"Twelve songs. No samples. No triggers. No bullshit." Zo omschrijft Gregor Mackintosh, songwriter/gitarist van Paradise Lost, het derde album van Vallenfyre. De band begon in 2010 als nevenproject van Gregor. Het was een uitlaatklep na het overlijden van zijn vader. Het debuutalbum A Fragile King (2011) is een ode aan de begindagen van death/doom. Het is geen eenmalig succes. Wat mij betreft overtreft Splinters (2014) het debuut op alle punten. Wat betreft de songstructuren borduurt Fear Those Who Fear Him daarop voort. Het album als geheel bevat veel diversiteit en de variatie zit voornamelijk tussen de afzonderlijke tracks.
De plaat is opgenomen met gitarist Hamish Glencross (ex-My Dying Bride) en drummer Waltteri Vyrynen, opvolger van Adrian Erlandsson (ex-At The Gates) bij Paradise Lost. Bassist Scoot is ook vertrokken en Hamish heeft de baspartijen voor zijn rekening genomen. Je zou verwachten dat een derde album een gepolijstere versie van Vallenfyre laat horen, voorbordurend op de voorgaande platen. Niets is minder waar. Fear Those Who Fear Him klinkt als een debuutplaat. Bruter, rauwer en directer dan Splinters. Het is bijna alsof je opnieuw kennismaakt met de band.
Vallenfyre onderscheidt zich van de massa door vroege doom/death te mengen met een flinke dosis crust punk. In mijn vroege tienerjaren luisterde ik veel punk, dus het zal jeugdsentiment zijn dat Nihilist en de afsluiter Temple Of Rats tot mijn favorieten behoren. De meest toegankelijke track is zonder twijfel An Apathetic Grave, mede door een vrij hoog Paradise Lost-gehalte in de leads. Doom heeft ook de overhand in The Merciless Tide en vooral in dat nummer valt op hoe goed de grunts van Gregor zijn. Het hoogtepunt op de plaat is Cursed From The Womb, waarin ook de albumtitel verscholen zit. Do not fear Satan, fear those who fear him. Deze doomtrack kan niet tippen aan Bereft (Splinters), maar benaderdt wel dat desolate gevoel.
Als eerste track verscheen Kill All Your Masters. De brute agressie in dat nummer voert de boventoon op deze plaat. Messiah, voorafgegaan door het inleidende Born To Decay, heeft datzelfde furieuze karakter. Het venijn beperkt zich niet tot de snelle nummers. Het zit ook in het groovende Amongst The Filth en het slechts veertig seconden durende Dead World Breathes. Tot mijn favoriete tracks behoort ook Soldier Of Christ, een nummer met een technischer karakter. Degeneration tenslotte dendert als een stoomwals voort en doet me niet zoveel.
Wat mij betreft wordt Splinters niet gevenaard. Dat album wist meteen te boeien. Fear Those Who Fear Him is een plaat die meerdere luisterbeurten nodig heeft. Een groeiplaat dus, maar niet omdat details pas later opvallen. Die hoor je niet. Je moet even wennen aan de compromisloze benadering. Vallenfyre gaat overduidelijk niet voor commercieel succes. Ik sluit zelfs niet uit dat fans af zullen haken. Who cares? Er zullen er genoeg overblijven die lompe, brute agressie wel kunnen waarderen.
Tracklist:
1. Born To Decay
2. Messiah
3. Degeneration
4. An Apathetic Grave
5. Nihilist
6. Amongst The Filth
7. Kill All Your Masters
8. The Merciless Tide
9. Dead World Breathes
10. Solider Of Christ
11. Cursed From The Womb
12. Temple Of Rats
