Met leden van MaYaN, Pestilence en Ancient Rites in de gelederen kun je Shinigami misschien wel een supergroep noemen. In ieder geval weet je dat je te maken hebt met vaardige en ervaren muzikanten. Gruntsman George Oosthoek daarvan is de meest bekende. Hij wordt geflankeerd door gitarist Jory Hogeveen (Ancient Rites, Gizh, Hordearii), gitarist Rutger Noordenburg (Bleeding Gods, Pestilence), drummer Daan Klemann (Bleeding Gods, Gizh, Hordearii) en bassist Luciano Sirigu (ex-Silicon Head, ex-Frozen Sun). De heren zijn vanaf 2014 gezamenlijk actief. In 2016 verscheen de eerste ep The Arcane Order. Vanwege andere activiteiten en prioriteiten van de heren heeft het vier jaar geduurd voordat opvolger Ryu wereldkundig gemaakt is.
Het Utrechtse kwintet maakt geen alledaagse metal. Stel je een brute vorm van death/thrash voor en je komt een eind in de juiste richting. Maar daar houdt het niet bij op. Al in de openingstrack komen daar nog eens blasts, een blackmetalriff en grooves bij. Over de hele linie is deze tweede ep een stuk diverser, zwaarder, sterker en voller geproduceerd dan zijn vooral thrashende voorganger. Daarvan had met name Order Of The Blade ook op Ryu kunnen staan.
Het eigenzinnige vind je ook nog eens terug in de bandnaam (die staat voor een godheid en/of personificatie van de dood) en de tekstuele themas, die hun inspiratie vinden in Japanse sagas. Een intermezzo, zoals op de vorige ep 雨夜 ontbreekt nu, maar er zijn wel enkele geluidsfragmenten, zoals een door Shinya Tange (Outrage) ingesproken samurai-quote bij aanvang van de openingstrack en een gong aan het begin van Downfall.
Maar het gaat uiteraard om de muziek. En die is vooral bruut, vet en energiek. Energiek vanwege de manier van inspelen en schreeuwen. Bruut vanwege de muur van palm-muted- en tremoloriffs, blasts en extreme vocalen die je na de intro meteen voor je kiezen krijgt. Vet vanwege de zeer laag gestemde bas en gitaren, die een groovy karakter toevoegen.
Variatie is er volop. Miyamoto Musashi - Master Of Swords spant de kroon met death, thrash, black, breakdowns en blasts. Warrior Worth A Thousand is aanvankelijk vooral heavy en groovy met hardcore-riffs, maar krijgt een sneller vervolg. De smaakvolle gitaarsolo zorgt een melodieuze tegenhanger van het gebeuk. Downfall bevat een mix van ideen la Decapitated, Arch Enemy en Lamb Of God. Crushing Titans doet kortstondig aan Bleed van Meshuggah denken. Klemann verdient beslist een compliment voor zijn veelzijdige drumspel en tegendraadse elementen die hier en daar opduiken. Bovendien is het prettig om te horen dat het snare-geluid natuurlijk klinkt.
Shinigami maakt het de luisteraar niet makkelijk. Het vergt dan ook de nodige luisterbeurten om het songmateriaal te doorgronden en alle puzzelstukjes op hun plaats te laten vallen. Wie dit schijfje echter meermaals opzet, ontdekt steeds meer kwaliteit en er blijft steeds meer hangen van het songmateriaal, te beginnen bij Downfall. Het kwintet vindt enerzijds het wiel niet opnieuw uit, maar combineert verschillende stijlen op een interessante manier. Bovendien kun je het speelplezier horen. Ryu is vooral een eigenzinnige en energieke death/thrash-ep die ingespeeld is door een gemotiveerde groep muzikanten.
Tracklist:
1. Miyamoto Musashi - Master Of Swords
2. Warrior Worth A Thousand
3. Downfall
4. Crushing Titans
5. The Weight Of Glory
