Supergroepen, je wordt ermee doodgegooid. Het ene na het andere conglomeraat van (al dan niet tweederangs) topartiesten wordt door platenlabels aangeprezen als de perfecte samensmelting van muzikale geniëen. "Een essentiële release die je niet mag missen!" En ziehier, Vallenfyre. Maar gelukkig wordt er in de biografie van deze band niet met superlatieven gesmeten maar beheerst gesproken over de achtergronden van de muziek.
Zo wordt uitgelegd dat de naam een samensmelting van de Oudengelse woorden vallen (wat kracht zou betekenen) en fyre (wat vuur betekent). Mooie praatjes, maar 'vallen' is alleen via het Latijn te herleiden via 'Valentine' naar 'valere'. En dan betekent het inderdaad kracht. Maar praatjes vullen geen gaatjes, en zo ook de mijne niet. Who gives a fuck, over naar de muziek.
De muziek is in elkaar geflanst door de supergroep van niemand minder dan Gregor Mackintosh (Paradise Lost), Hamish Glencross (My Dying Bride), Scoot (Doom, Extinction of Mankind) en Adrian Erlandsson (At The Gates, Paradise Lost). Het geheel wordt gecompleteerd door ene Mully die de gitaar ter hand neemt. Met een dergelijk groepje instrumentkunstenaars in de gelederen weet je eigenlijk al wel wat je zo'n beetje kan verwachten: een Zweeds potje van 'dik hout zaagt men planken'-metal uit het kastje van de logge death en doom. En dat is precies wat we krijgen: niets ontziende houthakkersherrie met een flinke kettingzaagmentaliteit.
De boerenputgrunt van Mackintosh ligt lekker in de vernietigende schuurpapiermix. En zijn stem vormt een prettige houvast in het scala aan tempo's dat de band hanteert. Het ene moment dendert Vallenfyre namelijk als een razende tgv uit de speakers en het volgende moment walst het quintet traag als een allesverpletterende Sherman door de kamer. En wat dat betreft gaan de heren gaan gecoördineerd en goed voorbereid te werk: alles wordt uit de kast gehaald, niets wordt ontzien en meedogenloos klettert het muzikale geweld goed doordacht op allerlei mogelijke wijzen over u heen.
Nou kan ik doorgaan met allerlei prachtige metaforische beschrijvingen, superlatieven en al wat dies meer zij, maar zoals gezegd: praatjes vullen geen gaatjes. Iedereen die ook maar iets met death of doom heeft moet dit simpelweg beluisteren.
Tracklist:
1. All Will Suffer
2. Desecration
3. Ravenous Whore
4. Cathedrals Of Dread
5. As The World Collapses
6. A Thousand Martyrs
7. Seeds
8. Humanity Wept
9. My Black Siberia
10. The Divine Have Fled
11. The Grim Irony
.jpg){kind=small}
