Amortez bijt om acht uur de spits af en hoewel de zaal nog maar karig gevuld is met voorzichtige belangstellenden steekt de band enthousiast van wal. Helaas is het in Tsjechi (want daar kom Amortez immers vandaan) niet helemaal aangenomen dat corpsepaint (en aanverwante make-up experimenten) absoluut niet samengaat met de smile van de Cheshire Cat. Per Yngve Ohlin moet zich in zijn graf hebben omgedraaid bij het zien van de opgetogen beschilderde smoeltjes van deze bandleden.
De stagevreugde wordt begeleid door een muzikaal repertoir van nummers die het midden houden tussen Gothenburg death en melodieuze blackmetal met wat Covenant en matige Dimmu Borgir-invloeden. Tel daarbij de rockende stuiter-riffs op en het resultaat is... nouja, op z'n minst opmerkelijk te noemen. Not my cup of tea, maar dat zal de Tsjechen uiteraard aan de konten roesten, dus amuseren zij de zaal met een compacte, up-tempo set die varieert van zeer catchy en easy listening nummers, zoals de nieuwe Waiting For Tonight tot de wat meer deathmetal-gerelateerde klanken (Remnants Of The Blistered Past).
Naast deze nummers speelt de band nog onder meer Eset Shan't Let This Die en Infected Light In Fact Of Night. Hoewel ik deze muziek nog niet eens op de plee wil draaien moet er wel eerlijk vermeld worden dat de band zeer behoorlijk klinkt, niet in de laatste plaats door de vernieuwde P/A, waar Baroeg zo trots op is. Zelfs de grootste zeikerds moeten de bittere pil met een slokje bier wegspoelen het geluid is uitstekend. En dat bij de eerste band al. Een goed begin is het halve werk, zullen we maar zeggen.
Na het voor ondergetekende lachwekkende optreden van Amortez was de volgende band op de bhne ineens andere koek. Imperious Rex maakt met hun ongezouten speed metal een ommekeer in genre-stijl. De pakkende riffs, gierende solos en zanger Nicholas die qua stemgeluid wel wat wegheeft van Dave Mustaine maakt dat de band een prima, energiek optreden weggeeft. Met name door de korte lengte van de nummers blijft de band interessant en ragt de band er een hele rits nummers doorheen als The Beast, Better Off Dead, Full Bore en Flesh To Steel. Zeker bij deze band komt ook de verbetering van het geluid in Baroeg duidelijk naar voren. Hoeveel beginnende bands heb ik gezien in een voorprogramma met zon breed geluid? Niet veel. Binnenkort komt de band onder andere nog in Tilburg dus grijp die kans.
Als het tijd wordt om Lividity warm te onthalen staat er plots een verrassing op de planken. Van tevoren werd er al aangekondigd dat Lividity een instrumentale show zal verzorgen wegens het ontbreken van brulboei Dave Kibler. Zijn paspoort was naar Nederlandse normen niet op orde (korter dan zes maanden geldig) dus hij mocht het land niet in. Jammer maar helaas, dan maar wat non-verbaal ragwerk. Eenmaal in keurig rommelige rijen voor het podium opgesteld ziet het publiek alsnog een vierkoppig gezelschap op het podium. Wat blijkt? De band heeft ter plekke een enthousiaste krullenbol gecharterd om het optreden mee te draaien. "I came here to see Lividity and now I'm playing with Lividiy", was zijn vreugdekreet gedurende de show en beroerd was zijn aandeel beslist niet. Bijgestaan door raad en vocale bijval van Von Young werkte hij zich met wisselend succes door de set heen die op deze manier een zeer spontane tint kreeg.
Hoewel de band voor het eerst sinds de laatste plaat Used, Abused And Left For Dead op de Nederlandse bodem staat is de set niet overmatig afgestemd op dit wapenfeit. Een gevarieerd scala aan nummers als Seven 19, Food, Pussy Lover, Snack Size Tits, Used, Abused, And Left For Dead, Rectal Wench, Graveyard Delicacy, T.L.C, No Time For Lube en Stench Of Virginity worden in een rap tempo, voorzien van een bijbehorende woeste uitstraling (met name van heerschap Young), de zaal in gejaagd. Ongetwijfeld zou het optreden solider klinken (en ogen) met een gebruikelijke tweede gitaar en de bijbehorende strot, maar voor een spontane noodoplossing mag dit niet onderschat worden. Bovendien benadrukt het maar weer eens waar het bij metal om gaat: spelen! Desnoods roeien met de riemen die je hebt, maar spelen, want het publiek is gekomen. Klasse.
Overigens heeft Ben de Graaff van Sephiroth de twee overige Nederlandse shows van Lividity vocaal bijgestaan.
Als Master de speelstok van Lividity overneemt heeft de grote drukte zich reeds van zaal naar bar verplaatst (nu het geluid ook daar over een vernieuwde installatie gejaagd wordt, is het volk niet uit het caf-deel weg te slaan) en keert maar mondjesmaat terug naar de zaal. Hoewel er een gemoedelijke zaalvulling wordt gecreerd is het wel duidelijk waar de hoofdmeute voor is gekomen. Hoewel we Master aanzienlijk vaker dan Lividity op de kaas- en tulpengrond zien landen, speelt Master bijna elke keer wel de sterren van de hemel, of, beter gezegd, het kalk van het plafond en ook vanavond is Master weer goed bezig. De old school death hakt fijn door de zaal en de altijd vriendelijke Paul Speckmann lult het geheel aan elkaar, vraagt de barman om een biertje en doet vooral waar hij goed in is: snarenplukken en brullen. Onder het toeziend oog van niet echt uitzinnig maar duidelijk content publiek draait Master een zeer degelijk optreden. Van het dit jaar verschenen album Slaves Of Society worden onder anderen de titeltrack en In Control gespeeld, maar uiteraard is er ook genoeg tijd voor wat gouwe ouwe, en zo passeren Master, Cut Through The Filth, Funeral Bitch, You'll Be Blamed en Mangled Dehumanization twee oren de kopf. Master is wederom een prima bewijs dat een band na zoveel old school deathmetaljaren nog steeds een waardevolle plankenvulling kan zijn en hoewel ik Master wel eens iets beter (enthousiaster) aan het werk heb gezien kan ik ook vandaag met recht spreken van een lekker optreden.
Amorez:
