Maar laat ik eens wat vertellen over ons debuutalbum Omert. Dit is een lekker rauwe maar moderne plaat geworden. Je hoort er wel wat van onze andere bands in terug, maar het is minder gepiel en instrumentengegeil dan je zou verwachten. Natuurlijk drum ik weer alsof mijn leven ervan afhangt, en verzorg ik de ondergrond met iets meer drums dan echt nodig was geweest. De gitaar van Mike is lekker laag gestemd, en geeft ons door zijn lekkere grooves wat meer pit. En hij gebruikt zijn wahwahpedaal goed in bijvoorbeeld Psychosane. Maar toch ben ik niet altijd tevreden over de nummers, want ondanks dat ze lekker in het gehoor liggen mogen ze soms toch wel wat spannender. En we hebben de fout gemaakt om er twee ballads op te zetten. Achteraf gezien was n toch wel genoeg. Daar staan gelukkig toch wel wat harde knallers als Down To The Floor en Hit The Wall tegenover.
Ik ben wel heel blij dat ik Russell heb weten over te halen, want mijn buddy zingt weer de sterren van de hemel. Dat is eigenlijk de enige manier waarop ik hem ken. Hij kan alles. Van de rauwe strot zoals in opener Undaunted tot het gevoelige als in de tranentrekker Angel Sky (met overigens een mooie gitaarsolo op het eind). En we hebben zelfs een oersaai Duran Duran-nummer interessant weten te maken, onder meer door Russell zijn stem en mijn fenomenale drumwerk. Op die cover krijgen we nog hulp van dat mokkel van Halestorm. Zij vormt een mooi duo met Russell, want ze heeft ook een gave stem. Eigenlijk is dit toch wel een van de betere nummers op het album.
Maar eerlijk is eerlijk, ondanks de goede productie en een aantal goede muzikanten is dit album misschien toch iets te makkelijk. Ik zet het wel eens op in de auto omdat het lekker wegluistert, maar echt een uitdaging was het niet. Het is niet slecht, maar zeker niet mijn beste album."
Was getekend,
Mike Portnoy
