en Litany (2000). Soms misschien te veel, want sommige stukken lijken letterlijk uit oudere nummers overgenomen te zijn. De opbouw van Incineration Of The Gods doet erg aan Silent Empire denken en Sanctification Denied is haast identiek aan Blood Of Kingu.
Thrash zal altijd een voornaam bestanddeel zijn, want de riffs van Pjotr Wiwczarek zullen altijd aan de genrevormende voorbeelden als Slayer, Dark Angel en Kreator herinneren. En afsluiter Bones lijkt, net als Iron Reign op het vorige album The Empire, een regelrechte ode aan de tachtiger jaren heavy metal. Maar wanneer we Vader als death/thrashband bestempelen, is de balans dit keer meer in de richting van death metal doorgeslagen.
Ook de lange nummers die mij op recente albums zo verrasten, zoals Hexenkessel, zijn verdwenen. Dat is jammer: dergelijke epiek was een fijne toevoeging aan Vaders repertoire. Van hetgeen dat Vader de afgelopen tien jaar heeft uitgebracht, bevalt dat album me het meest vanwege de veelzijdigheid, die desondanks perfect bij de reeds gevestigde stijl aansluit. Maar de band wilde duidelijk een compacte knaller maken, een snelle opdoffer: dat is gelukt.
Resumerend kunnen we stellen dat Solitude In Madness een typisch Vader-album is. Dat de band zo stijlvast is dat er leentjebuur bij zichzelf gespeeld wordt, is de bandleden vergeven. Wellicht is het zelfs hun sterkste troef. Weinig bands zullen zo ver in hun carrire zo fel klinken.
Tracklist:1. Shock And Awe
2. Into Oblivion
3. Despair
4. Incineration Of The Gods
5. Sanctification Denied
6. And Satan Wept
7. Emptiness
8. Final Declaration
9. Dancing In The Slaughterhouse (Acid Drinkers-cover)
10. Stigma Of Divinity
11. Bones
