The World We Left Behind, de titel geeft het eigenlijk al een beetje aan, is het laatste album dat we van Nachtmystium mogen verwachten. De formatie rondom Blake Judd gooit er het bijltje bij neer, omdat Judd naar verluidt heeft aangegeven dat hij zich vanaf nu op Hate Meditation, zijn andere band, zal richten. Een onbegrijpelijke keuze wat mij betreft, want het debuutalbum van die band (Scars) was nu niet direct een hoogvlieger.
Nu heeft Judd wel meer onbegrijpelijke keuzes gemaakt en lijkt de man inmiddels dieper en dieper weg te zinken in een moeras van drugs, leugens, oplichting en diefstal. Door recente schandalen, waaruit naar voren is gekomen dat hij fans heeft opgelicht door merchandise en speciale albumbundels aan te bieden terwijl hij daar helemaal niet over beschikte, is Judd hard op weg om een alom gehaat persoon te worden. Hoe spijtig is het dat dit soort perikelen de release van The World We Left Behind overschaduwen, want ondanks de laakbare gang van zaken verdient dit album louter positieve aandacht.
Nu levert Nachtmystium al jarenlang fantastische albums af, of het nu de briljante, in psychedelica ondergedompelde albums als Assassins: Black Meddle Pt. I en Addicts: Black Meddle Pt. II of rauwere pareltjes als Instinct: Decay en Silencing Machine betreft. Met The World We Left Behind voegt Nachtmystium nog een prachtalbum toe aan zijn imposante discografie, hoewel de plaat wederom een andere kant van de band laat horen. Het album bevat namelijk met afstand het meest glad klinkende en melodieuze materiaal dat deze band heeft uitgebracht. Dat is echter zeker niet negatief bedoeld, want hoewel de agressie plaats heeft moeten maken voor melodie, druipt de klasse van het album af.
Na het korte intro is Fireheart een erg pakkende, zelfs catchy opener, die ongetwijfeld om enige gewenning zal vragen. Voyager is zelfs nog melodieuzer, met zeer fraai uitwaaierende solo’s en haast sierlijk akoestisch gitaarwerk. In The Endless Abyss laat wat meer van de oude agressie horen, maar schakelt halverwege naar een verrukkelijk stuwend ritme terug, waarin bedwelmende keyboardlagen op zeer overtuigende wijze hun intrede doen. De perfecte versmelting van oud en nieuw. Zo staat deze plaat vol met uitstekende nummers, die zich ondanks hun relatieve toegankelijkheid na iedere luisterbeurt dieper in het geheugen nestelen en dieper blijken te wortelen.
Ironisch genoeg is The World We Left Behind in alle perikelen misschien wel het meest oprechte en pure album geworden dat Nachtmystium heeft gemaakt, ook gereflecteerd in de persoonlijke en daardoor zo treffende teksten, die vrijwel allemaal verband houden met het excessieve drugsgebruik van Blake (en de haat/liefdeverhouding die hij daarmee heeft). Het werkt alleen maar versterkend op toch al impactrijke songs als het melancholische, dromerige In The Absence Of Existence en het titelnummer. De van de Black Meddle-reeks inmiddels bekende Pink Floyd-invloeden sijpelen door in het bedwelmende Tear You Down (wat een geweldige versnelling halverwege!) en het werkelijk magistrale afsluitende , The Great Gig In The Sky-achtige afsluitende nummer Epitaph For A Dying Star, dat me kippenvel van top tot teen geeft.
Het doet pijn dat deze band niet meer bestaat en dat Judd ten onder lijkt te gaan aan zijn persoonlijke demonen. Tegelijkertijd kan ik niet anders dan enorm veel respect hebben voor de muzikale koers die Nachtmystium de afgelopen jaren heeft gevaren. The World We Left Behind is een schitterende kroon op het werk van een band die onstuimige, onbevaren wateren heeft betreden en zijn publiek heeft getrakteerd op magistrale albums.
Tracklist:
1. Intrusion
2. Fireheart
3. Voyager
4. Into The Endless Abyss
5. In The Abscense Of Existence
6. The World We Left Behind
7. Tear You Down
8. On The Other Side
9. Epitaph For A Dying Star
