In 2018 stond Caligulas Horse als n van de drie headliners op het podium van ProgPower Europe in Baarlo. De Australische progmetalformatie maakte de nominatie helemaal waar met een uitstekende performance. Dat deed met vertrouwen uitkijken naar het nieuwe album Rise Radiant, waarmee het tienjarig jubileum van de Aussies extra glans krijgt.
Caligulas Horse opereert in het straatje van Leprous en Haken en in mindere mate Opeth en TesseracT. Hier en daar liggen de invloeden van Haken en Leprous er wel dik bovenop en daardoor boet de muziek aan originaliteit wel wat in. Dat wordt gecompenseerd door genspireerde ideen en een flinke dosis motivatie, die goed aan het licht komt. Het gaat er soms stevig aan toe, maar extreme vocalen zul je hier niet aantreffen. Melodie speelt een grote rol in de composities, alsmede technisch zeer vaardig spel, veel tempowisselingen, djenty riffs en boeiende twists.
De grootste kwaliteit van het kwintet is om deze aspecten te verwerken in composities die weliswaar meerdere luisterbeurten vergen om ze goed te kunnen doorgronden, maar die al de eerste luisterbeurt ideen hun memorabele passages openbaren. Die nodigen uit tot het steeds weer opnieuw beluisteren van deze vijfde full-length.
Zo verwelkomt het levendige The Tempest de luisteraar op een prettige manier met elkaar versterkende gitaar- en keyboardpartijen en een prima breakdown. Het funky Slow Violence, dat met een ijzersterke riff aanvangt, zorgt ervoor dat je niet meer stil op je stoel zit. Hierin vind je de meest memorabele zanglijnen van Jim Grey. Hij zet regelmatig zijn falsetto in en laat zijn vocale diversiteit vervolgens gelden in Salt. Dat is na twee singles de eerste epic. Dankzij het prima productionele werk van gitarist Sam Vallen komen daarin de emotionele voordracht van Grey en het basspel van nieuwkomer Dale Prinsse sterk naar voren.
Na het onopvallende, rustgevende, bijna soul-achtige jarentachtigintermezzo Resonate gaat de distortion er weer op voor Leprous-achtige (denk aan The Valley en Red) staccatoriffs in het minder gedenkwaardige Oceanrise en het ijzersterke tweede deel van het funky startende Valkyrie, waarin de voorliefde voor TesseracT blijkt.
De rustige, zoete passages, zoals het eerste deel van Autumn, zorgen voor een balans tegenover de hardere stukken, maar behoren niet tot de sterkste momenten van het album, al bouwt Autumn wel heel sterk op met een bassolo en volgt een steviger deel, dat de voorliefde voor jarenzeventigprogrock toont. Het album eindigt met de epic The Ascent, die heel krachtig begint, maar de climax had nog wel wat overtuigender gemogen.
Rise Radiant is een mooi en levendig progmetalalbum, waarop de tekstuele inhoud (een weg vinden door je problemen en met opgeheven hoofd verdergaan) voor een opbeurende vibe zorg draagt. Er gebeurt veel in de melodieuze nummers, maar het vijftal topmuzikanten raakt nooit de draad kwijt. Integendeel, de heren houden de moderne progliefhebber op wat degelijke passages na aan de boxen gekluisterd met een uitdagende en memorabele collectie songs die voor veel positieve energie zorgt.
Tracklist:
1. The Tempest
2. Slow Violence
3. Salt
4. Resonate
5. Oceanrise
6. Valkyrie
7. Autumn
8. The Ascent
9. Message to My Girl (Split Enz-cover) (Bonustrack)
10. Don't Give Up (Peter Gabriel-cover) (Bonustrack)
