Ethereal, de band die in 2005 door Uri Dijk en Michiel Quakernaat opgericht werd, heeft een paar mooie prijzen in de prijzenkast staan. Die dateren echter grotendeels uit 2010 en met het onlangs gereleasete Pendular is er dus een nieuw testmoment voor het symfonische deathkwintet.
De band trapt af met Where The Pain Resides: een nummer dat, zeker aan het begin, sterk benvloed lijkt door Textures. Na dit intro volgen zeven tracks die de ervaring en diversiteit van de bandleden uitstralen. Want Pendular is een plaat geworden om rekening mee te houden. Progressief, symfonisch en tegelijkertijd toegankelijk.
De kenner roept dan natuurlijk gelijk: o daar heb je weer zo'n band die Zweedse melodeath kopieert en deels heeft deze kenner gelijk. In een verzadigd genre kan je wellicht ook beter een beproefd recept goed uitvoeren dan proberen vernieuwend te zijn. En dat doet Ethereal met verve.
De bombastische synths van Uri Dijk (Textures) doen denken aan Children Of Bodom, terwijl de brute grunts de zaak weer in een modern jasje steken. De vocalen van Daniel Verbrugge zijn namelijk geschoeid op de Amerikaanse metalcore van de laatste jaren. Maar daar waar dat genre nog wel eens verweten wordt te lijden aan simplisme en een snel saai wordende rechttoe-rechtaanbenadering, bedient Ethereal nou juist de notenfetisjist.
Toch blijft Ethereal netjes binnen de Scandinavische lijntjes kleuren. Het gebruikt daarvoor wel crayons van de hoogste kwaliteit. De band levert een spannend gekleurd palet van acht nummers waarin de kunsten van de individuele bandleden krachtig zijn samengesmeed. Pendular is prettig om naar te luisteren en tegelijkertijd geen dertien in een dozijn hapslikmetal. Daar zouden we er meer van moeten hebben.
Tracklist:
1. Where The Pain Resides
2. Gaia
3. Mandatory Pilgrim
4. Glorification Of Idiocy
5. Origins
6. Light On Pandemonium
7. Citadel Of Sorrow
8. The Dopamine Conspiracy
