De band staat voor moderne melodische death metal in het straatje van Children Of Bodom. Eerlijk is eerlijk: bij het horen van de eerste track Relentless Revelations was ik nog niet helemaal overtuigd. Technisch hoogstaand is het zeker, maar desondanks klonk het toch wat ongestructureerd en rommelig. Daarnaast leek het gebrom en geschreeuw van Daniel Verbrugge niet helemaal lekker in de mix te zitten.
Tot zover het slechte nieuws. Want de overige drie tracks zijn overdonderend. De melodien, de zware gitaarriffs, de strakke drums, het manische gebrul; alles is perfect in balans. Een opvallende rol is weggelegd voor Uri Dijk, die uitblinkt in waanzinnig toetsenspel. Opmerkelijk is dat de synthesizer in deze band absoluut een leidende rol heeft, waar het meestal toch in ondersteuning wordt gebruikt bij andere bands. Je moet er namelijk tegen kunnen. Vaak leidt een overdaad aan synthesizers of keyboards al snel tot nerveus spel en dat kan na verloop van tijd behoorlijk irriteren. Echter is dit bij Ethereal totaal niet het geval. Het toetsenspel blijft sterk en is een ware toevoeging aan de muziek. De grande finale van deze EP is ook letterlijk het laatste nummer; Sound Of Destruction doet zijn naam eer aan. Zelden heb ik zon goede metaltrack van Nederlandse bodem gehoord. Een waanzinnige explosie aan agressie en melodie. Als ik nog haar op mijn hoofd zou hebben, dan zou het rechtop hebben gestaan.
Ik ben absoluut overtuigd. Ethereal is in staat om op termijn uit te groeien tot de grootste Nederlandse metalband. Het is nu wachten op de allereerste langspeler. Als ze daar het niveau over de hele lengte zo hoog weten te houden, dan staan er nog meer mooie dingen te gebeuren.
Tracklist:
1. Relentless Revelations
2. The Tyrant
3. Insomniatic
4. Sound Of Destruction
