Paradise Lost is als mede-grondlegger van doom/death een stijlicoon als het gaat om het zware, melancholische geluid. Al maanden doen speculaties de ronde over het veertiende album van de band, nadat vorig jaar bekend werd dat Nick Holmes de frontman van Bloodbath was geworden. Gitarist/songwriter Greg Machintosh laat al langer een extremer gezicht zien met zijn nevenproject Vallenfyre en door deze muzikale stap van Nick was het te verwachten dat deze ontwikkelingen ook gevolgen zouden hebben voor Paradise Lost.

De grote vraag: gaat de band met The Plaque Within terug naar de doom/death roots? Ja en nee. Hoewel de grunts terug zijn en ook deathmetalnvloeden duidelijk meer aanwezig zijn op het nieuwe album, wordt ook de lijn van de voorgaande albums – het zwaardere geluid vanaf In Requiem (2007) – doorgezet. Eigenlijk zou je kunnen stellen dat de band alles wat ze de afgelopen 27 jaar hebben gedaan, met uitzondering van de uitstapjes richting pop, hebben samengevoegd tot een sound waarmee ze ook de komende jaren een voorbeeld zullen zijn voor andere bands.

Hoewel The Plaque Within alle kenmerken heeft van een Paradise Lost-album, laat de band ook horen klaar te zijn voor een volgende stap. Zoals al aangekondigd is dit absoluut het meest heavy album tot nu toe, maar ook het meest gevarieerde. Niet alleen vanwege de zang van Nick Holmes, ook opbouw van de tracks is verder ontwikkeld en er zit meer verschil tussen de nummers onderling. Zo zijn passages in Flesh From Bone behoorlijk up-tempo en is Beneath Broken Earth zeker het meest langzame nummer tot nu toe.

Eerlijk toegegeven, door de openingstrack was ik nog niet echt overtuigd. Een prima catchy nummer, maar niet datgene waar ik op gehoopt had in de aanloop naar deze release. Nee, het is vanaf An Eternity Of Lies dat dit album echt indrukwekkend wordt, maar dan ook tot aan het einde van de plaat. Na een schitterend orkestraal intro laat Nick horen hoe goed een meer agressieve zang past in een ingetogen nummer. Victims Of The Past is een goed voorbeeld waar je al het moois dat deze band te bieden heeft terug kunt horen. En uiteraard Beneath Broken Earth, wat een schitterend nummer is dat. Je zou toch spontaan door de grond zakken door die loodzware klanken en de manier waarop Nick ‘You wish to die’ brult. Het herkenbare melancholische gitaargeluid van Greg en de terugkeer naar een meer doom/death geluid zal vele fans aanspreken. De enorme ervaring die deze heren hebben hoor je terug in iedere compositie en dat maakt vrijwel iedere track tot een meesterwerk.

Paradise Lost heeft een meer dan geweldige plaat afgeleverd en The Plaque Within zal vermoedelijk hoog gaan scoren in menig jaarlijstje. Het is geweldig dat Nick Holmes weer grunts laat horen. Hoe bozer die man klinkt, hoe blijer ik daarvan wordt. Maar dit album maakt vooral duidelijk dat deze band ongelooflijk goed in staat is de essentie van doom neer te zetten. En beter dan ooit, juist door een aantal sterke punten uit de beginjaren opnieuw te gebruiken. Doom to the next level.

Tracklist:
1. No Hope In Sight
2. Terminal
3. An Eternity Of Lies
4. Punishment Through Time
5. Beneath Broken Earth
6. Sacrifice The Flame
7. Victim Of The Past
8. Flesh From Bone
9. Cry Out
10. Return To The Sun