Voor The Deceived hebben jullie hulp gehad van Henri Sattler (God Dethroned) en dat hoor je terug in de muziek. Phobos is een totaal andere plaat geworden. Hoe kijk je terug op de ontwikkelingen die Dictated de afgelopen jaren heeft doorgemaakt?
Sonja: Tijdens het schrijven van The Deceived hebben we inderdaad hulp gehad van Henri Sattler. Hoewel Dictated destijds zelf alle muziek en teksten heeft geschreven, heeft Henri ondersteund bij het arrangeren van de tracks. Nu terugluisterend naar The Deceived, kunnen we zelf zeggen met Phobos grote stappen te hebben gemaakt. We zijn muzikaal ouder geworden en schrijven tegenwoordig meer op gevoel.
Jessica: De afgelopen jaren hebben we de mogelijkheid gehad om The Deceived wereldwijd te promoten door middel van shows en optredens. Tijdens onze tours hebben we ontzettend veel geleerd. Niet alleen op muzikaal gebied, maar ook van elkaar als persoon. Dictated bestaat inmiddels uit een solide line-up. Een hechte groep die ervoor heeft gezorgd dat Phobos een productie is met ons eigen DNA.
The Deceived kwam uit via Metal Blade Records. Phobos komt in eigen beheer uit. Is dat een bewuste keuze?
Sonja: Er zijn voor- en nadelen van een album uitbrengen via een platenmaatschappij. Zo heeft Metal Blade Records altijd goed voor ons gezorgd en het mogelijk gemaakt dat The Deceived over de hele wereld beschikbaar is. Een nadeel was uiteraard dat je als band minder persoonlijke aandacht/targeting krijgt. We hebben er dan ook bewust voor gekozen om Phobos zelf uit te brengen om verschillende redenen. Voornamelijk om zelf de regie te kunnen hebben. Niet alleen muzikale vrijheid, maar ook bijvoorbeeld creatieve vrijheid, zoals het artwork, de bandfoto's en de vrijheid om zelf te plannen. Daarnaast kon het gewoon goed wat tijd betreft om het volledig zelf te doen. Het heeft een enorm leerproces gevormd, die we weer mee kunnen nemen voor de volgende stappen!
Phobos is een conceptalbum met angst als inspiratiebron. Wat bracht je op dit thema?
Jessica: We hebben meerdere inspiratiebronnen gehad, maar ik denk dat onze tour in India en Nepal (2016) voor de meeste input heeft gezorgd. Daar hebben we zo veel verschillende dingen meegemaakt, dat we meteen weer zijn gaan schrijven toen we terug waren. Wie er uiteindelijk met het thema angst kwam weet ik niet eens meer, maar het zorgde ervoor dat opeens alles op zn plek viel voor dit album. We hadden nu een vaste basis en een rode draad om verder te werken.
Welke angst staat het dichtst bij jezelf?
Sonja: Ieder bandlid heeft op Phobos zijn eigen nummer met een persoonlijke angst. Die van mij is Thalasso, de angst voor de diepte en de zee. Recentelijk hebben we op onze socials meer uitleg gegeven over onze persoonlijke angsten. De true fears of phobos-posts. Bij Thalasso moest ik uiteraard een persoonlijk stuk vertellen. Ik vond het toen nodig om Thalasso nog eens in te toetsen op Google. Ik had meteen spijt, haha. Mijn brein stuurt mij direct aan om een andere kant op te kijken zodra ik deze afbeeldingen zie. Gelukkig heb ik bandleden die af en toe eens een plaatje onder mijn neus schuiven, waardoor ik weer vol afschuw wegloop, haha. Voornamelijk plaatjes van grote schroeven van een vrachtschip, een onderzeer die opdoemt of de walvis uit Finding Nemo. No, thank you!
Jessica: Mijn persoonlijke nummer is Trypo, de angst voor gaatjes. Ik word er gewoon beroerd van als ik dit zie. En als je geen idee hebt waar ik op doel, dan daag ik je uit om het eens te googelen. Next!
Voor The Deceived kregen jullie hulp van Henri Sattler en Michiel van der Plicht voor de ritmesectie. Wat voegen Koen Verstralen en Frank Schilperoort toe aan Dictated?
Sonja: De ritmesectie is allesbepalend voor de geluidsdefinitie van een band. Elementen als gitaar en soort geluid natuurlijk ook, maar zodra je een andere drummer en/of bassist hebt, lijkt het een heel andere band. Voornamelijk door de 'feel die de ritmesectie meegeeft. We zijn nog iedere dag onder de indruk van wat Frank er zowel in de studio als live uitfrommelt. En zonder enige moeite lijkt het ook!
Jullie schrijven zowel de muziek als de teksten als band. Hoe gaat dat in zijn werk?
Sonja: Het begint met het leggen van de basis. Zowel Jessica als ik schrijven, apart van elkaar, de basisriffs. Dan komen we bij elkaar om zo een match te maken. Wat Dictated een eigen geluid geeft, is het verschil in zowel de inspiratie als de uitwerking van de riffs. Zo ben ik meer van de ritmesectie, riffs als van Fear Factory, Meshuggah en Misery Index. Jessica heeft meer met de klanken en de melodien. De 'golven', zoals ik het me voorstel.
Jessica: Daarna bedenken we grofweg hoe de drums ongeveer moeten gaan klinken. Als dit alles een basisstructuur/arrangement heeft gekregen, delen we het met de rest, om vervolgens in de oefenruimte de puntjes op de i te gaan zetten. Als laatste gaat Yorick aan de gang met goede ideen voor de teksten. We hebben voor Phobos de keuze gemaakt om er een conceptalbum van te maken. Per nummer hebben we een bepaald gevoel gecreerd, waarbij de tekst de juiste aansluiting moest vinden. Door Yorick te voorzien van het onderwerp, de angst dus, kon hij zijn magie eroverheen gooien. Zijn kracht van de muziek/tekst-combinatie zit in de vrijheid van tekstinterpretatie. Iedereen kan dit anders ervaren.
Over welke track ben je zelf het meest tevreden?
Sonja: Hypso. By far! Ik houd van de chaos in dat nummer, hoewel mijn riffs over het algemeen meer ordelijk zijn. Ik ben gek op blasts, snelle riffs en hectiek. Bovendien is dit is het allerlaatste nummer dat we geschreven hebben. Het was ook een paniekmoment. We waren al in de studio en hadden het nummer op het allerlaatste moment nog volledig omgegooid en verbouwd. Alles was zelfs zo last minute, dat Frank binnenkwam en zei: kunnen jullie me vertellen wat ik nu moet gaan drummen voor dat nummer? De rest staat er namelijk al op... Ik ben ervan overtuigd dat nummers die op deze wijze tot stand komen, de beste nummers zijn. Haha.
Jessica: Ik denk ook dat Hypso mijn favoriet is, al heb ik ook een zwak voor Trypo. Dit nummer is iets melodieuzer dan de andere en trekt mij het meeste aan. Misschien omdat het nummer ook mijn eigen angst vertegenwoordigt, dat ik er meer naartoe ben gegroeid... Over het algemeen ben ik tevreden over alle nummers. In mijn optiek hebben we een goede balans en een goede basis voor ons geluid gevonden.
De plaat is opgenomen en geproduceerd met Pieter Tjeerdsma en WD Glashouwer van Double Impact Productions. Hoe verliepen de opnames?
Jessica: Daar zijn de meningen over verdeeld, haha. We wilden met dit album goed voorbereid de studio ingaan en in zekere zin is dat ook gelukt. Zo hebben we hebben thuis alle pre-recordings voor elkaar gemaakt en iedereen wist precies wat er moest gebeuren. Ware het niet, dat je in de studio vaak alsnog tegen dingen aanloopt, die je alsnog moet aanpassen. De feel van een riff voelde toch niet helemaal lekker, of de gitaarlijnen waren aan het wringen. Gelukkig hadden we twee producers die meedachten met dat proces. Zoals Sonja net al zei, we hebben Hypso ter plekke nog in elkaar gezet. De basis van dit nummer zat eigenlijk heel anders in elkaar. Als we geen goede producers hadden gehad in dit proces, hadden we dat nummer nooit op kunnen nemen.
Het instrumentale Glosso doet mij denken aan The Monolith Deathcult. De track is ook opgenomen in een andere studio. Was dit nummer een idee van Frank?
Sonja: Nee, eigenlijk niet. Dit is het allereerste nummer dat Jessica en ik samen geschreven hebben voor Phobos. We wilden er in eerste instantie een volledige track van maken, maar op de een of andere manier bleven we steeds vastlopen toen we op zoek gingen naar de zangstructuren. We hebben er toen voor gekozen om het als een instrumentaal nummer te laten, met flink wat ritmische uitbreidingen. Hierbij hebben we zeker de expertise van Frank gevraagd, aangezien hij master of drums is, haha. Frank heeft toen, in samenwerking met No Q Studio diverse drums opgenomen in een theater. Denk hierbij aan pauken, djembes, enzovoorts. Met zn allen hebben we er later een groot geheel van gemaakt. Zo heeft Koen de toetsenpartijen ingespeeld en heb ik zelf zang als aanvulling toegevoegd.
Phobos bevat een gastbijdrage van Mendel bij de Leij (ex-Aborted) en Julien Truchan (Benighted). Hebben zij net als Henri Sattler ook nog een rol gespeeld bij de totstandkoming van de plaat als geheel?
Jessica: Nee, ook dat is niet het geval. Uiteraard hebben de gasten hun eigen rol gehad in de totstandkoming van Phobos, maar ze hebben niet, zoals Henri in het verleden, meegewerkt aan bijvoorbeeld het arrangeren van de tracks. Ze hebben wel echt hun eigen sausje over de twee nummers kunnen gooien, doordat we ze behoorlijk wat vrijheid hebben gegeven.
Het fraaie artwork is van Greg Czart en het past goed bij de albumtitel. Sonja, jij verzorgde dat toch zelf voor de eerdere platen?
Sonja: Klopt! Voorheen nam ik de fotos en creerden we op die manier het artwork. Ook hier hebben we in eerste instantie over nagedacht om dit wederom zo uit te voeren. Sterker nog, we hadden al diverse fotoshoots gedaan en ik was al druk bezig met photoshoppen. Maar op een of andere manier klopte het niet. In de weken daarna hebben we veel samen gezeten, om te kijken wat nu het beste bij de muziek en de teksten zou passen. Na uren op het internet rondgezworven te hebben, vonden we de portfolio van Greg. En de rest is geschiedenis, haha.
Zijn jullie helemaal tevreden over het resultaat?
Sonja: I wouldnt change a thing...
Jessica: Zeker weten! Het was een hele ervaring en best een grote klus om alle puzzelstukjes op de plaats te leggen, maar we zijn allemaal enorm tevreden met het eindresultaat.
Jullie hebben als eerste Europese deathmetalband opgetreden in Nepal en India. Hoe kijk je daarop terug?
Sonja: Met ontzettend veel blijdschap! Wat een wereld is dat zeg. Het klopt inderdaad dat we in een aantal steden de eerste Europese metalband waren. De scene in Nepal en India staat nog in de kinderschoenen en dat merk je eigenlijk aan alles. Het is nog niet zo heel lang gelden dat een metalhead zijn daar verboden was. Sinds een paar jaar mogen mensen daar openlijk voor uitkomen. De mensen daar zijn dan ook nog zo enthousiast en blij als je daar als Nederlandse deathmetalband binnen komt lopen. Zo hadden ze bijvoorbeeld screenshots van YouTube geplukt en afgedrukt op t-shirts. Fenomenaal. Naast het feit dat de scene nog in opkomst is, is de organisatie daar goed. Die bestaat uit ontzettend veel mensen en iedereen heeft een eigen taak. We hebben er veel plezier gehad! Er is ook een andere kant. De standaard die we in Europa kennen, staat daar nog op 1-0 achterstand. De infrastructuur, de beschikbaarheid over voedsel en drinkwater, maar ook veiligheid lopen nog erg achter. De organisatie doet er uiteraard alles aan om het zo goed mogelijk te regelen, maar sommige zaken konden niet voorkomen worden. We hebben gevaarlijke situaties meegemaakt die we nooit meer zullen vergeten. Het is een grote inspiratiebron geweest voor het album.
Jessica, in de studio was jij nog gitarist en Koen de bassist. Live is het nu omgedraaid. Waarom die keuze en blijft dat zo?
Jessica: Inderdaad, Koen en ik hebben van instrument gewisseld. Dit is eigenlijk gekomen doordat ik ook deel uitmaak van Bleeding Gods. Daar verzorg ik sinds een jaar nu bas tijdens de liveshows. Dat is mij ontzettend goed bevallen. Om eerlijk te zijn, heb ik daar misschien nog wel meer plezier in, dan dat ik de afgelopen tijd heb gehad met gitaar spelen. Het voelt op dit moment als een compleet nieuwe uitdaging om ook dit instrument beter onder de knie te krijgen. Ik heb door de wissel enorm veel nieuwe inspiratie en motivatie gekregen. Live zal deze switch zo blijven. Ik zal wel tijdens het schrijfproces de gitaar blijven oppakken, zoals dit altijd het geval is geweest, als ik samen met Sonja ga componeren.
Voor Hypso hebben jullie een professionele videoclip opgenomen en voor Thalasso is een lyricvideo verschenen. Voor Taphe hebben jullie een creatieve tussenweg bedacht. Gaan er nog meer volgen?
Sonja: Recent hebben we Eisoptro nog als laatste voorproefje uitgebracht. De release staat inmiddels voor de deur. We zijn erg benieuwd of mensen net zo enthousiast zijn over het album als geheel, als over de nummers die we al uitgebracht hebben de afgelopen weken. Het is bijna zover!
"Les Filles l'honneur Festival 5" staat in de agenda voor 30 november. Zijn er meer shows of festivals gepland?
Sonja: Reken maar! We zijn sinds kort de samenwerking aangegaan met Dragon Productions, waar we erg blij mee zijn. Met die organisatie zijn we achter de schermen druk bezig met de organisatie van shows en tours. Om te beginnen onze releaseshow op 27 oktober in Ierland. Naast die show in Belgi die je noemt zit er uiteraard nog veel meer in de pijplijn.
Wil je nog iets kwijt aan de lezers van Metalfan.nl?
Sonja: ik wil jullie bedanken voor de tijd die je hebt genomen om het interview te lezen. Stel vooral meer vragen via de 'Q&A' die we via Facebook en YouTube binnenkort mogelijk gaan maken. Of stuur ons een berichtje via Messenger. We zien jullie graag weer on the road! En Marc, jij bedankt voor jouw tijd en het stellen van toffe vragen!
