Hoe is het album tot nu toe ontvangen en hoe waren de releaseshows?

De feedback is zeer positief. De releaseshows waren gaaf.

Hoe is het om de nieuwe nummers voor het eerst live te spelen?

Verrassend genoeg ging het erg goed. Veel mensen hebben ons verteld dat de nieuwe songs beter zijn dan de oude en dat is natuurlijk fijn om te horen.

Het lijkt me best een uitdaging, want het technische niveau ligt een stuk hoger dan op de vorige langspeler.

De songs zijn beslist niet eenvoudig om te spelen, maar omdat ze beter bij ons passen, voelt het relatief comfortabel om ze te spelen.

Jullie zijn weer teruggegaan naar de oude sound. Wat dat betreft had Orphans de opvolger kunnen zijn van Prisoners (2012).

Dat heb ik vaker gehoord.

Kwam de stijlverandering ten opzichte van Five (2016) als een verrassing voor jou of hebben jullie de muzikale richting vroegtijdig binnen de band besproken?

Er is wel over gepraat, maar iets zeggen en iets horen zijn twee verschillende dingen. Ik was toch wel enigszins verrast. Gelukkig wel in positieve zin. Ik kreeg de instrumentale versies toegestuurd en elk nummer was beter dan het vorige, waardoor ik steeds enthousiaster werd om aan het album te werken.

Het album is een stuk energieker en agressiever. Waar komt die agressie vandaan?

Er was een sterke behoefte bij iedereen om terug te gaan naar iets dat comfortabeler en vertrouwder aanvoelt. Het nieuwe album heeft veel agressie in zich, maar is ook heel melodieus. Het brengt wat dat betreft twee tegenovergestelde gevoelens bij elkaar. Het is cool dat die extremen er nu zijn. Wat ook bijdroeg aan de beslissing om steviger te werk te gaan, is volwassenheid en de wetenschap wat werkt en wat niet.

Willen jullie dan ook in deze richting blijven opereren?

Dat denk ik wel. Toch is The Agonist een band die altijd wel blijft experimenteren. Je zult op toekomstige albums dus ook vernieuwende elementen blijven horen. Toch denk ik dat we willen voortbouwen op het pad van donkere en extreme muziek dat we nu zijn ingeslagen, maar dan wel gecombineerd met melodie.

Jullie hebben Christian Donaldson weer teruggehaald. Hij werkte als producer voor jullie op alle platen, behalve Five. Waarom was hij even uit beeld en is hij nu weer terug?

We hadden voorafgaand aan Five getekend bij Napalm Records. Het label adviseerde een paar producers. Voor mij maakte het niet zo�n verschil, want Five was slechts het tweede album waarop ik zing. Voor de jongens maakte het wel een verschil. Ze stonden open voor een verandering. Het is dus een combinatie van bronnen en iets nieuws proberen. Voor Orphans hebben we weer een beroep gedaan op Chris, want zijn kracht is extreme metal goed te laten klinken. Hij produceert platen die veel extremer zijn dan die van ons, dus voor ons was hij een voor de hand liggende keuze.

Wat vinden jullie van het eindresultaat?

We zijn zeer tevreden over de productie.

Hoe kijk je dan terug op Five?

We hebben het proces destijds iets overhaast omdat we naar L.A. moesten voor de opnamen. We hebben een te gekke tijd gehad, maar de keuze qua producer was achteraf wellicht niet de beste in relatie tot onze stijl muziek. Zijn kwaliteiten komen beter uit de verf bij rock-geori�nteerde bands. Er staan nog steeds goede songs op die plaat, maar het geheel heeft niet de productie gekregen die nodig was om ze voor 100% uit de verf te laten komen.

Zoals je net aangaf, bevat Orphans een samenkomst van extremen. Al in opener In Vertigo breng je een grote vocale diversiteit. Waar lag de uitdaging in het schrijven en opnemen van de nieuwe songs?

Het heeft even geduurd voordat ik mijn mentale focus had op het nieuwe materiaal en in de juiste richting ging denken. Toen ik echter eenmaal zanglijnen en teksten begon te schrijven, ging het eigenlijk vrij makkelijk. Toen ik de muziek hoorde, wist ik waar ik welke techniek moest gaan gebruiken. Het was echter niet zo dat ik al die verschillende technieken wilde laten horen om te tonen welke ik allemaal meester ben, maar omdat de dimensionale nummers vroegen om vocale diversiteit, die ik door de jaren heen onder de knie heb gekregen. Ik hou van veel verschillende soorten muziek en het is prettig om al die verschillende invloeden te laten horen.

Oefen je nog altijd veel op die verschillende technieken of is het voldoende om veelvuldig op te treden?

Als we niet aan het touren zijn, is het belangrijk om te blijven oefenen om in vorm te blijven. Ik oefen echter veelal door nummers van andere artiesten te zingen en vocal-covers te doen. Als je alleen maar je eigen nummers zingt, zul je als artiest minder snel groeien. Ik vind het leuk en nuttig om te experimenteren.

In Dust To Dust laat je zelfs een soort southernrockstem horen. Wat is dat voor techniek die je daarin gebruikt?

Ik heb eigenlijk geen flauw idee. Toen ik de riff hoorde, dacht ik dat daar een �bouncy off-time thing� bij zou passen, dus hebben we het zo opgenomen. Het was erg leuk om te doen.

Zo zijn er wel meer experimenten. Het is dan ook een plaat die je vaker moet beluisteren. Pakte het songmateriaal je in een keer of ging er langere tijd overheen?

Voor ons is het anders dan voor de gemiddelde luisteraar die het eindproduct hoort. Als je een nummer schrijft, hoor je elke noot die je erin stopt. Toch is het zelfs voor mij zo dat als ik een nummer een tijdje niet heb gehoord, ik dan toch verrast kan worden door een achtergrondmelodie die ik inmiddels was vergeten. Er maakt zich weleens een gevoel van trots meester van me, zo van: de band en ik hebben dit samen gemaakt.

Blood Is My Guide is ��n van mijn favoriete tracks. Het is erg anders dan de rest, deels doordat Simon (McKay, drummer - red.) het heeft geschreven, deels door de in het Grieks gezongen tekst. Grappig detail is dat de originele versie de Griekse tekst nog niet had.

Dat klopt. De hele riff was er toen nog niet eens. Ik heb toen de andere zanglijnen en teksten geschreven en stuurde ze terug aan Simon. Hij zei dat er nog iets miste, dat er nog iets toegevoegd moest worden. Ik was het wel met hem eens. Het nummer was te kort en te repetitief. Binnen een week stuurde hij me de nieuwe riff en ik was direct onder de indruk. Het idee om in het Grieks te zingen, ontstond toen al snel. Ik liet hem dat weten en hij zei al snel: �Go for it!�

Het heeft een soort eeuwenoud oorlogskarakter.

Precies, die vibe kreeg het bij mij ook.

Is het voor jou, zeker nu je veel in Amerika verblijft, makkelijk om over te schakelen naar het Grieks?

Ja, ik ben tweetalig, al gebruik ik Engels meer dan Grieks, dus het Grieks roest wat. Voor het zingen was de omschakeling minder moeilijk, want de Griekse taal vraagt een bepaalde manier van zingen. Als je die eenmaal onder de knie hebt, kun je er makkelijk op teruggrijpen.

Ik ben vast niet de enige die heeft gedacht dat sommige lage grunts niet van jou waren, maar van een gastzanger of van een van de jongens.

Dat klopt. Ze zijn echt van mij, al heeft bassist Chris Kells ook nog wat korte passages ingezongen. We hebben ook een livevideo op Facebook gepost om te laten horen en zien dat ik het toch echt ben.

Boze tongen beweren dat er effecten aan de vocalen zijn toegevoegd.

Dat is niet het geval. Alles wat je hoort, dat ben ik. Wij hebben niet de financi�le middelen om allerlei effecten aan de vocalen toe te voegen, dus wat je hoort, zijn 100% mijn vocalen. Ik vond de opnamen goed en heb ze dus geplaatst op Facebook.

Jullie hebben clips opgenomen voor As One We Survive en Burn It All Down. Hoe was het om die op te nemen?

Het was heel leuk. Alle clips worden opgenomen door Chris. Hij filmt en edit ook voor zijn dagelijkse werk. Het voelt goed om die clips op te nemen, want we zijn met de bandleden samen. Het voelt niet als werk. Op een of andere manier zijn er wel extreme condities elke keer, dus er is wel uitdaging, maar aan het einde van de dag zijn we wel tevreden over het eindresultaat. Ik denk ook dat elke clip weer beter is dan de vorige.

In november en december komen jullie naar Europa voor een tour met Jinjer. Jullie doen ook Nederland aan. Wat is het eerste dat in je gedachten opkomt als je aan Nederland denkt?

Ik hou van alle bands, fans en artiesten die ik uit Nederland ken. De meeste mensen zijn aardig en gelukkig. Er heerst een positieve sfeer. Ik heb nog nooit een negatieve ervaring gehad. Mensen zijn oprecht. Als we door Europa touren, voelt het wat dat betreft alsof we thuis zijn. Ik kijk dus met vertrouwen uit naar de show.

Dan is er ook nog de speciale connectie met Tatiana (Shmailyuk - red.) van Jinjer.

Dat klopt. We hebben elkaar drie jaar geleden ontmoet toen we beide optraden. We hadden meteen een click. Soms hoef je niet lang te praten om te realiseren dat je op dezelfde golflengte zit met iemand. Als we elkaar een tijdje niet hebben gezien, maakt dat ook niet uit. We haken snel weer aan. Het is wel erg prettig om zoiets te ervaren, want we hebben vaak genoeg het tegenovergestelde. Dus dat je wel met een andere band tourt, maar tegen een enkeling helemaal niets zegt.

Jullie hebben nu zes studio-albums uitgebracht, maar nog geen live-album. Wordt er weleens over gesproken of is er zelfs een in de maak?

Het is zeker iets waar we over hebben gesproken en uiteindelijk zal het van een live-album ook zeker wel komen, maar we willen dan wel dat het het best mogelijke geluid krijgt. Het is lang niet altijd mogelijk of financieel haalbaar om dat niveau te bereiken. Het is een grote productie en als je het goed wilt doen, moet je er bijvoorbeeld veel camera�s bij hebben. Het voelt beter om dat later in onze carri�re te doen, zodra we meer albums hebben uitgebracht met mij als zangeres, zodat de set vooral bestaat uit nummers die ik zing, plus uiteraard wat oudere hits van The Agonist. Misschien na het volgende album.

Je zet ook clips online van vocal-covers van bijvoorbeeld Shadow Moses van Bring Me The Horizon. Hebben jullie weleens overwogen om covers in een set van The Agonist op te nemen?

Het is altijd tricky om als band een cover op te nemen en live goed uit te voeren. Het is bovendien lastig om te bepalen welke cover goed bij ons zou passen. Ik hou van covers omdat het iets heel anders is dan ik met mijn eigen band doe. Voor mij is het dus een prettige manier om te oefenen en mijn stem te ontwikkelen. Ik sta voor wat betreft mijn eigen YouTube-kanaal voor van alles open, maar iets vinden wat ook bij de identiteit van The Agonist past, is een stuk moeilijker.

Je voert covers uit, maar schrijf je ook eigen nummers?

Op dit moment niet, maar ik sta er wel voor open. Het is echter gigantisch druk met The Agonist en mijn eigen leven. Ik heb er dus nog geen tijd voor gehad, maar ik ben vrijwel zeker dat er iets in de toekomst op dat gebied gaat gebeuren, want ik ben vaak enthousiast als het om iets muziekgerelateerds gaat.

Ben je nog betrokken als gastvocaliste op iemands album?

Ik sta er open voor. Ik heb het in het verleden wel gedaan. Ik heb momenteel echter niets gepland staan op dat gebied.

Je hebt nu op drie albums gezongen van The Agonist. Toen je bij de band kwam, kende je het songmateriaal nauwelijks, slechts van enkele YouTube-clips. Hoe kijk je terug op de afgelopen vijf jaar?

Het is overweldigend. Het was een grote stap in mijn carri�re. Ik moest veel moeilijkheden overwinnen en veel zaken leren in een sneller tempo dan ik gewend was. Er was veel druk, maar ik zou het niet anders hebben gedaan als ik het over mocht doen. Ik zou hier vandaag niet staan als ik niet dacht de juiste beslissingen genomen te hebben. Ik kijk dan ook uit naar nog vele jaren met The Agonist.

Hoe is het om je priv�leven en het leven in de band op elkaar af te moeten stemmen?

Het is niet eens zo heel moeilijk. Iedereen is verantwoordelijk voor het nemen van zijn of haar eigen beslissingen. Als je besluit om op professioneel niveau met muziek bezig te zijn, teken je ervoor en weet je min of meer wat dat van jezelf gaat vragen. Je weet dat je jezelf in de positie brengt waarbij je veel van huis bent om te touren. Voor sommigen is dat moeilijk en als het een lange tour is, heeft het ook wel effect op mij. Dan kan ik niet wachten om weer thuis te zijn, maar als ik dan thuis ben, kan ik weer niet wachten om te gaan touren. Ik vind het reizen niet erg.

Temeer je daar je fans ontmoet. Sommigen daarvan lopen met een tattoo van de band rond en anderen maken kunst voor de bandleden. Wat doet dat met jou?

Het is heel inspirerend als je je realiseert dat je indruk maakt op iemand. Het laat zien dat wat je doet, gehoord wordt en dat je op een positieve manier iemand raakt en be�nvloedt. Als artiest wil je graag die emotie cre�ren, dus het is heel inspirerend om te zien dat dat ook echt lukt.

Tot slot: Als een fan jou een biertje aanbiedt, wat kan dat dan het beste zijn?

Ik hou vooral van stouts en sours.