Ik zie het niet zozeer als een piek. Ik voel me tegenwoordig veel vrijer dan voorheen. In de laatste drie jaar heb ik veel bands geproduceerd, en heb ik allemaal goede apparatuur in de studio verzameld. Voor het eerst in mijn leven heb ik de mogelijkheid om in mijn eigen studio professionele opnames te maken. Daardoor heb ik alle vrijheid om mijn dingen op te nemen zoals ik het zelf wil. Of juist niet op te nemen als ik niet in de juiste stemming ben. Maar waardoor ik me ook beter voel is dat ik de afgelopen jaren ben gestopt met drinken en roken. Ik heb gemerkt dat ik een stuk creatiever ben als ik niet die constante de behoefte aan alcohol of nicotine aan me knaagt. Momenteel vind ik het daardoor erg makkelijk om nummers te schrijven, al weet ik niet hoe lang dat blijft duren. Sinds Ziltoid ben ik steeds beter geworden in de technische kant van een plaat opnemen, ondermeer met Pro-Tools. Alles gaat nu veel makkelijker. Als het moet kan ik elke twee maanden een cd uitbrengen, als ik tussendoor maar af en toe even naar de wc ga.

Het lijkt me dat de kwaliteit dan toch wel achteruit gaat.

Dat denk ik wel, maar in theorie zou ik het kunnen. Maar ik neem alleen wat op als ik er zin in heb. Dat is het mooie van mijn eigen studio hebben. Maar ik heb nu al een maand geen noot opgenomen. Als ik dan weer wel inspiratie heb, zit ik een week non-stop in de studio en daarna is een nummer ook helemaal af. En ik breng het ook pas uit op het moment dat ik er echt tevreden over ben. Nou ja, over het eerste Strapping Young Lad album en Physicist ben ik niet helemaal tevreden, maar alle andere platen wel. Vooral Ziltoid, Ki en nu Addicted.

Het zou raar zijn als je nu zou zeggen dat je niet tevreden bent met Addicted, want waarom zou je hem dan uitbrengen?

Als ik niet tevreden zou zijn zou ik het je zeggen, en dan zou die cd nu inderdaad niet uitkomen.

Ik moet zeggen dat ik er ook erg tevreden over ben. En het album is inderdaad addictive. Dus je titel is goed gekozen.

Dank je. Ik vind dat altijd wel grappig om te horen. Als ik een album opneem hoor ik het op een technische manier. Dan hoor ik bepaalde dingen op de kickdrum, of wat compressie in de bas. Dan focus ik me meer op de bomen zelf dan op het bos, om het zo te zeggen. Als ik eenmaal tevreden ben met de technische kant, dan pas geef ik het uit handen en ga ik er zelf ook anders naar luisteren. Bij een paar platen pakte dat niet zo goed uit. Dan ben ik erg trots op de technische kant van het album, maar dan ben ik achteraf niet tevreden met de stemming die ik erbij krijg als ik naar de nummers luister. De emoties die dan in me loskomen.

Nadat Addicted af was heb ik er eerst twee weken niet naar geluisterd, want ik was 'm even zat. Toen ik het album daarna weer opzette merkte ik op dat ik er echt heel aandachtig naar luisterde. Meer dan dat ik naar andere platen deed. En nu merk ik op dat ik er erg graag naar luister. Dat heb ik bij mijn vorige platen nog nooit zo erg meegemaakt. Ik denk dat het door een paar dingen komt. Ten eerste was ik er bij het schrijven niet op uit om mezelf te verkennen doormiddel van de nummers. Ik wilde er geen metaforen voor mijn eigen leven in verwerken. Ik wilde gewoon wat gave nummers schrijven, waar anderen ook met plezier naar willen luisteren. Dat klinkt heel simpel, en gek genoeg vond ik dat toch juist ineens erg prettig om te doen. Er zitten wat gave melodieën in, en goede zang. De nummers zijn niet te kort waardoor je er nog vanalles in kwijt kunt, maar ook niet te lang waardoor ze saai worden. Ik ben blij om te horen dat anderen dat ook vinden.

Als je nummers gaat schrijven die anderen willen horen, is er dan niet het gevaar dat je iets schrijft wat jij zelf niet wilt horen maar wel schrijft om anderen tevreden te stellen?

Nee nee, het ging meer van "wow dit is te gek, en ik denk dat anderen dit ook te gek gaan vinden." Als je nummers maakt met als doel om meer te verkopen, ga je dat in de nummers horen. Dan zit er iets in wat niet oprecht is, en mensen zullen dat opmerken. Dat was niet het idee achter Addicted. Vroeger wilde ik nummers tot in de puntjes uitwerken, zodat alles technisch perfect was. Soms leverde dat misschien nummers op waar mensen niks mee konden. Sinds ik nuchter ben en niet meer rook merk ik ook andere dingen op in mijn nummers. Dan heb ik bijvoorbeeld een riff waar ik jaren aan gewerkt heb, en helemaal onder de knie heb, en nu voel ik daar niks meer bij. Technisch was het perfect maar het deed me niks meer. Nu voel ik andere dingen in sommige nummers. Nu voel ik wat andere mensen ook bij mijn muziek voelen. Dat vond ik een interessante openbaring, want ik ben blijkbaar niet zo anders dan anderen.

Dus je hebt nu ontdekt waarom anderen jouw muziek goed vinden?

Dat denk ik wel. Iemand anders gaf me onlangs zijn mening over het woord "addicted." Het is een ziekte van je ego. Je bent zo bezig met jezelf goed voelen, dat dat boven alles gaat. Daardoor gaat al het andere kapot. Je kan aan vanalles verslavend zijn, wat ik zelf ook heb ontdekt. Ik was ook verslaafd aan mijn nummers zover mogelijk te perfectioneren. Nu heb ik dat minder. Nu vraag ik me af of ik er zelf nog naar zou willen luisteren, of dat anderen er naar willen luisteren. Met Addicted heb ik gekeken naar wat anderen goed vinden in mijn muziek, en daarna gekeken of ik dat zelf ook goed vind. En als dat zo was, dan werd het in een nummer verwerkt.

En hoe ben je bij onze nationale trots Anneke Van Giersbergen gekomen?

Lot. Nou ja, ik kan niet zeggen dat ik helemaal in een lot geloof, maar ik geloof ook niet geheel in toeval. Ik heb altijd al van vrouwelijke vocalen gehouden. Bijvoorbeeld Watermark van Enya vind te gek, of Annie Lennox van Eurythmics. Mijn fascinatie hiervoor komt vanwege dat ik zelf dat niet kan doen. Ik wist al dat ik op deze plaat een vrouw wilde laten zingen, om wat tegengas te kunnen bieden. Twee weken voordat ik met de opnames begon had ik echter nog geen idee wie ik wilde hebben. En toen, uit het niks, kreeg ik een mail van Anneke, met daarin een linkje naar YouTube. Daarop zong ze Hyperdrive, van het Ziltoid-album. Ze zei van "ik wil me even voorstellen, ik ben Anneke en ik heb dit nummer ingezongen. Als je eens wat samen wilt opnemen, laat het me weten." Dus ik heb haar teruggemaild: "heb je over twee weken wat te doen?"

We hebben via de telefoon en mail veel gesproken, en het klikte. Er zijn veel overeenkomsten. We zijn ongeveer even oud, hebben allebei kinderen, etc. Toen wij met Strapping Young Lad bij Century Media kwamen bracht zij met The Gathering Mandylion uit op hetzelfde label. Ik heb toen die plaat van onze labelmanager gehad en heb 'm letterlijk grijsgedraaid. Haar stem kende ik dus echt al jaren, en vind het te gek. Dus het leek wel of het voorbestemd was. Ze is naar Vancouver gekomen, en we zijn een weekje aan de slag gegaan. Ze heeft de zang voor Addicted opgenomen, en ik heb met haar nog wat nummers geschreven voor haar eigen album. Alles viel echt op z'n plaats. Ik ben zo blij dat ze op mijn album staat, want ik hou van haar stem en de energie die ze uitstraalt. Ik kan me niet voorstellen dat het resultaat zo fantastisch zou zijn met iemand anders.

Maar pas toen zij jou mailde kwam het in je op om haar te vragen?

Ik had haar eigenlijk niet als optie beschouwd, omdat ik niet had gedacht dat ze het zou willen. Ik ben niet het type persoon aan mensen die ik erg respecteer ga vragen of ze op mijn album willen zingen. Maar toen ze mij mailde en ook nog eens mijn nummer zong voelde ik mij heel gevleid, en heb ik dus gelijk laten weten dat ik zeker interesse had om wat met haar op te nemen. Eigenlijk was ik niet van plan om zoveel vrouwelijke zang op het album te hebben, maar toen ik wist dat Anneke het ging doen ben ik wel van gedachten veranderd. Nu is het beter in balans.

Zij stuurde Hyperdrive dus als linkje. Waarom hebben jullie dat nummer ook opnieuw opgenomen?

Toen ik Hyperdrive schreef was dat eigenlijk het enige in zijn soort dat op Ziltoid kwam. Het paste niet helemaal, maar ik wilde het er toch op hebben. Op een of andere manier heb ik het er toch in kunnen verwerken, maar tussen de andere nummers wordt het niet echt opgemerkt. Toen Anneke me die video stuurde kreeg ik een idee om het nummer deze keer wel recht aan te doen. Zodoende hebben we het dus opnieuw opgenomen. Ik ben blij dat ik de kans gekregen heb om het op dit album wel goed te laten passen.

Ki was heel experimenteel, en Addicted klinkt weer meer als wat materiaal van jou uit het verleden. Is dat ook de reden waarom op Addicted gekozen hebt om Brian Waddell [bass] en Ryan Van Poederooyen [drums] te vragen?

Voor elk van deze albums die ik maak wil ik mensen gebruiken die de energie van dat album uitstralen. Ki was heel intens, maar ook erg kleurrijk. Daarvoor heb ik muzikanten gezocht die zo'n soort energie hebben zodat dat doorwerkt in de nummers. Voor Addicted probeerde ik iets soortgelijks. Dat is een hele positieve plaat, en de beste manier om dat over te brengen was door positieve mensen te vragen. In dit geval Ryan en Brian. Zij zijn goede vrienden, en met hen kan ik heel makkelijk communiceren. We voelen elkaar goed aan. Daardoor verliepen de opnames voor Addicted ook erg makkelijk. Met Deconstruction ben ik weer iets anders van plan, een samensmelting van diverse heavy metal muzikanten. Dat soort energie wil ik op het album hebben, en wil ik dat het album uitstraalt. Ik wil de beste metalzangers, en heel snelle drums. Ik wil er nog niet teveel over kwijt want het album is nog in de maak, maar wat voor energie het album uitstraalt hangt dus af van de mensen die er op meedoen.

Heb je nog bepaalde mensen in gedachten die je wilt hebben?

Vele, maar ik hou het nog even stil, uit respect voor de mensen die er aan meewerken. Het album is nog niet af, dat komt allemaal volgend jaar ter sprake.

Terug naar Addicted. Op Bend It Like Bender! klinkt het alsof er nog een sample van Bender uit Futurama in zit. Ben je een Futurama liefhebber?

Jazeker! De titel van het nummer is natuurlijk wel een grapje met Bend It Like Beckham. Ken je die film? In het verleden was het altijd erg duidelijk waar een nummer over ging. Wat Addicted anders maakt is dat dat nu juist niet het geval is. Of het nu Bend It LIke Bender!, Supercrush! of Addicted! is, het is niet echt duidelijk waar het over gaat. Gaat Bend It Like Bender! over het personage uit Futurama? Nee. Gaat het over... eeh, noem iets. Nee, ik moet toegeven dat zelfs ik het niet eens weet. Ik heb zinnen in elkaar gezet, en coupletten die mij aanspraken, maar echt een duidelijke betekenis zit er niet achter. Pas nu als ik het terugluister weet ik wat ik met een nummer bedoel. Per nummer is het minder duidelijk dan vroeger wat ik er mee wil zeggen, maar als je de hele plaat bekijkt is het juist duidelijker wat de plaat voorstelt. Ik snap dat het wat verwarrend is.

Maar zit er in dat nummer nu een sample uit Futurama?

Niet direct. Ik heb wel een sample genomen, maar dat opnieuw opgenomen met mijn eigen stem, en die compleet verdraaid en wat effecten er overheen. Het moet op Bender lijken, en het is een zin uit Futurama, maar dus geen regelrechte sample uit de show.

Wat me ook opvalt is dat een aantal nummers een serieuze beat hebben, die bijna dansbaar is.

Lekker he? Op elk album dat ik doe is te horen waar ik de laatste tijd naar luister. En ik ben al tijden liefhebber van dancemuziek. Vooral uit Nederland, want ik luister graag naar Tiësto en de Vengaboys. Nu snap ik dat veel mensen daar een afkeer van hebben, maar ik weet nog dat ik de Vengaboys op de radio hoorde met een nummer, en ik werd daar zo blij van. Maar het is natuurlijk niet cool om dat toe te geven. We Like To Party is zo simpel, maar toch wel geweldig. Maar ik hou echt van dancemuziek. Ik kan wel niet dansen, dus dat doe ik ook niet, maar toch hou ik van de muziek. En ik heb gemerkt dat als er een duidelijke beat in zit, iets sneller opgepikt wordt. Als je een of ander lastig nummer hebt met veel blastbeats, dan wordt dat minder snel opgepakt omdat het erg lastig is om er in te komen. Het succes van een band als Meshuggah is dan ook dat ze je een duidelijke beat geven, waardoor je een punt im aan te haken hebt. Ik heb daar wat mee geëxperimenteerd op Addicted, en ik denk dat het geslaagd is. Bij het volgende album wil ik dit een beetje doorzetten, maar dat album wordt wel wat complexer. Addicted is namelijk geen complexe plaat.

Je gaat op tour voor dit album. Wat gaat er gebeuren?

We gaan inderdaad op tour. In januari beginnen we langzaam, met wat shows in de Verenigde Staten en Canada. Daarna wat shows in Australië, en festivals in Europa. We hebben twaalf of dertien albums om uit te kiezen, dus ruim honderd nummers. Daardoor wordt het lastig om te kiezen wat we gaan spelen. Wat ik wil is elk nummer spelen zoals we het destijds bedoeld hebben. Als we Infinity spelen, wil ik dat het klinkt als Infinity. We hopen dat we van elk album wat kunnen spelen, maar dat gaat lastig worden vanwege de tijd. En we willen het dus spelen zoals op de plaat. Daarom ga ik eigenlijk nooit naar optredens, want het klinkt nooit zo goed als op het album. De zanger zit er soms naast, of het geluid waait weg, of de bas staat te hard in de mix. Daar erger ik me aan. Dus als wij live spelen wil ik dat het echt een geweldig concert is.

Hoe denk je dat op festivals voor elkaar te krijgen? Daar is het geluid meestal knudde.

Voor mij zijn de festivals meer een manier om me opnieuw voor te stellen aan het publiek, zodat ze later naar onze eigen shows komen. Uiteindelijk wil ik eens in een theater spelen met perfect geluid. Of liever nog, vijf avonden achter elkaar op dezelfde plek. Maar nu gaat het er eerst om dat mensen ons weer eens live zien, want dat is al lang geleden.

Maar is het niet de hele ervaring van een concert dat een concert goed maakt, niet alleen dat het geluid perfect is en dat de band alles perfect speelt?

Daar heb je een goed punt. Eigenlijk moet je de juiste balans zien te vinden tussen techniek, geluid en sfeer.

En wij in Europa krijgen jullie alleen op festivals te zien?

Nou, daar beginnen we mee, maar ik denk dat er daarna nog wel een normale tour gaat volgen. Maar tot nu toe zijn er alleen festivals geboekt. Ik mag alleen nog niet zeggen welke.