Vrijdag:
Als ik de Essigfabrik betreed speelt het Antwerpse Bear net zijn laatste noten. De in wit geklede mannen springen wild in het rond en laten de druppelsgewijs binnenlopende bezoekers alvast warm lopen voor wat komen gaat. (Wouter)
Het ongeduld wint het van de weerzin om door de kou naar het tweede podium te rennen en daar Grand Exit te aanschouwen. Het geluid is echter dusdanig erbarmelijk dat ik me maar weer gauw naar de grote zaal begeef. Zodoende is het het Canadese metalcoregezelschap dat onder de naam Threat Signal zijn klanken de wereld in slingert, de band die het eerste volledige optreden voor mij verzorgt. En ja, wat ze doen doen ze goed hoor, maar het blijft metalcore. Niet echt helemaal waar ik voor gekomen ben dit weekend. De strakke show en sterke composities worden echter door het publiek vol enthousiasme begroet met headbangs en moshes en, gelukkig geen rare twostep-dansjes, windmills, canonballs en al wat dies meer zij. Not your typical Euroblast-band, maar wel vet. (Wouter)
Van een heel ander kaliber is het grotendeels uit India afkomstige Skyharbor. De melodieuze progrock met Dan Tompkins (o.a. bekend van Tesseract, Hajis Kitchen, Absent Hearts en In Colour) als frontman en eyecatcher, staat en valt bij het geluid. Niet alleen vanwege het breekbare stemgeluid, maar ook door de gelaagdheid van de composities. Helaas levert de geluidstechnicus geen sterk staaltje vakmanschap af, en is de balans ver te zoeken. De drums staan te hard, de zang te schel..., zo goed als het vorig jaar klonk, zo ergerlijk is het geheel dit jaar. Maar dit wordt gecompenseerd door een intens optreden met een enorme strakheid. Bovendien zorgt de zoetgevooisde stem van de strak geknipte Tompkins in combinatie met een geweldige stageperfomance, toch nog voor een aangename show, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit niet het beste optreden ooit was. (Wouter)
Hoewel alle bands natrlijk uniek zijn, is The Agonist de zogenaamde uitzondering die de regel bevestigt. Met Alissa White-Gluz als frontvrouw en enige vrouwelijke artiest dit weekend, blijkt metal toch maar weer een mannensport te zijn. Deze sexy frontvrouw weet zich echter moeiteloos te handhaven door zowel death growls als cleane zang met verve ten gehore te brengen. De melodische death van deze Canadezen wordt uitermate positief ontvangen en dat is geheel terecht. Hoewel alles visueel misschien om White-Gluz draait, kan zij muzikaal achterover leunen op het tapijt aan geweldige gitaar- en drumpartijen die haar kompanen ten gehore brengen. Een sterke opwarmer voor de headliner van vandaag. (Wouter)
Dat zijn namelijk onze landgenoten van Textures. Dit wordt hun derde Euroblast en zij behoren dan ook tot de Euroblastfamilie. Dat het zestal ver over de landsgrenzen bekendheid genieten, mag geen nieuws meer zijn en de heren behoeven dan ook geen nadere introductie. Het zestal wordt met groots applaus onthaald en trakteert het publiek op een uitermate strakke, vette show. Een show waarin voor het eerst sinds tijden Transgression en Circular op de setlist staan. Dat is zeker vooral voor de fans van het eerste uur even genieten. Maar, gezien de publieksrespons is iedereen hier fan. En de moshpit is dan ook met regelmaat rijkelijk gevuld met adrenaline spuwende waaghalzen. (Wouter)
Wie zijn lichaam liever spaart, beweegt zijn nekspieren echter tot het uiterste. De hoofden en haren vliegen in het rond. Gelukkig zijn er ook momenten om op adem te komen zoals tijdens de 'hitsingle' Awake en het epische Messengers (beide van SIlhouettes). Hoewel de eerste dag misschien niet zo veel experimentele 'djenty' bands bevat, is dit in ieder geval een geweldige afsluiter van de eerste dag Euroblast. (Wouter)
Pagina 1: vrijdag
Pagina 2: zaterdag
Pagina 3: zondag
