Als een band al veel jaren niets meer heeft uitgebracht en aankondigt een nieuw album uit te gaan brengen, maken tegenstrijdige gevoelens zich vaak meester van de fans. Enerzijds is er blijdschap, want eindelijk is er langverwacht, nieuw materiaal. Anderzijds is er twijfel of de bandleden na zon lange tijd, in dit geval vierentwintig jaar, het niveau van de favoriete platen kunnen evenaren.
Dat laatste is natuurlijk het klassieke gevaar van appels met peren vergelijken. Toch kunnen we je wel wat houvast bieden. The God-Shaped Void is veel toegankelijker, gepolijster en minder avontuurlijk dan we van de heren gewend zijn. Dat zal een teleurstelling zijn voor een deel van de fans die hoopten op een terugkeer naar de avontuurlijke muziek van de eerste twee albums. Het nieuwe songmateriaal is echter gestroomlijnder en ligt nog het dichtst bij Bleeding (1996), maar zelfs in vergelijking met die vierde langspeler zijn er veel verschillen. De Amerikanen willen zichzelf liever niet herhalen en met The God-Shaped Void vooral fris voor de dag komen.
De nieuwe collectie songs is zeer helder geproduceerd. Wellicht iets t, hetgeen ten koste gaat van de sfeer. Het zorgt namelijk voor een wat vlakke luisterervaring. De sterkste tracks hebben daar uiteraard het minste last van. Dat zijn While The Spiders Spin en Sisters Of The Dawn. Daarin is het gitaarspel het meest inventief en zijn de zanglijnen het meest beklijvend. Zo begint eerstgenoemde met avontuurlijk jarenzeventiggetokkel, vervolgt het nummer met verhalende vocalen en is het soleerwerk het meest memorabel. Sisters Of The Dawn bevat een zeer doeltreffende samenwerking van riffs en zanglijnen. Probeer dit nummer maar eens niet mee te neurin of te zingen na een paar luisterbeurten.
Daartegenover staan wat zwakke passages, zoals het wat krachteloze couplet in openingstrack Devils And Angels, dat wel een sterk refrein bevat. Stranded moet het ook niet van kracht hebben, maar is wel sfeervol dankzij de keyboardklanken op de achtergrond en een David Bowie-achtig refrein, de achtergrondzang en een prima gitaarsolo. Het doomy The Fallen komt wat moeizaam op gang met clean gitaarspel, maar bevat goed soleerwerk in een Queensrche-passage.
Naast de genoemde hoogtepunten zijn er nog een paar tracks die iets extras hebben ten opzichte van de andere. Dat zijn het groovy All The Bad Men en het heavy Pull The String, waarin Devon Graves het eerst na de intro van het openingsnummer zijn dwarsfluit erbij pakt. Dat doet hij ook in het door hem geschreven, degelijke Demystified (Metallica ten tijde van The Black Album meets Led Zeppelin).
The God-Shaped Void vergt net als andere albums van Psychotic Waltz de nodige luisterbeurten om doorgrond te kunnen worden. De agressie en het avontuurlijke van voorheen hebben plaatsgemaakt voor een organischer geluid en songs op een wat lager tempo. Elke track heeft zijn sterke momenten, maar ook zijn mindere. Al met al is The God-Shaped Void geen topper, maar ook geen miskoop.
Tracklist:
1. Devils And Angels
2. Stranded
3. Back To Black
4. All The Bad Men
5. The Fallen
6. While The Spiders Spin
7. Pull The String
8. Demystified
9. Season Of The Swarm (bonustrack)
10. Sisters Of The Dawn
11. In The Silence
