Muzikaal is dat niet anders. Razor moest het nooit hebben van vernuft of diepgaande songstructuren. Paar frituurvette riffjes, superstrakke drums en felle vocalen. Meer hoeft dat niet te zijn. In zekere zin is Razor misschien meer een punkband dan een metalband. Niet per se muzikaal, want het gitaarwerk is beslist honderd keer interessanter dan drie akkoordenwerk, maar wel wat betreft aanpak, imago en 'fuck-you'-attitude. Luister krachtpatsers als het titelnummer of de twee bovengenoemde klassiekers er maar eens op na. Ten opzichte van het oudere werk is de groep wel wat beter gaan spelen en hier en daar zijn de riffs een mespuntje technischer, maar de luisterervaring is niet veel anders dan bij het oudere werk.
Door het liefdevolle werk van Relapse Records zijn de drie beste platen van Razor weer verkrijgbaar. Opgesmukt, opgepoetst en aangevuld met grotendeels oninteressant demo- en live-materiaal. Gewoon stoppen na The Pugilist en de ervaring is compleet. Razor was en is de muzikale variant van een knuppel die op orkaankracht je gezicht raakt. En naderhand spuug je lachend je tanden uit. Nog maar een keer.
Tracklist:
1. Miami
2. United By Hatred
3. Violence Condoned
4. Electric Torture
5. Meaning Of Pain
6. Stabbed In The Back
7. Shotgun Justice
8. Parricide
9. American Luck
10. Brass Knuckles
11. Burning Bridges
12. Concussion
13. Cranial Stomp
14. The Pugilist
15. Meaning Of Pain (live bonus track)
16. Violence Condoned (live bonus track)
17. Cranial Stomp (bonus track)
18. Miami (Original Mix, bonus track)
19. Electric Torture (bonus track)
20. Brass Knuckles (bonus track)