Hoewel het allemaal wel een act zal zijn, springt het orthodoxe gehalte in het oog. Zeg nou zelf, we zijn toch allang niet meer bang van alle zogenaamde satanische bandjes? Daar maak je kinderen bang mee. De act van Mansion is eng, omdat dit soort Christenen echt bestaan. Een mevrouw in een zwarte jurk die roept dat je voor eeuwig gedoemd bent als je je niet bij hen aansluit, is gewoon ronduit naar.
Dat is iets wat Mansion heel goed begrepen heeft. Het lukte alleen niet om dat naar muziek te vertalen en daarom is We Shall Live geen goede plaat geworden. Poging twee is een flinke stap voorwaarts. Uncreation is als een goede horrorfilm. Het geluid is ten opzichte van de vorige EP opgeschoven naar doom metal. Het laat zich makkelijk samensmelten met Christelijke teksten en galmende geluiden, alsof het in een kerk opgenomen is. Het heeft iets bezwerends en een sfeer die doet denken aan een film als Carrie. Als ik Alma hoor zingen, zie ik de moeder van de hoofdpersoon voor me.
Om in de sfeer van de horrorfilms te blijven, doet het me ook goed om te horen dat Mansion veel opgestoken heeft van de soundtracks van Goblin. Keyboards spelen een belangrijke rol op Uncreation. I Am The Mansion heeft een John Carpenter-achtige opening en weer komt het bezwerende karakter duidelijk naar voren. Divining Rod is de zwaarste track en een fantastische afsluiter. Wat een geweldig zangwerk! Toch vreemd dat het als EP uitgebracht wordt. Je krijgt weliswaar maar vier nummers voorgeschoteld, maar de speelduur klokt toch ruim 36 minuten. Je krijgt nu in elk geval heel wat waar voor je geld.
Tracklist:
1. Child Preacher
2. Uncreation
3. I Am The Mansion
4. Divining Rod
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
