De muziek van het Amerikaanse metalcollectief Adrenaline Mob heeft mij tot nu toe nog niet echt kunnen bekoren. De band begon in 2011 en gitarist Mike Orlando liet zich omringen door onder meer zanger Russell Allen (Symphony X) en drummer Mike Portnoy (ex-Dream Theater). Het debuut Omert� en opvolger Men of Honor, waarop Portnoy zijn drumkruk had afgestaan aan A.J. Pero (Twisted Sister), bestaan vooral uit spierballenmetal zoals alleen de Amerikanen die kunnen maken. Daarbij moet je denken aan Five Finger Death Punch en Godsmack. Adrenaline Mobs muziek was tot dan toe vrij standaard en dankzij het �stoere jongens�-imago van de band vol met volwassen mannen kon ik band niet echt serieus nemen.

Welnu, dat is allemaal veranderd sinds ik het derde album We The People heb mogen beluisteren. Adrenaline Mob klinkt voor het eerst als een echt volwassen band. Ongetwijfeld heeft de dood van Pero daarbij een rol gespeeld. De drummer werd in maart 2015 middenin een Amerikaanse tournee �s ochtends levenloos aangetroffen in zijn bed in de tourbus. Deze tragedie heeft er bij de band flink ingehakt. Als eerbetoon aan de overleden drummer is zijn laatste opname met de band op het nieuwe album verschenen in de vorm van de Billy Idol-cover Rebel Yell.

Om de dood van hun drummer te verwerken, lasten de bandleden een lange pauze in. Toen eenmaal besloten werd om aan nieuwe muziek te gaan werken, heeft men uitgebreid de tijd genomen voor het derde album. En dat is goed te horen. Het songmateriaal is namelijk een grote stap voorwaarts. De nummers klinken stuk voor stuk doordachter dan het lompe werk van voorheen. Songs zoals King Of The Ring, What Your Made Of en Violent State Of Mind komen aan als een mokerslag. Bleeding Hands en Blind Leading The Blind zorgen voor welkome rustpunten.

Het kundige zangwerk van Allen en dito gitaarkunsten van Orlando maakten de voorgaande albums nog redelijk beluisterbaar. Maar alsof het betere songmateriaal op We The People nog niet genoeg is, doen de muzikanten er zelf ook nog een schepje bovenop. De meeste nummers zijn doorspekt met krankzinnige riffs en solo�s. Allen zingt gevarieerder dan ooit en alle facetten van zijn stem komen voorbij. De slappe tekst van Raise 'Em Up is hem daarbij vergeven. In dat nummer gaat het refrein zo: �Raise your hands in the air, wave �m around like you just don�t care�. Hoe clich�matig wil je het hebben?

Dat is dan ook de enige smet op het album. Het is een prettige constatering dat de band mij in positieve zin heeft kunnen verrassen. Na het nieuwe album heb ik nog even de eerste twee cd's beluisterd, want misschien had ik het toen verkeerd begrepen? Maar nee, die albums blijven middelmatige werkjes die ik laat voor wat ze zijn. Maar We The People is zo goed dat het zelfs jaarlijstmateriaal is.

1. King Of The Ring
2. We The People
3. The Killer's Inside
4. Bleeding Hands
5. Chasing Dragons
6. Til The Head Explodes
7. What You're Made Of
8. Raise 'Em Up
9. Ignorance & Greed
10. Blind Leading The Blind
11. Violent State Of Mind
12. Lords Of Thunders
13. Rebel Yell (Billy Idol-cover)