Wat al snel opvalt is het gebruik van blaasinstrumenten. Thomas Cochrane, die ook gitaar speelt, blaast op een trompet en trombone. Vanaf Intro zijn deze klanken al te horen en ze geven meteen een uniek en atmosferisch gevoel aan de muziek. De blaaspartijen creren per nummer een andere sfeer. In Black Death is het spel op trompet melancholisch, alsof ze een begrafenis aankondigen (niet gek bij een nummer over de pest). In Archon klinken de koperpartijen juist statig, alsof ze een vorst welkom heten. De rest van de muzikanten spelen hier goed op in en geven de blaasinstrumenten de ruimte, zonder zelf weg te vallen.
De rest van de band levert ook goed werk af. De muziek klinkt als klassieke black metal zonder als dertien in een dozijn over te komen. De drumpartijen zijn dynamisch en de gitaarlijnen afwisselend. Hieroverheen krijst en brult Dennis Onsia de goed in elkaar stekende lyrics. De nummers, die bijna allemaal meer dan tien minuten duren, zitten goed in elkaar. Zo heeft Archon stukken die doen denken aan groovende death metal, maar later komt er een koorpassage langs. Bound To Annihilate, dat ruim een kwartier duurt, wisselt af tussen rustige sfeermomenten en agressief gekrijs waar geen touw aan vast te knopen is. Met dan ook nog een thrashy middenstuk gaat dit nummer alle kanten op. Desondanks, of eigenlijk juist daarom, weet Dystopia de aandacht goed vast te houden.
De band heeft een complex en ambitieus album afgeleverd. Het is een plaat waar je als luisteraar wel even een uurtje voor moet gaan zitten. Maar dat is het ook zeker waard. De composities grijpen je bij de keel en laten je niet snel meer los. De blaasinstrumenten maken de goed gespeelde black metal uniek, maar het is zeker geen gimmick. Dystopia is een band die je in de gaten wil houden, want als de mannen dit niveau aan kwaliteit blijven produceren, zouden ze het nog wel eens ver kunnen schoppen.
Tracklist:
1. Intro
2. Through The Vortex
3. Black Death
4. Archon
5. Interlude
6. Bound To Annihilate
