Dat Relapse een uitstekend label is dat, met name de afgelopen tijd, veel goede, vernieuwende bands aan de man brengt kan niet vaak genoeg gezegd worden. Ik hoef alleen maar Mastodon, Burnt By the Sun, Halo en oudgedienden Neurosis te noemen om aan te tonen dat de rol van Relapse in de wereld van de extreme muziek nog lang niet uitgespeeld is. Ook de nieuwste release, "Within Dividia" van het Canadese The End, is zeer aardig te noemen. Een biografie hadden ze er echter niet bij hoeven doen, ik quote: "The End unveils Within Dividia, a highly detailed and compelling illustration of the band's aural and visual blueprints. � Within Dividia sees The End ambitiously employing a film noir atmosphere set to music. Within Dividia is a Pandora's box of sound and sight that narrates the conceptual tale of The Dividia Estate and it's eerily compelling inhabitants. Striking a balance between gravity and complexity, The End takes dynamic heavy music to the next logical extreme on Within Dividia, allowing its listeners to decide for themselves how to describe the indescribable."

Gelukkig kan een mens met een beetje verstand van zaken en een stuk minder last van pretentieuze descriptieve schijn-creativiteit, met slechts een paar woorden duidelijk maken wat het promotie-departement met een heel A4-tje aan gelul niet lukt: namelijk hoe The End nou dan wel klinkt?! Het zit zo: The End speelt een eclectische, dynamische mix van technische hardcore en megatechnische metal, zoals ook de al wat meer gevestigde namen als Mastodon, Dillinger Escape Plan en BBTS dat doen. Toen ik deze plaat beluisterde was mijn eerste reactie 'hmmm, deze stijl ken ik nu wel', en ik was dan ook geneigd om "Within Dividia" niet meer dan 75 punten te geven. Wat op zich natuurlijk helemaal niet verkeerd was geweest. Maar tijdens een aanvullend luisterbeurtje bedacht ik me dat dit toch wel erg goed in elkaar steekt, en dat wat hier gedaan wordt best (weer) ontzagwekkend is (we worden verwend). Zo ver als Dillinger gaat The End niet, de variatie van Mastodon ontbreekt eveneens, en ook al lijkt The End op het eerste gehoor een soort mindere trendvolger, blijkt na nadere studie dat deze band toch wel enigszins een eigen geluid heeft gevonden. The End concentreert zich op elk kort fragment van een nummer, en haalt daar met respectabele moeite zoveel mogelijk uit. De muziek wordt met een geweldige passie gespeeld, en deze band komt dan ook erg oprecht over. Net als de meeste genre-genoten is The End een band van contrasten; verpulverende agressieve stukken met venijnige schreeuw-vocalen worden terstond afgewisseld met kalme, bezwerende passages. Het spel van de heren is subliem, en de heldere productie maakt mogelijk dat van elk detail maximaal genoten kan worden.

Echte favorieten heb ik niet, al wil ik wel het instrumentale "The Sense of Reverence" even noemen. Het nummer komt langzaam en spannend op gang, en loopt vervolgens mooi over in het zeer agressieve "The Scent of Elegance". Een van de hoogtepunten van een zeer aardig album. Liefhebbers vinden vanzelfsprekend wel de weg naar deze vette nieuwe release van Relapse.

Tracklist:
1. These Walls
2. Fetesque
3. The Sense of Reverence
4. The Scent of Elegance
5. Organelle (In She We Lust)
6. Dear Martyr
7. Orthodox Unparallelled
8. Of Fist and Flame