Reach trekt de stijgende lijn door. Productioneel is er een grote stap gemaakt. Er zit veel dynamiek in het geluid, hetgeen al direct blijkt uit Time I, dat de release rustig inleidt op de ritmiek van een klok, bijna op een Massive Attack-achtige manier. Time II pakt steviger uit met chugs. De bassound krijgt veel ruimte en deze contrasteert mooi met de ambient pianotonen.
Ondertussen heeft de zang ook zijn intrede gedaan en deze is veelvuldiger aanwezig dan op voorganger The Departure (2015). Hoewel er beslist mooie refreinen zijn, kan het op den duur wat op elkaar gaan lijken. Wel is de zang in vergelijking met drie jaar geleden verbeterd en klinkt deze zelfverzekerder.
Hoogtepunten zijn er in de vorm van Time II, Mezame, Morph, Evolve en Inertia. Tijdens het beluisteren van laatstgenoemde komt de naam van The Contortionist in gedachten op. De overgangen tussen de verschillende secties hadden wat soepeler gemogen, maar de opbouw in het tweede deel verdient juist een compliment. Ook de opbouw van de vredige, reflectieve en rustgevende afsluiter Evolve is zorgvuldig.
In elk nummer weten de zuiderburen de aandacht er goed bij te houden. De ene keer door interessante ritmiek (Mezame), de andere keer door memorabele melodien, zoals de gave riff in Morph. Null doet wel wat aan VOLA denken met enerzijds de Meshuggah-grooves en anderzijds de rustige passages met cleane zang die de popmuziek raakt.
Reach toont de progressie ten opzichte van The Departure in zowel productie, uitvoering als songwriting. De groep muzikanten die meer aandacht verdient, verbetert zichzelf door een sound met meer dimensie. Fans van genoemde bands en bijvoorbeeld TesseracT, Plini en Intervals nemen beslist de moeite deze release een paar luisterbeurten te gunnen. Liefhebbers van een combinatie van hoekige riffs, een ambient klankentapijt en dromerige vocalen slaan hun slag.
Tracklist:
1. Time I
2. Time II
3. Time III
4. Null
5. Mezame
6. Morph
7. Gravity
8. Inertia
9. Reach
10. Evolve
