De band die het spits mocht afbijten was het Nederlandse Conorach. Deze power/folk metal band bestaat al aardig wat jaren, maar verder dan een eigenhandig uitgebracht debuutalbum, Tales From The Tavern, is men tot op heden niet gekomen. Het geluid en het weer laten het in eerste instantie nog afweten, maar gaandeweg het optreden worden beiden beter. Conorach doet mij nog het meest aan een band als Falconer denken, met name dankzij het eigenzinnige, maar charismatische stemgeluid van zanger Jacco de Wijs. Hoewel hij zeker niet de beste zanger van vandaag is, past zijn stem prima bij de herosche sfeer die de band probeert op te wekken. Een alleraardigste opener derhalve. (Rik)
Het hierop volgende Dawn Of Destiny weet mij dan meteen weer een stuk minder te boeien. De 13-in-een-dozijn gothic metal van deze band klinkt vrij inspiratieloos en komt live ook niet erg over bij het publiek. Dat de barbecue inmiddels geopend is, zal ook niet helpen. Zangeres Tanja Maul heeft nog wel een redelijke stem, maar live klinkt het mij te geforceerd in de oren. Een oninteressant optreden dus, en een goed moment om maar eens de eerste stukken vlees te gaan verorberen. (Rik)
Cell 29 leek doordat we hier te maken hadden met een coverband misschien een vreemde eend in de bijt, maar dit bleek geenszins waar. De band covert jaren 70 en 80 classics op een metalen manier, maar dit zonder zo bombastisch te worden als een band als Northern Kings. Het geboden materiaal bestaat onder andere uit A-ha's Take On Me, Genesis' Land Of Confusion en in de vorm van You're the One That I Want zelfs een lied uit de musical Grease. Het enthousiasme en de uitstekende zang werken aanstekelijk op het publiek; deze band mag wat mij betreft vaker op festivals verschijnen. (Lennert)
Ivory Night was een band waar ik en een hoop anderen nog nooit van hadden gehoord, maar waar na afloop waarschijnlijk een hoop cd's van zijn verkocht. NIet alleen heeft men met Patrick Fuchs een uitstekend zanger met een gigantisch bereik in de gelederen, het enthousiasme waarmee de band de stevige power/speed metal het publiek ingooit slaat in als een bom en maakt dat Ivory Night samen met Ross The Boss het beste optreden van de dag weggeeft. Op zich niet gek als je jezelf bedenkt dat zowel de bassist als de zanger/gitarist later op de avond met de ex-Manowar gitarist zullen spelen als vaste bandleden. De drie kwartier gaan in ieder geval te snel voorbij, waarna het voor mij toch tijd is om even wat energie bij te gaan tanken bij de barbecue. (Lennert)
Als organisator van het geniale concept bier, vlees en metal speelde de heavy metal-formatie Roadkill natuurlijk een bij voorbaat gewonnen thuiswedstrijd. De muziek van deze band is alles behalve origineel (alhoewel, in tijden waarin de ene na de andere metalcore-band uit de grond schiet wellicht ook weer wel) maar het enorme enthousiasme van de band werkt al snel aanstekelijk. De goed in het gehoor liggende nummers en het zonnetje doen de rest. Voor veel mensen blijkt Roadkill het eerste hoogtepunt van vandaag te zijn. Hoe kan het ook anders, met een zanger die als twee druppels water op Chuck Norris in zijn hoogtijdagen lijkt? (Rik)
Het Duitse Freedom Call live aan het werk zien roept bij mij toch wel een nostalgisch gevoel op. Crystal Empire was namelijk n van de eerste metal-albums die ik ooit kocht. Achteraf gezien bleek dat een aardig, maar vooral ook behoorlijk clichmatig album te zijn net zoals de rest van de albums van deze band overigens maar live was het smullen van het eerste moment. Waarschijnlijk heeft het deels ook te maken met de prima stemming, de nodige alcoholische versnaperingen en het lekkere zonnetje, maar vanaf het eerste nummer ging het aanwezige publiek volledig uit zijn dak. De band was zelf behoorlijk onder de indruk van de enthousiaste publieksreactie en de bandleden stonden dan ook zichtbaar te genieten. Of het nu om een nieuwer nummer als Mr. Evil ging of om relatieve oudjes als Warriors, Metal Invasion (meezingen!) en Pharao, alles ging erin als zoete koek. Voor veel mensen waarschijnlijk het beste optreden van de dag. (Rik)
Persoonlijk heb ik ook erg genoten van de blije meezingmetal van Freedom Call, maar de band die ik het liefste wilde zien en mij ook het meeste beviel was toch echt de Amerikaanse/Duitse onderneming van Ross The Boss. Goed gemutst en vergezeld met een uitstekend geluid en fantastische pyrotechnieken laat de band in ieder geval zien dat men niet alleen hoeft te teren op het succes dat onze Chuck Norris van de metal met Manowar behaald heeft. Stampende songs als Blood Of Knives en We Will Kill klinken fris en oldschool tegelijk en het publiek gaat dan ook behoorlijk uit zijn dak en onthaalt de band als verloren zonen.
Eerder die dag had Ross in een interview al laten ontvallen dat hij liever geen Manowar nummers meer speelt, maar dat de band nog niet genoeg eigen materiaal heeft om een complete show te vullen en daarom toch genoodzaakt is over te gaan tot covers als opvulling. Vanavond wordt in ieder geval goed duidelijk dat men zelfs met tegenzin vol enthousiasme kan spelen, want in de vorm van Shell Shock, Gloves Of Metal, Kill With Power, Thor (The Powerhead) en Hail And Kill worden er een vijftal fantastische klassiekers gepresenteerd die door het uitzinnige publiek met groot enthousiasme worden opgenomen. Hoofden gaan op en neer, vuisten gaan in de lucht, mensen zingen uit volle borst mee en zelfs een kleine pit ontstaat. (Lennert)
Een kleine anderhalf uur gaat veel te snel voorbij, waarna het voor mij toch echt tijd is om een half uur te lopen naar de meest dichtbije bushalte. De afstand voor de mensen die met het openbaar vervoer komen is eigenlijk het enige minpuntje op een van de gezelligste festivals waar ik de afgelopen tijd ben geweest. Want zeg nu zelf, waar anders kun je onbeperkt gratis vlees eten, drinkbaar bier kopen voor 1,25 (voor een halve liter) en in geval van nood niet te lang hoeven wachten voor een plaspauze? Daarnaast is het altijd een verademing voor mij om weer eens wat anders te zien dan alleen maar death/black/metalcore op een festival, want eerlijk is eerlijk: oldschool metal is in Nederland niet gigantisch populair. Dat Roadgrill er dan toch in slaagt over de 500 kaarten in de voorverkoop kwijt te raken en aan de kassa ook flink te verkopen biedt in ieder geval hoop voor de toekomst. Dit soort gebeurtenissen moeten in ieder geval gekoesterd worden en ik kijk zeker al uit naar een vierde editie! (Lennert)
Ross The Boss:
Freedom Call:
Roadkill:
Ivory Knights:
Conorach:
klik op de foto's voor grotere versies
