�Goedemorgen, dat zeg je ook niet vaak als band.� Terwijl de eerste honderd bezoekers om tien uur binnen de festivalgrenzen worden verwelkomd, spreekt vocalist Nick Brouwer van TerraDown de vroege vogels kort toe. De winnaar van de Nederlandse Wacken Metal Battle maakt een zeer verzorgde en vaardige indruk tijdens de slechts twintig minuten die het jonge kwintet toebedeeld is. De melodische death metal komt prima uit de boxen en de extreme vocalen zijn verstaanbaar. Het memorabele Memories bevat fraaie twinleadgitaarpartijen en Statement sluit de set stevig af. TerraDown toont zich een fijne openingsband van Stonehenge 2019. (Jeffrey)

Direct door naar het andere podium voor Dead Man�s Walk, �all the way from Nijmegen�. De vijf muzikanten hebben in het begin helaas te maken met een nog niet goed afgesteld geluid, waardoor de door de jaren negentig be�nvloede mix van death en thrash metal met een moderne touch nog niet veel impact heeft. Dat trekt gedurende de set gelukkig wel bij. De bandleden groeien in de set en tonen veel speelplezier. Gitariste Petra Guijt toont bijvoorbeeld constant een lach op haar gezicht en de enthousiaste frontman Dennis Melkert probeert het publiek te vermaken. Hij doet echter opmerkelijke uitspraken die wat vraagtekens oproepen zoals: �Het is nu nog koud, dus je kunt nu nog bewegen�. Heel opmerkelijk is het songmateriaal niet, maar desondanks scoort Dead Man�s Walk een voldoende. (Jeffrey)

Power metal op Stonehenge? Ja, het kan, dankzij Dark Sky Choir. Denk niet direct aan Gloryhammer en HammerFall, maar aan een groep die heavy en thrash metal integreert in zijn composities. Er zijn nogal wat bezettingswisselingen geweest in de afgelopen jaren. Momenteel bestaat de line-up tijdens de concerten uit gitarist Ira Black (die kennen we van I Am Morbid), drummer Jordan Cannata (Adrenaline Mob), zanger Brian Allen (ex-Vicious Rumors) en bassist Percy Trayanov. Het kwartet werkt hard, maar de vreemde eend in de bijt weet er nauwelijks beweging in te krijgen bij de festivalgangers. Het songmateriaal klinkt echter degelijk en wordt naar behoren uitgevoerd. Cannata steelt de show met zijn bijzondere verschijning (witte stropdas) en expressieve manier van drummen (hij eindigt het optreden al slaand met een bekken op de andere bekkens). Black nodigt iedereen uit om bij de after-party (met �free picks�) aanwezig te zijn, die om 1 uur �s nachts plaatsvindt. (Jeffrey)

De old school death metal van Dauthuz (Dismember, Death, Bloodbath) met leden uit de buurt van Amsterdam komt helaas wat dof en krachteloos uit de boxen. Nick de Vet stampt wel goed op de basdrum, maar de drums overheersen samen met de grunts van Manoloxx. De sfeer en de definieerbare riffs van het debuutalbum Destined For Death verzanden daardoor helaas in een brei. Er is dan ook weinig bijval. Desondanks komt het tot een pit nadat frontman Manoloxx het publiek erom smeekt (�Gun ons die pit�). Met een betere geluidsafstelling en in een zaaltje heeft de smerige death metal van Dauthuz beslist meer impact. (Jeffrey)

Het vergaat de mannen van The Heritance kort daarna veel beter op Podium Noord, dat eigenlijk Podium Station zou moeten heten en niet andersom zoals aangegeven in het programmaboekje. Afgezien van de schreeuwerige vocalen is er hier wel sprake van definitie en power. Slaves Of Existence heeft de gewenste impact met zijn southern rock-vibe die deze groep iets eigens geeft. In elk nummer komen wel een paar goede idee�n langs. De ene keer een fijne groove, de andere keer een thrashriff. De composities zijn wel wat aan de lange kant, hetgeen de kracht eruit haalt. Verder staat het optreden van The Heritance, dat zich goed presenteert, als een huis. (Jeffrey)

E�n van de vroege hoogtepunten van Stonehenge 2019 is Ultra-Violence. En dat terwijl meer dan de helft van de show de vocalen van de kleine frontman Loris Castiglia niet hoorbaar zijn. Gelukkig staan de gitaarpartijen wel goed in de mix. Bovenal brengen deze warmbloedige Italianen een heerlijke pot thrash op de planken. Ze knallen er in korte tijd zeer energieke nummers doorheen (Burning Through The Scars, Welcome To The Freakshow, Lost In Decay, Cadaver en Decomposition Island) en spelen bovendien strak. Ook het soleerwerk verraadt kwaliteit. De retro-thrash van de Zuid-Europeanen mag de originaliteitsprijs dan niet winnen, maar de bandleden winnen dankzij de interactie en de gepassioneerde performance de sympathie van het publiek. (Jeffrey)

Het Spaanse Vendetta FM (FM staat voor fucking metal, zo lezen we op de backdrop) treedt vervolgens aan en mag het publiek overtuigen met groovy hardcore. De band heeft in het verleden het podium mogen delen met acts als Madball en Agnostic Front. De invloed van Madball horen we dan ook wel terug. De toeschouwers schuiven zeker in het begin niet aan bij het podium, hoe hard vocalist Jacob ook zijn best doet. De vele oproepen tot het vormen van een circlepit zijn aan dovemansoren gericht. De mannen hebben het ondanks de aardig klinkende hardcore hard te halen vandaag. Tegen het einde van de set ontstaat er dan toch wat beweging en dat is Vendetta FM ook wel gegund. Muzikaal kan het al met al geen onuitwisbare indruk maken. (Maarten)

Teethgrinder is de eerste band die �cht zijn stempel op de dag drukt. De Nederlandse grindcoreband zet een vernietigende set neer in de korte twintig minuten die deze gegeven is. Het extreme spel van de bandleden valt op. Het is genieten hoe drummer Wieger Jan Scheper raast achter zijn drumstel en met wat voor intensiteit gitarist Mart Wijnholds en bassist Jabe Piter Faber spelen. Over intensiteit gesproken: het lijkt allemaal in het niet te vallen bij de woeste blik van vocalist Jonathan Edwards. Furieus stuitert hij over het podium en schreeuwt hij de longen uit zijn lijf. Daarbij lijkt hij met elke toeschouwer contact te zoeken door woest in het publiek te staren. Als je al niet ongemakkelijk wordt vanwege de destructieve muziek, dan zorgt Edwards daar met zijn blik wel voor. Muzikaal hebben de heren het goed voor elkaar. Het geluid staat prima afgesteld waardoor de hysterische klanken optimaal op de luisteraar afgevuurd kunnen worden. Ondanks het extreme karakter lijkt de muziek een hypnotiserend effect te hebben op het publiek. Voorin gaat het los, maar daarachter kijken veel toeschouwers gefascineerd naar de perikelen op het podium en de blik loslaten lijkt onmogelijk. Erg knap hoe de band in zo'n korte tijd zo'n indruk achter kan laten. Een plek later op de dag en meer speelminuten zouden absoluut verdiend zijn. Teethgrinder behoort tot de hoogtepunten van de dag. (Marcel)

Deathmetalveteraan Jungle Rot staat gezien zijn staat van dienst erg vroeg op de bill en heeft veel te weinig speeltijd toebedeeld gekregen. Dat is jammer, wat de groep zet een uitstekende set neer. Afgelopen jaar brachten de heren het prima album Jungle Rot uit en ze laten daar vandaag ook een aantal nummers van horen (Send For Oblivion en Stay Dead). Het geluid staat goed afgesteld, waardoor de muziek goed overkomt. Brulboei Dave Matrise krijgt het publiek gemakkelijk mee en op zijn verzoek is de eerste crowdsurfer van de dag een feit. Naast nieuwe muziek komen ook nog Worst Case Scenario en afsluiter Psychotic Cremation voorbij. Qua publieksparticipatie en het ervaren spel van de band is af te lezen dat deze veel te vroeg geprogrammeerd staat en het was fijn geweest om Jungle Rot langer dan twintig minuten te zien spelen. Wie na afloop nog een praatje met de band wil maken, heeft er in ieder geval wel ruim de tijd voor, gezien de heren de hele dag nog op het festivalterrein rondlopen. (Marcel)

Eerder dit jaar kwam Prostitute Disfigurement met het uitstekende, naar zichzelf vernoemde zesde album. Vandaag dan ook aandacht voor die release met onder meer Force-Fed Dead en The Way Of All Excrement. In het soleerwerk van de vorig jaar toegetreden gitarist Alexander Przepiorka zitten wat foutjes, maar er valt verder voldoende te genieten van de prima technische uitvoering door de Nederlandse deathmetalmachine, die al sinds de millenniumwisseling actief is. Ondanks dat het tempo hoog ligt met veel double bass, blasts en tremoloriffs, ademen de brute tracks voldoende en komen er veel goede idee�n aan bod in de composities. Veel interactie is er echter niet. Af en toe wat woorden van de boos kijkende Niels Adams. Zo wordt She�s Not Coming Home Tonight speciaal gespeeld �voor alle lelijke wijven hier�. Hij bedankt het publiek dat enthousiast reageert. Prostitute Disfigurement heeft het goede geluid meezitten en zet een goede set neer. (Jeffrey)

Dat Taipan vandaag nog volgens het tijdschema op het podium verschijnt, verdient niets anders dan heel veel lof! Een inbraak in de bandbus zorgde er bijna voor dat de laatste show van deze Europese Tour in het water dreigde te vallen. Met een paar noodpaspoorten en een lange reis vanuit Barcelona naar Steenwijk achter de rug mag Stonehenge de Amerikanen dan alsnog welkom heten. Dat alle tumult Taipan geen windeieren legt, blijkt al snel gedurende het optreden. De mannen ogen vermoeid, de mix van death en thrash metal kent een slordige, rommelige uitvoering en de respons van het publiek is ronduit slecht. De gitarist lijkt het enige bandlid te zijn die er nog zichtbaar van geniet. Als het laatste nummer is ingezet terwijl de volgende band al klaar staat om te beginnen, is de teleurstelling een feit. Erg zonde voor de Californi�rs. (Maarten)

Cirith Gorgor uit Limburg mag de volle zon trotseren en kan rekenen op een redelijke belangstelling. Veel bezoekers kiezen voor een versnapering en bekijken de geschminkte blackmetalband van een afstand. De vijfentwintig minuten aan speeltijd worden optimaal benut, hoewel dat met het hoge tempo en de rechttoe-rechtaan-aanpak van de mannen ook meer dan genoeg is voor vandaag. Furieus en strak klinkt Cirith Gorgor zeker (ook de nieuwe vocalist Pestus, die vandaag voor het eerst met de band samen optreedt, doet het goed), maar op een festival als vandaag is het slechts ��n van de vele bands die deze aanpak hanteert. Het is een open deur om in te trappen, maar ook nu geldt weer: de setting doet afbraak aan de muziek. Daar kan de band niets aan doen, maar dat is wel de situatie. Tegen het einde van de set overheerst het geluid van soundchecken van het andere podium vervolgens ook nog eens. Het overvolle schema blijft een hekel punt. (Maarten)

Vorig jaar zagen we Asphyx aan het werk op Stonehenge, en vandaag is Eric Daniels wederom van de partij. Dit keer treedt hij aan met Soulburn, dat een tijd op een lager vuurtje stond, maar inmiddels weer productief is en regelmatig op de planken te bewonderen is. Op het terrein is het inmiddels iets drukker en de toeschouwers zien een goed en strak optreden. Ten opzichte van de eerdere bands valt vooral het vocale bereik van Twan van Geel in positieve zin op. Er is meer ruimte voor melodie en aan podiumervaring ontbreekt het ook niet. Toch blijft het optreden wat vlak en kijkt het merendeel van de bezoekers tevreden toe met een koude pils in de hand. Iets met een kinderhand... (Maarten)

Tijdens dit vijfentwintigjarig bestaan van Stonehenge is er vandaag ook een band aanwezig die hetzelfde heugelijke feit mag vieren. Inhume gaat met vijfentwintig minuten aan speeltijd door voor de koelkast. De wervelwind van grindcore had ook zomaar vijfentwintig nummers kunnen bevatten op de setlist. Die uitdaging waren de Limburgers nog graag aangegaan ook. De bak pleurisherrie is nog enigszins te onderscheiden door de vocale afwisseling en sporadische breaks of tempowisselingen. De speeltijd is dan ook lang zat en prima vertoeven als je de lat niet zo hoog wilt leggen. Het is gewoon gas op de lollie, gaan met die verschimmelde banaan en niet zeiken. Moshen met een natte bilnaad maakt je pas echt een man! (Maarten)

Het Amerikaanse Skeletal Remains is in Europa voor een tour. De tweede stop is in Steenwijk, waar de groep in 2016 een goede indruk maakte. Dat gebeurt dit jaar ook. Met een andere drummer (de recent toegetreden Edward Andrade, die zich prima van zijn taak kwijt) en een andere set, want vorig jaar verscheen het derde album Devouring Mortality. Daarvan komen het titelnummer, Torture Labyrinth en Internal Detestation aan bod. Daarop volgen Viral Hemorrhagic Pyrexia, Beyond Cremation en Traumatic Existence. De mix van Asphyx, Death-leads, Obituary, Pestilence, Martin van Drunen-achtige vocalen en Cannibal Corpse-grooves brengt je terug naar de jaren negentig, komt goed over (ondanks de technische problemen van de gitarist) en Skeletal Remains kan dan ook op veel positieve reacties rekenen. (Jeffrey)

Als het drietal van Brodequin begint aan zijn optreden, krabben enkele mensen zich spreekwoordelijk achter de oren. De band heeft vooral met het album Festival Of Death (2002) naam gemaakt in de grindcore-wereld. Van de technisch beladen grindcore blijft aan het begin van de set echter niets meer over. Er is werkelijk waar geen marteltouw aan vast te knopen. Dat probleem zit vooral in het geluid dat veel te hard en verkeerd in de mix staat. Wat we zien, is een bekwame Joaqin Chavez op de gitaar en de jonge, Nederlandse hond Jan van Lugtenburg achter de drums, die een eveneens goede indruk maakt. Dat vocalist en bassist Jamie Bailey hier vandaag op het podium staat, is gezien de recente gezondheidsproblemen opmerkelijk. De minimale interactie met het publiek maakt dit optreden een bijzondere aangelegenheid. Ik houd er overigens wel een kaak aan over die uit zijn scharnieren is gevallen van verbazing. Of dat positieve of negatieve zin is laat ik voor het gemak maar in het midden. (Maarten)

Darkfall komt uit Oostenrijk en zorgt voor een verfrissende wind over het terrein. Muzikaal bedoel ik dan. Twee edities geleden stonden de heren eveneens op Stonehenge. Vandaag weten ze een betere indruk te maken. Er is sprake van een collectief en de opzwepende mix van death en thrash metal slaat aardig aan. Het geluid staat voor de verandering eens goed afgesteld en dat komt het optreden zeker ten goede. De compacte gitaarsolo's die we zo nu en dan horen, zijn tussen al het geweld ook een verademing. De melodieuze, In Flames-achtige gitaarriffs laten horen waar Darkfall de mosterd vandaan haalt. (Maarten)

Als er een drietal op Podium Station verschijnt met maskers, waarvan de drummer tevens de vocalist is, weten de meeste bezoekers dat het tijd is voor Birdflesh. De aanstekelijke, Zweedse grindcore valt in goede aarde vandaag. Dat het diezelfde drummer is die bij elk nummer ook een lollig verhaal heeft, draagt bij aan de muzikale boodschap die de heren willen uitdragen. Met Anal Misery, Coffinfucker en Wheelchair Impaler horen we enkele oudjes, terwijl onder andere Mouth Of Gore en Crazy Train Decapitation van het onlangs verschenen Extreme Graveyard Tornado de revue passeren. Een gevarieerde set die zorgt dat het ook voor de neutrale kijker prima vertoeven is. Dat de bandleden acht minuten voor tijd van het podium af willen gaan, maar vervolgens hun tijd alsnog maximaal benutten wanneer zij horen dat er nog minuten over zijn, geeft aan dat Birdflesh altijd in is voor een feestje. Dat is de mannen ook zeker gelukt vandaag. (Maarten)

Vooralsnog zijn er weinig bands geweest die veel moeite hebben gedaan om indruk te maken met het aanzicht op het podium. Nader Sadek brengt daar traditiegetrouw verandering in. Alle microfonen zijn voorzien van takken waarachter de muzikanten gedurende het optreden te vinden zijn. Als de zanger zich vervolgens onherkenbaar met een masker aan de bezetting toevoegt, is het plaatje compleet. Hoewel, de muziek zorgt voor de indrukwekkende puntjes op de i. Nader Sadek is een project dat sinds de oprichting door meerdere internationale artiesten is ingevuld. Ook vandaag is de zware, slepende mix van technische death metal prima verzorgd. De gecre�erde sfeer valt weliswaar compleet weg bij de sambatemperatuur op het terrein. Het bijzondere optreden eindigt na veertig minuten, wat vandaag eigenlijk net te veel is. De aandachtsspanne is behoorlijk op de proef gesteld tijdens deze intense rit. Een intiemere, donkere setting zou de band een goede boost geven die het vandaag zeker mist. (Maarten)

Kijk, dit is gaaf. Mede dankzij Stonehenge is Nembrionic (Hammerdeath) weer bij elkaar. Na meer dan twintig jaar staan bassist Jamil Berud, drummer Noel Derek Rule van Eersel, gitarist Dennis Jak en gitarist/zanger Marco Westenbrink weer samen op het podium. Sinds eind vorig jaar zijn de mannen weer structureel actief. Ze hebben veel nummers geschreven, waarvan er vier op een later dit jaar te verschijnen ep (War Inevitable) komen te staan. Vandaag zijn het vooral 'gouwe ouwe' die aan bod komen van verschillende releases uit de jaren negentig. Nostalgie dus met Yog Sototh, Hawkeye, Beastmachine, My Commitment, Against God, Strength Through Power, Fifteen Minutes, Black Heart, In Your Own Hell en Bulldozer. De brute death metal, die soms wel wat aan Altar en God Dethroned doet denken, maar ook hardcore-elementen in zich heeft, wordt niet altijd even strak gespeeld, maar de show is wel vermakelijk. Het is een gezellige en ontspannen boel op het podium. De heren hebben het duidelijk naar hun zin en het feest is compleet als Berthus Westerhuis aan het einde nog even de groep komt versterken op gitaar en een driekoppig achtergrondkoor (Manoloxx van Consolation, Dauthuz en Unlord, Robbert van Consolation en Hans van Dauthuz) de grootste lol heeft. Zo ziet speelplezier er dus uit. Welkom terug, Nembrionic. (Jeffrey)

�We will be back!� Daarmee sluit Memoriam de mededeling af dat de band helaas niet naar Steenwijk kan komen omdat KLM wegens een overboeking passagiers heeft geweigerd, waaronder dus de Engelse bandleden. De frustratie druipt van de woorden af. Toch heeft organisator Rene Brugmans een uitstekende vervanger uit zijn hoge hoed getoverd. Het Leidense Graceless sluit bovendien goed aan bij de stijl van Memoriam. Zo hoor je af en toe de twinleads van Bolt Thrower terug, zitten er doom-passages in de songs en is het verder lompe en zware, basgeladen old school death metal wat de klok slaat. De composities bevatten goede grooves en hebben dankzij het goede geluid en de prima uitvoering veel power en daarmee overtuigingskracht. Erg fijn dat de in 2016 door Remco Kreft opgerichte groep zo snel kon schakelen en hier op het podium staat. Later dit jaar komt er een nieuw album (beslist iets om naar uit te kijken) en staat Graceless op Eindhoven Metal Meeting en volgend jaar op PitFest. Gaat dat zien! (Jeffrey)

Het re�nieoptreden van Altar vorig jaar op PitFest ligt bij veel festivalgangers nog vers in het geheugen. Als een headliner denderde de formatie die binnengehaald werd als een verloren zoon door de tent in Erica. Zo legendarisch als toen is het optreden vandaag niet, maar het kwartet maakt wel degelijk een positieve indruk. Dat komt deels door de zowel vermakelijke als agressieve frontman Edwin Kelder. Hij betrekt het publiek goed bij de show en zijn t-shirt is binnen no-time doorweekt van het zweet. Naast en achter hem zorgen de andere bandleden voor een goede instrumentale invulling. Met name het volle en gave gitaargeluid van Marcel van Haaf valt in zeer positieve zin op. Psycho Damnation, Jesus Is Dead, Hypochristianity, Divorced From God ("over knuffelen met God"), Cauterize The Church Council, Forced Imprudence en Throne Of Fire komen daardoor goed uit de verf. Chris Meijdam verzorgt op de achtergrond de screams en komt tijdens Throne Of Fire ook nog op de voorgrond. Meerdere fans schreeuwen met hem en Edwin mee en er is veel beweging, terwijl een paar mensen in een rolstoel zich aan het crowdsurfen wagen. Marcel Beukeveld (ex-Manticore, ex-God Dethroned), die in 2016 overleed, wordt nog even gememoreerd voorafgaand aan Cauterize The Church Council, omdat hij dat nummer in 1988 heeft geschreven. Altar trekt enorm veel mensen naar het podium en krijgt, hoewel de euforie van vorig jaar uitblijft, terecht veel bijval. (Jeffrey)

De prijs voor strakste performance tot nu toe gaat ongetwijfeld naar Rotten Sound. De Finnen starten energiek aan de set en laten zichzelf niet van de wijs brengen door het publiek dat wat langzamer op gang lijkt te komen. De invloed van Nasum sijpelt goed door in de woeste grindcore die er over het terrein heen wordt geblazen. De band speelt in een adembenemend, strak tempo door en zet een goede afwisseling weg van furieuze en wat meer gebalanceerde nummers. Daarbij steelt ook zeker drummer Sami Latva de show. Zijn klappen zijn continu raak en daarmee legt hij de lat voor zijn collega's behoorlijk hoog. De set bevat uiteraard nummers van Murderworks, dat in 2002 verscheen, maar ook recenter materiaal wordt aangedaan. De toeschouwers zijn getuige van ��n van de weinige shows die Rotten Sound deze zomer speelt. Stonehenge heeft er goed aan gedaan om het gezelschap in te lijven. Absoluut het persoonlijke hoogtepunt van deze dag! (Maarten)

Behalve Memoriam hebben ook bandleden van Extreme Noise Terror last van dusdanig oponthoud in het openbaar vervoer dat ze niet kunnen optreden. Ollie Jones (die vorig jaar nog op Stonehenge optrad met Sodomized Cadaver, maar daar inmiddels geen deel meer van uitmaakt), en Michael Hourihan zijn echter wel ter plekke. Billy Kuiper (ex-Boycot, ex-C.K.N., wat staat voor creatieve kippenneukers) zingt een paar nummers mee (waaronder Bullshit Propaganda) en houdt het daarna voor gezien. Verder zijn het Ollie en Michael die een ge�mproviseerde set spelen onder de noemer beter iets dan niets. Coffin Smasher, Obscene Publication, Cunt Full Of Maggots en Intravisceral Exhibition komen onder andere aan bod. De ge�mproviseerde set is aardig. Het tweetal weet toch een relatief vol geluid te cre�ren, maar ondanks dat het duo applaus krijgt voor de moeite, ontbreekt het memorabele karakter in de songwriting. Bovendien zit niet iedereen te wachten op de praatjes van Ollie, die nog even vermeld dat hij slechts ��n keer eerder in zijn carri�re een ge�mproviseerde set heeft gespeeld, een aantal jaren geleden in Rotterdam. Erg jammer dat de vervoersproblematiek ervoor zorgde dat het legendarische Extreme Noise Terror niet kon spelen. (Jeffrey)

Baas boven baas vandaag is Aborted. Qua aankleding van het podium, prestatie en de beleving van het publiek kan geen enkele band tippen aan de Belgische grootmacht. Het podium is sfeervol aangekleed met aan beide kanten kisten opgesteld met daarin rottende skeletten en aan de achterkant een grote backdrop met daarop het fantastische artwork van het meest recente album TerrorVision (2018). Daarnaast heeft de band rookkanonnen meegenomen en wordt er gebruik gemaakt van imposante belichting. Aborted is dan ook de enige groep vandaag op Stonehenge die daadwerkelijk aanzienlijk aandacht heeft besteed aan podiumaankleding (de takken van Nader Sadek uitgezonderd). Naast al deze elementen is het frontman Sven de Caluw� die met zijn nimmer aflatende energie de show steelt. Hij staat geen moment stil, neemt constant imposante poses aan en is overal op het podium te vinden. Daarnaast blijft zijn stemgeluid imponerend. De man schakelt alsof het niets is tussen zijn grunts, screams en pigsqueals en weet daarbij steeds overtuigend te blijven.

Aanvankelijk lijkt het geluid roet in het eten te gooien. Het staat niet helder afgesteld en de gitaren zijn in het begin amper te horen en ook de zang staat te zacht. Dat biedt drummer Ken Bedene de mogelijkheid om te laten horen dat hij een fantastische drummer is. Zijn blastdrums zijn ongelofelijk snel en de double bass blijft maar doordenderen. Later wordt het geluid beter afgesteld en dat zorgt ervoor dat de tracks goed uit de verf komen. Met TerrorVision en Deep Red laat de formatie horen dat het nieuwste materiaal misschien wel tot het beste behoort wat de band heeft gemaakt. Met Necrotic Manifesto, Termination Redux en Cadaverous Banquet houdt de groep het bij wat recentere muziek en blijft daar voornamelijk ook bij met onder andere An Enumeration Of Cadavers, The Holocaust Incarnate en Coffin Upon Coffin. Wat opvalt is dat midden in het publiek constant een grote, chaotische pit bezig is en dat op aanwijzingen van De Caluw� met gemak een grote wall of death en circlepit ontstaat. Met Hecatomb en Sanguine Verses (Of Extirpation) grijpen de heren meer terug op hun illustere verleden. Het is echter de samensmeltende afsluiter Threading On Vermillion Deception en The Saw And The Carnage Done die het meest imponeert. Aborted laat hier fantastische harde moshstukken horen en benadrukt hierbij nog maar eens zijn vakmanschap. Hoogtepunt van de dag! (Marcel)

Het is niet de dag van Abbath. Al voor de show is hij niet positief gestemd en de aanhoudende technische problemen tijdens het optreden zorgen ervoor dat hij zijn frustraties uit. De geluidstechnici krijgen een middelvinger en de grote, gele ventilator eindigt in de fotopit. De zesenveertigjarige Noor weigert zijn set in te korten met als gevolg dat de stekker er op een gegeven moment uitgetrokken wordt. Ook de andere leden zijn niet blij als ze tijdens de set lange tijd te maken hebben met niet werkende versterkers. Abbath slaat op een bepaald moment de arm om Mia Wallace heen als troost. De kleine Italiaanse met de grote bas (ze speelt ook in onder andere Tom Gabriel Warrior�s Triumph Of Death) krijgt regelmatig bezoek van een technicus die de problemen tot de verleden tijd probeert te verbannen, maar ze houden aan. Het zorgt voor een rommelige show met een niet optimaal geluid waarbij slechts enkele songs echt goed klinken, zoals Harvest Pyre, van het nieuwe album Outstrider, waar uiteraard aandacht voor is op de setlist, naast ouder materiaal als Ashes Of The Damned en een enkele Immortal-compositie (In My Kingdom Cold). Tussen de songs door is er gelukkig wel ruimte voor de hilarische poses en uitspraken, maar verder heeft de black metal weinig impact. (Jeffrey)

Door het dwarse gedrag van Abbath heeft I Am Morbid minder speeltijd. Curfew is middernacht, maar omdat de organisatie zich flexibel opstelt, hebben de bassende frontman David Vincent, drummer Tim Yeung plus gitaristen Bill Hudson en Kelly McLauchlin wat extra tijd gekregen om niet zoals de eerste bands maar twintig minuten tot hun beschikking te hebben. Het tempo in de set ligt hoog om de fans van het legendarische ABCD van Morbid Angel zo veel mogelijk songs te bieden. Te beginnen met (na intro Omni Potens) Immortal Rites en Fall From Grace. Direct twee fantastische klassiekers. Door het prima afgestelde geluid komen ze uitstekend tot hun recht, maar dat geldt vervolgens ook voor Visions From The Dark Side, Blessed Are The Sick, Rapture, Pain Divine, Eyes To See, Ears To Hear, Dominate, Maze Of Torment, Where The Slime Live en God Of Emptiness. Cowboy David (dit keer zonder hoed) is de coolheid en rust zelve tussen de nummers door en imponeert met zijn diepe, warme stem. Tim Yeung toont wederom aan tot de beste drummers te horen en McLaughlin overtreft zijn voorganger Ira Black. Jammer dat niet de hele set aan bod kan komen, maar Stonehenge 2019 krijgt desondanks een strak uitgevoerde headlinershow met veel klassiekers. (Jeffrey)

En na de laatste tonen van I Am Morbid zit Stonehenge 2019 er weer op. Het festival beleefde vandaag zijn vijfentwintig jarige jubileum, maar koos ervoor om deze niet groots te vieren. Enkel wat grotere namen stonden op de affiche, maar verder onthield de organisatie zich van verdere festiviteiten. Dat is kenmerkend voor de instelling van het festival. Laat de muziek maar spreken en verder geen fratsen. Met tweeduizend bezoekers verkocht Stonehenge wederom uit. Het ideale aan het terrein en deze bezoekersaantal is, is dat het nooit te vol is. Je kunt met gemak over het terrein heen en weer lopen en dichterbij de podiums komen als je dat wenst. Daarnaast geeft het alle ruimte om veel bekenden weer te zien en deze regelmatig te treffen. Qua weer is het altijd wat in Steenwijk. Van grote buien, harde windstoten en onweer in het verleden tot de tropische warmte van vandaag. De organisatie heeft er goed aan gedaan om extra watertappunten neer te zetten en hulde voor de personen met waterpistolen die het publiek verkoeling gaven in het publiek. Het nadeel van het terrein en deze hitte is, dat er weinig schaduwplekken zijn. De plekken die er waren, werden dan ook volop bezocht.

Qua bands wist de organisatie flink uit te pakken. Maar liefst zeventwintig bands prijkten op de affiche, waarbij grote namen als Abbath en I Am Morbid dienden als headliners. Het is fantastisch om zo'n uitgebreid programma te zien, maar aan de andere kant is er ook een overkill. Het is zonde om zoveel goede bands maar twintig minuten te zien spelen en dat ze dan alweer moeten aftaaien. Het zou dan ook absoluut niet erg zijn om minder groepen aangekondigd te zien en deze wat meer speeltijd te gunnen. Dat is ook goed voor de aandacht spanne, want na een hele dag nonstop deathmetalgeweld, ben je uiteindelijk helemaal murw gebeukt. Organisatorisch zat het festival goed in elkaar vandaag. De catering was goed geregeld en ook een compliment voor de wijze waarop men omging met het feit dat Memoriam en Extreme Noise Terror niet konden komen spelen. Ook een compliment voor Earik Mortem die zich opstelt als een enthousiaste aankondiger. Zo kan Stonehenge 2019 de boeken in gaan als een succes en moet men weer een jaar wachten tot de volgende editie. Voor volgend jaar zijn de eerste bands in ieder geval weer aangekondigd; Malevent Creation, Benighted, Gutalax en Severe Torture. Tot dan!

Met dank aan Ronald van de Baan voor de foto's.