Een opmerkelijke wisseling van de wacht bij Crematory. Gitarist/zanger Matthias ‘Matze’ Hechler vond het na zeventien jaar wel mooi geweest en vertrok bij de Duitse gothicmetalband die dit jaar zijn vijfentwintigjarige jubileum viert. Zijn vrijgevallen plek wordt door maar liefst twee nieuwkomers ingevuld. Tosse Basler (onder andere Forty Shades, ex-Scapegoat) is de nieuwe ritmegitarist en zanger (cleane vocalen) en Rolf Munkes (onder andere ex-Majesty, ex-Tony Martin) is de nieuwe leadgitarist. Alhoewel drummer Markus Jüllich wederom samen met producer Kristian 'Kohle' Bonifer voor de songwriting verantwoordelijk is, hebben de wijzigingen in de line-up (ook de lang dienende bassist Harald Heine is inmiddels opgevolgd) toch voor een andere sound gezorgd.
De focus op een dancevibe-gerichte EBM-sound van voorganger Antiserum (2014) heeft plaatsgemaakt voor een gitaargedreven geluid. Geen nadrukkelijke elektronische beats meer, maar een voorzichtige her-oriëntatie op gothic vibes in een modern jasje. Voorts is het dertiende album diverser. Het begint nog vertrouwd (in vergelijking met Antiserum) met de ideale opener Misunderstood (een verwijzing naar de meningen van de fans over die plaat?). Het is een riffgedreven stamper die je na één luisterbeurt al goed bijblijft, met op de achtergrond sfeervolle keyboardmelodieën, op de voorgrond de Engelstalige grunts van Felix (met een licht Duits accent). Het dynamische, verhalende Haus Mit Garten is meer op sfeer gericht. De Duitse teksten zullen voor gemengde reacties zorgen, temeer de poëtische vaardigheden niet de sterkste blijken.
In het melodieuze Die So Soon, waarin de keyboardmelodieën op de voorgrond treden, maken we voor het eerst kennis met de cleane vocalen van Tosse Basler. Het is helaas niet de meest ideale kennismaking. Naast het feit dat het erg wennen is aan zijn powermetalvocalen, maakt hij een wisselvallige indruk in het couplet en velen zullen Matze dan ook missen. In het refrein klinkt hij gelukkig sterker. In Ravens Calling past de stem van Tosse beter in het geheel. Dankzij de memorabele zanglijnen is het door Type O Negative-geïnspireerde nummer één van de hoogtepunten. Andere highlights zijn Misundersood en Falsche Tränen, laatstgenoemde vooral dankzij het sterke refrein en de gothicsfeer van de jaren tachtig, die terugkomt in Everything. Dat is één van de zwaarmoedigste nummers op de plaat, waarin de vocalen van Tosse goed tot hun recht komen en goed samengaan met de grunts van Felix.
Aan de andere kant van de medaille bevinden zich het niet bijzondere Eiskalt, met daarin industrial- en Neue Deutsche Härte-elementen en Die Letzte Schlacht, dat net als Before I Die veel op een matige Rammstein-creatie lijkt. Muzikaal zou je meer verwachten van twee gitaristen. Overal staan hun riffs en melodieën in dienst van de songs. Slechts in het zeer aardige, atmosferische Nothing en Everything duikt een gitaarsolo op. Naast Misunderstood bevatten Haus Mit Garten en het deels agressieve My Love Within de sterkste riffs. De keyboardmelodieën van Katrin Jüllich zijn veelal onopvallend, maar voegen op de achtergrond wel veel sfeer toe.
Monument is geen monumentaal album, maar een modern geproduceerde, diverse plaat, waarop het niveau tussen de tracks varieert van het geslaagde Ravens Calling tot het mislukte ballad-experiment Save Me. Slechts in beperkte mate zijn er overeenkomsten met het niet begrepen Antiserum, dat ondanks de matige ontvangst beslist memorabele tracks met een positieve vibe bevat. Monument grijpt met zijn donkere atmosfeer terug op eerder werk, maar slechts af en toe evenaren de oosterburen het niveau van bijvoorbeeld Believe. Al met al een aardig album, maar Crematory heeft over de gehele lengte wel eens beter gepresteerd.
Tracklist:
1. Misunderstood
2. Haus Mit Garten
3. Die So Soon
4. Ravens Calling
5. Eiskalt
6. Nothing
7. Before I Die
8. Falsche Tränen
9. Everything
10. My Love Within
11. Die Letzte Schlacht
12. Save Me
