Een kruisbandoperatie weerhoudt mij er niet van voor een derde keer naar Spaanse Polder af te reizen om te genieten van een dagje heavy metal uit den ouden doos en een gezellige barbecue. Roadgrill biedt naast gratis vlees in de vorm van bands als Rage en Orden Ogan tenminste ook eens een afwisseling op festivals waar we voor de honderdste maal dezelfde death metal bands kunnen zien. Ondanks de slechte voorspellingen (90% regenkans) komt er alsnog een paar honderd man richting het industrieterrein om er een mooi feestje van te maken, al zittende in een rolstoel (en vergezeld van enkele vrienden die mijn bier willen halen en de stoel willen duwen) voeg ik me bij de groep.
Conorach gaat enthousiast van start om de eerste 100-nog-wat aanwezigen te vermaken. De opzwepende heavy/folk metal wordt in het begin nog ietwat voorzichtig opgevangen, maar na enkele nummers begint het publiek toch langzaam op te warmen, iets wat niet moeilijk is met prachtige songs als The Oaken Shield en 42 Days. Als de uitstekend bij stem zijnde zanger Jacco tegen het einde vraagt of er nog mensen lege bierglazen hebben en daarna van het podium komt om met een ton het bier bij te vullen, kan de band eigenlijk niet meer stuk. Mijn persoonlijke favoriet Strtebeker slaat goed aan, maar is helaas ook het einde van dit erg fijne optreden. Extra credits gaan nog naar bassist Danil, die enkele prachtige partijen liet horen.
Vorig jaar zou het Zweedse Manimal oorspronkelijk optreden, maar wegens een bevalling in de familie ging dit op het laatste moment niet door. Nu de band dit jaar wel aanwezig is, wordt het meteen duidelijk dat ze toch aardig wat fans hebben, iets wat me toch verbaast omdat er vrij weinig power metal bands zijn die in Nederland volk trekken. Het publiek schreeuwt zelfs al vanaf het begin om het aan Judas Priest herinnerende Spinegrinder, een oproep waar de band na enkele nummers grijnzend gehoor aan geeft. Samen met enkele andere sterke nummers als The Way We Lived en het nieuwe March Of Madness krijgt de band de hoofden ook goed op en neer met een sterk uitgevoerde versie van Walk In The Shadows van Queensrche. Alle bandleden zijn in topvorm en na afloop zie ik ook een hoop mensen naar de merchandisestand rennen om shirts en/of cd's aan te schaffen. Deze band mag vaker komen!
Orden Ogan is een band die ik graag wilde zien, helemaal omdat ik nog steeds een fan ben van het in 2004 uitgebrachte Testimonium A.D.. De band lijkt echter het bestaan van dit album te ontkennen, want afgezien van Angels War speelt men niks van dit album en men beweert zelfs dat dit een nummer van het nog te komen nieuwe album is! Afgezien van deze geschiedsvervalsing is het een fantastisch optreden dat door de aanwezigen goed wordt opgepakt. De atmosferische power metal met folkinvloeden wordt goed en buitengewoon enthousiast uitgevoerd en fantastische nummers als Easton Hope en de meezinger We Are Pirates worden uit volle borst meegezongen. Wederom ben ik aangenaam verrast dat deze band in ons land ook fans heeft, er is misschien nog hoop voor de toekomst!
Tegen de tijd dat Roadkill op het podium komt, zit ik in mijn rolstoel te zuchten bij een barbecue die mijn speklap en braadworst dermate traag gaart, dat ik een groot gedeelte van het optreden helaas vanaf de zijkant van het podium meemaak. Dat de band ook zonder mijn aanwezigheid kan blijkt wel uit de enthousiaste publieksreactie op verscheidene songs van het Merlin-album, de Dark Side-ep en de Megadeth-cover Symphony Of Destruction. Jammer dat ik er niet iets beter voor kon zitten, maar het is me wel duidelijk dat Roadkill een sterke liveband en uitstekende organisator is en dat de zanger nog steeds op een jonge Chuck Norris lijkt.
Ik wil bij dezen mijn excuses aanbieden aan Freedom Call voor alle keren dat ik heb gelachen om hun muziek. Ook al heb ik het hele optreden zitten lachen, dat was van puur plezier en verbazing over de fantastische livekwaliteiten van deze bersympathieke Duitsers. Goedlachs en speels, maar tegelijkertijd o zo strak en professioneel, vuurt het viertal een set klassiekers en krakers op ons af om u tegen te zeggen. En wat blijkt? Het hele publiek gaat uit zijn dak en zingt alles woord voor woord mee.
Zeggen dat de nummers aanstekelijk zijn is een understatement: na een keer het refrein (of de titel) te horen kan iedereen die onbekend is met de band het nummer meezingen. Of het nu United Alliance, Thunder God, het nog aanstekelijkere Tears Of Babylon of het prachtige The Quest is, Freedom Call krijgt de handen op elkaar, zorgt voor een wild enthousiast publiek en komt zo verdomd sympathiek over dat ik me niet kan voorstellen dat er ook maar een persoon op het hele festival was die een hekel aan deze band heeft. Gezegend met een topgeluid is dit voor mij verreweg de beste band van de dag. "Out of the ruins we rise forever, into the battle we march together!"
Ik verwachtte dat headliner Rage een behoorlijke kluif zou hebben aan het overtreffen van het Freedom Call-optreden, maar tot ieders plezier zet de band een performance neer om in te lijsten. Men gaat lekker van start met het recente The Edge Of Darkness om het publiek vervolgens omver te walsen met een grote hoop topnummers. Bandleider Peavy Wagner is in een uitstekend humeur en laat horen dat je geen technisch zanger hoeft te zijn om sterke zanglijnen goed te brengen, terwijl topgitarist Victor Smolski het publiek vermaakt met de ene na de andere fantastische solo.
Liefhebbers van het oudere werk komen er vanavond ietwat bekaaid af, aangezien nummers als Empty Hollow, Soundchaser, War Of Worlds en Set This World On Fire toch echt uit de post-2000-periode komen. Niet dat dit heel erg is, want het rockt allemaal behoorlijk en het publiek zingt alles woord voor woord mee. Als daar dan de tijd voor de toegift aankomt en het publiek hard om Firestorm schreeuwt (en ik op Don't Fear The Winter hoop) komt Peavey het podium op om te vertellen dat er op last van de politie helaas geen toegift zal komen. Blijkbaar is de vergunning al enkele minuten afgelopen en riskeert men een boete als er doorgespeeld wordt. Ietwat mokkend klinken er kreten als "Fuck the police!" en blijft de roep om een toegift groot, maar als de band zelf nog even een buiging komt maken lijkt het helaas toch echt afgelopen te zijn en wordt iedereen vriendelijk verzocht zijn bier op te drinken en naar huis te gaan.
Afgezien van het ietwat abrupte einde was dit voor mij de meest geslaagde versie van dit fijne festival in de drie jaar dat ik geweest ben. Vorig jaar viel het festival door de aanhoudende hoosbuien ietwat in het water, maar dit jaar waren er meer partytenten en was het weer nergens zo erg dat niemand meer in de regen voor het podium wilde staan. Het bier blijft goed te drinken (en goedkoop), er zijn altijd genoeg faciliteiten en de line-up was de beste tot nu toe. Roadgrill blijft een van de gezelligste festivals voor oldschool-metalliefhebbers in Nederland, als volgend jaar het weer eens wat beter is, zal het helemaal perfect zijn.
