De ruime speeltijd biedt Leprous de gelegenheid om van alle albums wat te laten horen. Dat gebeurt ook, waarbij opgemerkt moet worden dat van de drie meest recente albums veertien nummers worden gespeeld en van de eerste drie albums slechts drie, en dat terwijl er slechts een handvol mensen de hand opsteken als er gevraagd wordt of er vanavond ook nieuwe fans in de zaal zijn. Uiteraard is het vorig jaar verschenen Melodies Of Atonement met zes tracks hofleverancier.

Silently Walking Alone is een prettige opener. Hoewel het geluid nog wat dof staat afgesteld in het eerste deel van de set, is het publiek direct enthousiast en staat de band uitstekend te spelen. De nieuwe composities ademen en laten daardoor ruimte om elk detail tot volledige wasdom te laten komen. De zang van Einar Solberg staat prominent in de mix. Een begrijpelijke keuze, want met zijn exceptionele vocalen boezemt hij veel ontzag in. De Noor imponeert met hoge uithalen en knappe zanglijnen, zoals tijdens I Hear The Sirens, Alleviate en Castaway Angels.

Solberg is in de loop der jaren steeds meer een entertainener geworden. Stond hij jaren geleden nog vastgenageld achter zijn keyboard, in recentere tijden is hij veel beweeglijker, laat hij veel toetsenwerk over aan zijn bandmaten (waaronder aanwinst Harrison White van Novena) en slaagt hij er bovendien in om leuk contact met het publiek te maken. Zo grapt hij over het minimalistische aspect van Foe, dat overigens niet in zijn geheel gespeeld wordt. Daarnaast vraagt hij voorafgaand aan Forced ‘Fucking’ Entry of het bijna uitverkochte 013 van goed doordachte composities houdt, van kwaliteit of kwantiteit en een bepaalde volgorde van nummers. Hilarisch is de anekdote over bassist Simen Daniel Børven, die verrassend genoeg geen staande bas meenam naar de repetities, maar een bas-ukelele, die hij vandaag gebruikt voor de baslijn waarmee Faceless begint. Het is een van de leuke extra’s die de show te bieden heeft.

Verrassend genoeg is er voor het eerst in de carrière van de band ook pyro (vuurshow), iets waarvan zowel gitarist/achtergrondzanger Tor Oddmund Suhrke als Solberg altijd tegen elkaar hebben gezegd dat ze het niets vonden, maar stiekem het toch wel heel gaaf vonden. De vuurshow wordt voor het eerst ingezet tijdens Like A Sunken Ship (de clip met daarin een vuurshow bleek een voorbode), maar later ook nog tijdens onder meer Slave. De timing van de vlammenzee door de pyrotechnicus verdient een compliment en datzelfde geldt voor de lichttechnicus die zijn zaken prima op orde heeft. De enige zaken die niet goed gaan, zijn een kapotte snaredrum van Baard Kolstad (dat gebeurt de intens spelende spierbundel wel vaker), bandleden die elkaar enkele keren in de weg lopen bij de stevige passages en een wegvallend keyboardgeluid tijdens The Sky Is Red. Een van de hoogtepunten komt aan het einde van Faceless, wanneer een negentiental fans het podium opkomt en in vier groepjes een koor vormen. Helaas klinkt de vocale bijdrage van backingtrack, maar het is wel een mooi gezicht om de enthousiaste fans gezellig te zien zingen met de bandleden en het vormt een welkome toevoeging toe aan de show.

Het geluid wordt steeds beter. Waar het in het begin nog wat dof is, is het zeker na de pauze genieten van alle details die goed tot hun recht komen. Ieder bandlid krijgt de ruimte in de prima opgebouwde composities. De ene keer is het een variatie op een drumfill, de andere keer het kraakheldere getokkel van gitarist Robin Ognedal, zoals in On Hold. Tijdens laatstgenoemde kun je net als tijdens Distant Bells een speld horen vallen en voel je een siddering door de zaal gaan. Op andere momenten is er ontlading, zoals tijdens From The Flames, dat duidelijk een van de favorieten is. Vele handen gaan de lucht in en veel fans zingen mee. Ook favoriet is Passing, dat na afloop met een orkaan van gejuich wordt ontvangen. Solberg heeft de lachers op zijn hand als hij tot twee keer een dolletje met het publiek maakt door net te doen of hij “Tonight I’m passing away” inzet, maar dit uitstelt.

Zo is er een mooie balans tussen spanning, vermaak, ontspanning en ontlading en genieten velen van de professionele show. Slave is een fantastische afsluiter van de reguliere set. Natuurlijk volgt er nog een toegift met Atonement (met voor een nieuw nummer een opvallend grote publieksparticipatie en een enthousiast meezingende White) en de laatste helft van The Sky Is Red. Leprous toont vanavond aan wederom een stap in professionaliteit gemaakt te hebben waarbij steeds meer showelementen toegepast worden. Met onderscheidende muziek heeft de band zich ontwikkeld van een veelbelovende onbekende in 2010 tot een toonaangevende progformatie die een toenemend aantal fans aan zich bindt. Elk volgende concert in Nederland staan de Noren weer op een groter podium. Het succes is beslist verdiend vanwege het harde werken en de kwaliteit die de Noren bieden.

Setlist:
Set 1:
1. Silently Walking Alone
2. The Price
3. Illuminate
4. I Hear The Sirens
5. Like A Sunken Ship
6. Forced Entry
7. Out Of Here
8. Alleviate
9. Distant Bells
10. Foe
11. Nighttime Disguise

Set 2:
12. Unfree My Soul
13. On Hold
14. Below
15. Passing
16. Faceless
17. Castaway Angels
18. From The Flame
19. Slave

Toegift:
20. Atonement
21. The Sky Is Red