Het Isralische Desert bijt vandaag het spits af met een potje licht progressieve power metal. Dat er op dit moment in de zaal nog niet meer dan enkele tientallen mensen staan, lijkt de band verder een worst te wezen, want ze spelen alsof hun leven ervan afhangt. Het belooft veel goeds voor de rest van de dag, want het enthousiasme lijkt vandaag bij iedereen aanwezig. Desert heeft een behoorlijke truemetaluitstraling, maar heeft een bombastische sound die eerder aan combinatie van Stratovarius, Sabaton en Powerwolf doet denken. Frontman Alexei Raymar overlaadt tussen de nummers door het publiek met welgemeende complimenten en draagt Flying Dutchman nog aan ons op, een nummer dat een lekker zeemanssfeertje oproept. Briljant is het niet te noemen, maar sympathiek zeker wel. Een leuke opener!
Het is alweer een tijdje geleden dat ik Lord Volture live aanschouwd heb, maar gelukkig word ik vanmiddag niet teleurgesteld. Het bezoekersaantal is nog niet heel veel groter geworden, maar het lijkt ook deze band niet te deren terwijl men aftrapt met het ijzersterke Where The Enemy Sleep. De nadruk van de setlist ligt vandaag op het laatste wapenfeit Will To Power, waarvan verder onder andere The Pugilist, Line 'Em Up! en het aan medetourgenoten Desert opgedragen Taklamakan voorbijkomen. Buiten het feit dat tijdens het eerste nummer de zang net te zacht in de mix staat, is het verder een optreden om door een ringetje te halen. David Marcelis' uithalen zijn loepzuiver en krachtig, de gitaarduels vlammen en de ritmesectie is lekker strak. Buiten dat, slaan de nummers van de laatste cd ook erg goed aan en nodigen ze allemaal uit tot lekker meezingen. Het publiek toont zich nog wat afwachtend, maar komt uiteindelijk steeds verder naar voren. Een spetterende uitvoering van het van het debuutalbum afkomstige Heart Of Steel maakt een einde aan dit erg geslaagde optreden.
Headliner Circle II Circle begint tien minuten eerder dan in de planning staat aangegeven, waardoor de zaal nog niet helemaal gevuld is. Men gaat van start met het stevige Victim Of The Night van het laatste album Reign Of Darkness en krijgt hiermee gelukkig al meteen de handen goed in de lucht. De show legt vooral de nadruk op het stevige materiaal van deze cd en een drietal tracks van Burden Of Truth ter ere van het tienjarige bestaan van dit album. Om me heen hoor ik goedkeurende geluiden over het materiaal van het erg sterke laatste album, maar het meeste zingt men toch mee met eveneens prachtige songs als Heal You, Revelations en het magistrale Live As One. Als Stevens bij het laatstgenoemde nummer de afsluitende zangpartijen inzet, is het goed voor te stellen dat bij enkele aanwezigen (lees: ikzelf) het gemoed volschiet. Wat een prachtige performance! Het valt hiernaast ook nog eens op dat een in mijn ogen op album wat mindere track als Diamond Blade vele malen krachtiger en spetterender klinkt. Een goed teken, waardoor de setlist nergens tegenvalt.
Buiten Stevens nemen ook bassist Mitch Stewart en toetsenist Henning Wanner de vocalen voor hun rekening, wat zij beiden op smaakvolle wijze doen. Ook de introducties worden onderling afgewisseld, waarbij vooral Wanner en gitarist Bill Hudson zorgen voor vermakelijke aankondigingen. Het moge duidelijk zijn dat ook bij de afsluitende band van de dag iedereen het naar zijn zin heeft, wat goed overslaat op het zichzelf luidkeels laten horende publiek. Nieuwe drummer Marcelo Moreiro krijgt nog even de spotlights op zich gericht voor een zeer aardige drumsolo, terwijl bassist Stewart nog geint dat hij het publiek niet hetzelfde op de bas aan zal doen. Nee, men gaat daarna gewoon lekker door met een klassieker als Watching In Silence en de nieuwe tracks Ghost Of The Devil en het erg goed aanslaande Untold Dreams.
Wat is een Circle II Circle-optreden zonder verwijzingen naar Stevens voormalige broodheer? Het publiek wordt vanavond getrakteerd op een viertal Savatage-tracks. Allereerst het bombastische Turns To Me, gevolgd door het met een van de mooiste gitaarsolo's ooit ondersteunde Edge Of Thorns. Als de band daarna ook nog eens een uitzonderlijk zuiver gezongen versie van Chance neerzet, kan het publiek haar geluk niet meer op. Precies op dit moment keert de band voor een laatste maal terug op het podium, om ons te trakteren op een bijzondere uitvoering van Hall Of The Mountain King. Bijzonder, omdat Zak Stevens de drums hierbij op bijzonder verdienstelijke wijze voor zijn rekening neemt en Wanner de vocalen. Het tekent helaas het einde van n van de beste optredens die ik de afgelopen jaren heb mogen aanschouwen. Het bewijst voor mij nog eens extra dat Stevens en kompanen genoeg fantastisch eigen materiaal hebben om een programma mee te vullen. Een prima einde van een erg geslaagd dagje!
