Al vanaf de eerste noten wordt duidelijk dat Triptykon verder gaat waar het laatse Celtic Frostalbum Monotheist ophield. Direct volgt die typische ‘uhg!’ en de luisteraar weet dat het goed zit. Goetia is een krachtige opener in precies hetzelfde avant-garde doom/black metalstraatje van Monotheist. In Shrouds Decayed sleept je mee naar trieste oorden. De prachtige vrouwenzang vormt een interessant contrast met het krachtige, rauwe stemgeluid van Tom G. Warrior. Zo valt er over elke song wel wat positiefs te melden.
Toch is er iets dat niet helemaal goed zit. Wie goed luistert, zal opmerken dat de meeste nummers tamelijk dezelfde opbouw hebben en dat elk refrein ondersteund wordt door exact dezelfde riff. Iedere keer dat ik de plaat luister, trek ik mijn wenkbrauwen op bij het horen van My Pain. Is het een slecht nummer? Nee, maar het klinkt zo gelukzalig dat het volledig buiten de boot valt. Gelukkig pakt de band de draad weer op met het machtige, bijna twintig minuten durende The Prolonging. Helaas is Eparistera Daimones niet zo dynamisch en afwisselend als Monotheist, want daar gaat redelijk wat kracht mee verloren. Op een of andere manier weet Triptykon geen effectief gebruik te maken van stiltes en rustige momenten.
Persoonlijk vind ik dat er iets meer in gezeten had. Desondanks overtreft Eparistera Daimones moeiteloos 90% van alle doomplaten die de laatste jaren uitgekomen zijn. Je krijgt het gevoel alsof je aanwezig bent bij het ontwaken van een demoon. Het is echter dat Monotheist de duivel zelf weer tot leven wekt. Zodoende kom ik tot een cijfer dat lager uitvalt dan die van mijn collega’s. Celtic Frostfanaten hebben in ieder geval een reden om een brede glimlach op hun gezicht te toveren.
Tracklist:
1. Goetia
2. Abyss Within My Soul
3. In Shrouds Decayed
4. Shrine
5. A Thousand Lies
6. Descendant
7. Myopic Empire
8. My Pain
9. The prolonging
.jpg){kind=small}
