Er zijn van die momenten dat je als metalliefhebber even geen zin hebt om te luisteren naar complexe muziek. Af en toe heb je een verlangen naar wat lomp beukwerk zonder franje. Er zijn verschillende groepen die in deze behoefte kunnen voorzien. Het uit Portland, Oregon afkomstige Lord Dying is er hier een van. Dit powertrio levert met hun tweede studioplaat Poisoned Altars onpretentieuze sludge in zijn meest directe en lompste vorm, in de lijn van bands als High On Fire en Crowbar.

Al vanaf het begin van de plaat wordt er geen tijd verspild. Er wordt geen moeite genomen om eventuele spanning op te bouwen. Lord Dying legt bewust de focus op riffs en grooves en dat is ook waar de kwaliteiten liggen op Poisoned Altars. De mannen laten horen dat ze prima kunnen spelen en in combinatie met een klasse productie van Joel Grind, is de algehele sound erg bruut. Daar ligt het probleem dan ook niet. Waar Lord Dying tekortschiet, is op het gebied van kwaliteit van de nummers zelf. Bij vlagen lijken de nummer wat gekunsteld. De afsluitende track Darkness Remains heeft bijvoorbeeld enkele mooie, epische riffs en gitaarsolo’s, maar het lijkt alsof het willekeurig achter elkaar is geplakt.

Poisoned Altars is een album met een erg gaaf geluid, waar je erg van kunt genieten als het uit je speakers knalt. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er na afloop maar bitter weinig blijft hangen en de plaat nodigt niet uit om nogmaals opgezet te worden. De mannen lijken goede ideeën te hebben, maar weten deze nog niet tot memorabele songs te maken. Vooralsnog moeten we het maar doen met Lord Dyings prima sound en is het hopen dat de Amerikanen in de toekomst nog wat verder sleutelen aan hun individuele liedjes.