Een zware bevalling, zo kun je The Ghost Of Orion wel noemen. Doordat het slecht ging met de gezondheid van de dochter van zanger Aaron Stainthorpe kon hij zich maar niet focussen op My Dying Bride, dat dit jaar dertig jaar bestaat. Toen het wat beter ging, stond zijn hoofd weer wat meer naar het opnemen van de veertiende full-length van de doom/deathpioniers. Voorts waren er twee bezettingswisselingen: gitarist Calvin Robertshaw (1990-1999, 2014-2018) en drummer Shaun Taylor-Steels (1999-2006, 2017-2018) werden vervangen door respectievelijk Neil Blanchett (Valafar) en Jeff Singer (onder meer Kill II This, ex-Paradise Lost).
Ellende is er altijd genoeg, en daarmee is er ook ruim voldoende inspiratie voor een nieuwe plaat vol melancholische melodien en teneergeslagen teksten. Problemen met de gezondheid van de dochter van de frontman (zij zal op de later dit jaar te verschijnen ep te horen zijn) en zijn eigen zorgelijke tijd zijn slechts een paar van de ingredinten voor de somberheid die in muziek en tekst zijn verwerkt. Stainthorpe draagt vooral voor met zijn melodieuze zangstem.
The Ghost Of Orion is een ingetogen en traag werkstuk van krap een uur. Waar in het verleden het tempo nog wel eens omhoog ging, houden de Engelse muzikanten (en de Japanse bassiste Lena Ab) de plechtige sereniteit vast door een meeslepend tempo te behouden, waarbinnen Singer voldoende varieert om te voorkomen dat het geheel maar wat voortkabbelt.
Het folky The Solace, het titelnummer en het outro Your Woven Shore bevatten overigens geen drumpartijen. De titeltrack bestaat uit getokkel en voelt aan als een op zichzelf staand intermezzo. Het verrassende The Solace bevat folky zang van Lindy-Fay Hella (Wardruna) en gitaarleads. Your Woven Shore is een outro van gastartieste Jo Quail. De celliste verzorgt tevens de emotieve outro van Your Broken Shore en elders minder opvallende partijen.
Voor de meeste fans zullen Tired Of Tears, The Long Black Land (prachtige tweede helft) en The Old Earth de meest aansprekende tracks zijn, al doen de andere er nauwelijks voor onder. Vooral het gitaarwerk is de smaakmaker. Tired Of Tears bevat naast een prima zware riff veel harmonie, zowel in het gitaarspel als de meerdere lagen vocalen. In The Long Black Land komt Serenades van Anathema in gedachten op dankzij het leadgitaargeluid. The Old Earth begint als traditionele doomtrack, maar versnelt in het tweede helft. Deze track brengt je nog het meest van alle terug naar het begin van de discografie. De stevigere sectie leent zich uitstekend voor de extreme vocalen van Stainthorpe, die net als de bijdragen op bas opmerkelijk zacht in de mix staan.
The Ghost Of Orion zal misschien niet als sterkste My Dying Bride-album de boeken ingaan, maar is wel degelijk een goede en vrij consistente langspeler. De serene misre druipt ervan af dankzij de bijna relaxte en ademende productie van Mark Mynett, de wisseling tussen ambient en heavy passages werkt versterkend en er zijn voldoende ideen die de luisteraar aan de boxen gekluisterd laten zitten. The Ghost Of Orion is een sober album om bij weg te dromen en te reflecteren. Waar ellende al niet goed voor is.
Tracklist:
1. Your Broken Shore
2. To Outlive The Gods
3. Tired Of Tears
4. The Solace
5. The Long Black Land
6. The Ghost Of Orion
7. The Old Earth
8. Your Woven Shore