Van dik hout zaagt men planken. Met een scheermes, in dit geval. Razor doet namelijk niet aan subtiliteiten. Razor ragt, hakt en zaagt. Strak, simpel en vol passie. Wie een hekel heeft aan thrashbands die steunen op technische riffs, tempowisselingen en complexe songstructuren is bij deze Canadezen aan het juiste adres. Razor heeft tevens een broertje dood aan fratsen. Tot in het extreme.

Op deze plaat hoef je niet te zoeken naar uitgesproken melodie�n. Die zijn in geen velden of wegen te bekennen. In het woordenboek van Razor komt nuance niet of nauwelijks voor. Tegenwoordig niet en gedurende hoogtijdagen eind jaren tachtig ook niet. Voor Relapse was de re�nie onlangs reden genoeg om de drie sterkste platen van deze thrashers af te stoffen en met wat bonusmateriaal opnieuw op de luisteraars af te vuren. De poetsbeurt is in elk geval prima gelukt. Door kundig remasteren klinkt Violent Restitution uit 1988 fris. Niet te modern, maar acceptabel naar huidige maatstaven.

Dan het songmateriaal. Dat klinkt tegenwoordig wel ietwat gedateerd. Of dat erg is, is een tweede. Mij smaakt het goed. Individuele muzikale hoogstandjes tref je hier niet aan. Het is de teamprestatie die overtuigt en beklijft. Razor speelde in 1988 namelijk al 'eendenreetstrak', zoals dat heet. De riffjes klinken als mitrailleursalvo's en drummer Rob Mills is gewoon een hele goede en zeer ondergewaardeerde drummer. Niet vanwege allerlei toeters en bellen, maar door de constante razernij die hij in zijn onnavolgbare spel legt. Hij ramt songs als Below The Belt en het titelnummer als een bezetene naar een goed einde. Zanger Stace McLaren voelt zich daar prima in thuis met zijn kenmerkende hoge gillen en brute voordracht. Samen maken ze de plaat tot precies datgene wat op de hoes staat. Het muzikale equivalent van een kettingzaag.

Gedateerd? Ja dus. Vervelend is dat zeker niet. De songs waren toen goed en dat zijn ze nu ook. Een tikje eendimensionaal misschien, maar dat valt alleen op wanneer je deze plaat veelvuldig beluistert. Gun jezelf zo nu en dan een adempauze, zodat Razor keer op keer kan toeslaan. Dat doen ze 27 jaar na dato nog steeds met de studiotracks. Het bonusmateriaal is niet al te boeiend. Drie rommelige live-opnames. Leuk voor een keertje, zullen we maar zeggen.

Tracklist:
1. The Marshall Arts
2. Hypertension
3. Taste The Floor
4. Behind Bars
5. Below The Belt
6. I'll Only Say It Once
7. Enforcer
8. Violent Restitution
9. Out Of The Game
10. Edge Of The Razor
11. Eve Of The Storm
12. Discipline
13. Fed Up
14. Soldier Of Fortune
15. Shootout (live bonus track)
16. Snake Eyes (live bonus track)
17. The Marshall Arts - Hypertension (live bonus track)