Tot zover de verpakking. Dan het album. De vijfde plaat van een band die toch een beetje in de rats zat. Het al genoemde Conformicide geldt namelijk als een behoorlijke flop. Persoonlijk kan ik die plaat zeker waarderen, maar het album bleek voor veel fans te moeilijk, mede door de hoofdrol die bassist Nick Schendzielos voor zich opeiste. Schendzielos staat te boek als een virtuoos en etaleerde dat op het klinische Conformicide in een niet aflatende stroom loopjes en friemeltjes. Knap, maar niet echt toegankelijk. Komt bij dat ook de rest van de band zwaarder op techniek leunde dan ooit.
Die Nick Schendzielos is er nu niet meer bij. Hij is vervangen door ene Brandon Bruce, een bassist die veel meer in dienst van het liedje speelt. Want inderdaad, Havok keert terug naar de catchy songs met kop en staart. Jazzy basplukkerij is in geen velden of wegen meer te bekennen en de groep haakt veel meer aan bij de sound van een album als Time Is Up. Technisch absoluut goed verzorgd overigens, laat dat duidelijk zijn, maar instrumentaal kunst- en vliegwerk maakt niet langer alleen de dienst uit.
Op V staan elf glashelder geproduceerde thrashers die heerlijk weg luisteren. De gitaristen durven weer ongecompliceerd te raggen op hun instrumenten en lijken een prima balans tussen technische vaardigheid en enthousiasme te hebben gevonden. De eerste vier tracks ontpoppen zich als regelrechte oorwurmen. Dat Havok nog steeds erg ambitieus uit de hoek kan komen, bewijzen langere songs als Panpsychism en Don't Do It. Stuk voor stuk goede nummers met coole, logische zanglijnen, strak gehakte riffjes en soepel uitgevoerde solo's.
Aan V kleeft eigenlijk maar n nadeel. Conformicide was namelijk een plaat waarop Havok voor het eerst echt een eigen geluid liet horen. Die sound is nu wel weer ingeruild voor gangbare ingredinten die we al jaren kennen van Exodus, Flotsam And Jetsam en Anthrax, om maar wat bands te noemen. Gelukkig slaagt de groep erin om van een bekend recept toch iets ontzettend smakelijks te brouwen.
V kan de boeken in als een plaat die af is. De hoes is prachtig, de productie klinkt opnieuw erg goed en de liedjes beklijven na een paar draaibeurten. Havok weet zodoende de titel 'beste nieuwere thrashband' wat meer naar zich toe te trekken. Samen met Vektor is Havok de absolute smaakmaker tussen al die duizenden hoopvolle bandjes die een jaar of vijftien geleden de kop opstaken.
Tracklist:
1. Post-Truth Era
2. Fear Campaign
3. Betrayed By Technology
4. Ritual Of The Mind
5. Interface With The Infinite
6. Dab Tsog
7. Phantom Force
8. Cosmetic Surgery
9. Panpsychism
10. Merchants Of Death
11. Don't Do It
