De carri�re van Trivium kent pieken en dalen. Dankzij de fantastische albums Ember To Inferno (2003) en klassieker Ascendancy (2005) raakte de metalwereld bekend met de band. De drang om te experimenteren heeft daarentegen de groep niet altijd goedgedaan. Onvoorspelbare zetten als het thrash-gerelateerde The Crusade (2006) en melodieuze platen met een grote focus op cleane zang zoals Vengeance Falls (2013) en Silence In The Snow (2015) werden minder goed ontvangen. Toch blijken al deze platen van belang te zijn geweest om te komen waar Trivium nu staat. What The Dead Men Say is namelijk een prima samensmelting van alle elementen die de heren in het verleden hebben laten horen.

Met The Sin And The Sentence (2017) wist Trivium al ijzersterk terug te komen, na een reeks matige platen waarbij de nadruk vooral op de zangkunsten van Matt Heafy was komen te liggen. Als vocalist kan hij prima overweg met cleane zang, maar het zorgt niet voor albums die de gehele speelduur boeiend blijven. Juist de terugkeer naar screams en felheid was een welkome zet. Daarbij wist kersverse drummer Alex Bent een voortreffelijke indruk achter te laten. What Dead Men Say houdt deze koers vast.

Zo is er een fijne balans gevonden tussen zang en screams en melodie en hardheid. Het geeft de nummers bepaalde rustmomenten om zich daarna volledig los te kunnen storten op heftigheid. Instrumentaal is er ook veel afwisseling. Zo zijn er ondermeer thrashriffs te horen, maar wordt er ook geflirt met death metal. Dit zorgt voor een uitgebalanceerd geheel en avontuurlijk materiaal, waarbij elk bandlid duidelijk zijn rol opeist.

Na een intro weet de titeltrack meteen te imponeren. Het gitaarwerk van Heafy en Corey Beaulieu klinkt agressief en snedig en wordt ondersteund door zware bassklanken van Paolo Gregoletto. Het is daarbij het drumwerk van Alex Bent dat het nummer snelheid geeft. Sowieso lijkt zijn getrommel een eigen leven te leiden. Zondermeer is hij de beste drummer die zich bij Trivium heeft weten aan te sluiten. Hij is dan ook ��n van de grote smaakmakers van deze plaat.

Slechte tracks kent What The Dead Men Say niet. Amongst The Shadows And The Stones is het beste nummer en tevens het hardste dat de heren de afgelopen jaren hebben uitgebracht. Daarentegen is Bleed Into Me juist ingetoger en overtuigt deze dankzij een meeslepend refrein. Opvolger The Defiant kan ook gerekend worden tot het beste werk van de plaat. Melodieus gitaarspel wordt hier afgewisseld met snelle en agressieve gitaarriffs en een krachtig refrein. Daarbij wordt middels een formidabele solo opgebouwd naar een epische climax. Ook qua zang weet Heafy hierin het beste van zichzelf te combineren.

De fijne momenten blijven volgen, al staat het beste werk op de eerste helft van de langspeler. Sickness Unto You is bijvoorbeeld niet het meest overtuigende nummer, maar het interessante, instrumentale spektakel halverwege is absoluut het vermelden waard. Bending The Arc To Fear en The Ones We Leave Behind klinken ook aangenaam, maar overtuigen simpelweg minder dan tracks die eerder op de plaat te horen zijn. Desondanks blijft het niveau aangenaam hoog.

What The Dead Men Say is het album dat Trivium als band definieert. Alle elementen van voorgaande albums zijn succesvol ge�ntegreerd in de sound van de band en lijken hun plek definitief gevonden te hebben. Wellicht zal het album niet de grootste hits bevatten van de groep, maar qua consistentie behoort deze plaat absoluut tot het beste dat Trivium tot op het heden heeft uitgebracht.

Tracklist:
1. IX
2. What The Dead Men Say
3. Catastrophist
4. Amongst The Shadows And The Stones
5. Bleed Into Me
6. The Defiant
7. Sickness Unto You
8. Scattering The Ashes
9. Bending The Arc To Fear
10. The Ones We Leave Behind