Wat krijg je als je een zootje meestermuzikanten met een voorliefde voor extreme metal bij elkaar in een oefenhok douwt? Wie daarop 'Obscura' antwoordt, slaat de spijker op zijn kop. Het Duitse viertal brengt ons zijn derde studio-album sinds het ontstaan in 2002. En onder de titel Omnivium trappen zij af met Septuagint (de Griekse vertaling van de Thora).
Wie hier de volumeknop hoog had gezet om de speakers eens flink te laten knallen, komt (in eerste instantie) bedrogen uit. We worden geconfronteerd met de klanken van twee akoestische gitaren. Maar Obscura zou Obscura niet zijn als ze niet gewoon lekker zouden beuken, en zo geschiedde uiteraard. Binnen de minuut komen de drums erbij en worden de akoestische gitaren ingeruild voor elektrische.
En daar weten deze deathmetalheren wel raad mee. De duizelingwekkende dissonanties van deze tempobeulen vliegen je om de welbekende oren. En dat dan allemaal zonder te vervallen in een wedstrijdje 'wie de meeste herrie kan maken'. Verre daarvan zelfs, want de instrumenten zijn bizar goed te onderscheiden waardoor de experimenteerdrift niet verzandt in onnavolgbaar technisch geneuzel, maar in een dynamische mix van complexe ritmes en wisselingen.
Obscura speelt wederom overmatig technisch begaafd, bruut, strak en, het is haast bizar om te zeggen, catchy. Catchy? Catchy ja! Catchy, zonder ook maar één seconde goedkoop of poppy te klinken. En had ik die bassolo's al genoemd? Het is niet te geloven hoe dynamisch en gevarieerd dit album is. Zo zit dit album vol met cleane, akoestische, rustige stukken maar ook een aantal vette breakdowns. En het mooi is: het klopt nog eens allemaal ook! Er gebeurt zoveel dat het amper te beschrijven is in één recensie. En dat ga ik ook niet doen. Ga het gewoon zelf maar luisteren. Dan ga ik nog even een potje headbangen.
Tracklist:
1. Septuagint
2. Vortex Omnivium
3. Ocean Gateways
4. Euclidean Elements
5. Prismal Dawn
6. Celestial Spheres
7. Velocity
8. A Transcendental Serenade
9. Aevum
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
