Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: Het Schotse Tiberius vestigt zich met het debuut A Peaceful Annihilation in n klap aan de top van de technische metal. Daar hebben deze Britten dan ook wel even over gedaan, want het cv bestaat sinds 2015 slechts uit een paar ep's en singles. Maar geduld is een schone zaak en in dit geval wordt dat geduld ook beloond. Rijkelijk beloond zelfs.
Opener The New Subjugation begint onheilspellend. Waar gaat dit nou weer heen? Ook als het gitaartandem na een kleine halve minuut ingezet wordt, weten we nog niet veel. Maar na een kleine minuut is het geduld van zanger Grant Barclay op en zodra hij dan ook het heft in handen heeft, is het raak. Dit is hoe metal hoort te klinken. Dit is muzikantenmuziek van de bovenste plank. En dat allemaal zonder te verzanden in notenpoeperij en technische vernuftigheden. Hier zijn vaklui aan het werk. De songs staan als een huis.
Muzikaal zijn de heren duidelijk genspireerd door de hoogstaande, Britse, technische metal van het afgelopen decennium. Niet voor niets prijkte de band in 2018 al eens op de bill van UK Tech-Fest. Destijds kondigden ze aan dat ze klaar waren met die ep's en dat een full-length in de maak was. Ook traden ze op met The Hirsch Effekt. Hoewel ze daar muzikaal niet veel mee te maken hebben, misstaan ze daar totaal niet. Bent u fan van The Hirsch Effekt, dan houdt u ongetwijfeld van technisch hoogstaande muziek met sterke composities. Het werk van Tiberius past wat dat betreft volledig in uw straatje.
De technische hoogstandjes vliegen u namelijk om de oren, maar de focus ligt altijd op het liedje. Daarbij wordt slim gebruik gemaakt van wisselingen in snelheid en de kunst van het weglaten is de heren niet vreemd. Ook is er ruimte voor samples van bijvoorbeeld het strand. Er is dan ook ruimschoots voldoende afwisseling, zonder dat het een bijeenraapsel van ideen is. Integendeel. We treffen bombastische, krachtige power-prog-tracks zoals we die zelden horen. En dat alles perfect bij elkaar geproduceerd door mister Meyrick de la Fuente, in de UK scene zeker geen onbekende.
En dan moeten we het even hebben over die zanger; De eerder al genoemde Grant Barclay. Wat een dijk van een stem heeft die gast. Zijn voorliefde voor Iron Maiden ligt er dik bovenop, maar nergens valt de beste man te betichten van kopieergedrag. Hij geeft er zijn geheel eigen draai aan en tilt de band naar een hoger niveau. En passant toont hij zich ook nog een sterk tekstschrijver met pakkende teksten en fascinerende zinnen. Hij schudt ze uit zijn mouw alsof het niets is. Maar bovenal is het zijn geweldige stem die de boventoon voert. Perfect gedoseerd. Ingetogen en beheerst als de muziek daar om vraagt, maar hij laat het zeker niet na om dramatisch all-out-war te gaan en korte metten te maken met alles en iedereen. Het is menens.
Dat sluit perfect aan bij het geweldige framework aan composities dat zijn bandgenoten voor hem opgetuigd hebben. Het progressieve gezelschap uit Edinburgh maakt met n klap duidelijk waar het voor staat en stelt de kandidatuur voor jaarlijstjes veilig met dit sterke debuut. Krachtig, bevlogen, overtuigend, vernieuwend en nergens saai. Waar hoor je dat tegenwoordig nog?
Tracklist:
1. The New Subjugation
2. Mechanical Messiah
3. Skylark
4. Fidelity Lost
5. Anchor
6. Leviathan
7. Dissipate
8. Republican
9. Swansong
10. Kaituma
