De vrolijke rockers van Prima Donna openen de dag voor een vrijwel lege Cobra-zaal. In hun woonplaats Los Angeles is het vast warmer dan in de koude, voormalige Philips-loods. Hun inzet lijdt er niet onder en na een paar liedjes is er gelukkig meer publiek bij het optreden. Prima Donna speelt puntige songs met een hoog poppy punk/rock-'n'-roll-gehalte. De meeste liedjes zijn van de laatste vier albums die de band in de afgelopen tien jaar heeft uitgebracht. Tot half december touren de mannen nog door Europa als voorprogramma van Danko Jones. (Dirk)
Als de laatste noot van Prima Donna nog nagalmt, trapt het Alkmaarse Del-Toros ongeduldig af. Het nieuwe, vierde album Ten Stories High is, in tegenstelling tot eerdere albums, instrumentaal. Del-Toros speelt alternatieve surfrock die een lekkere ratjetoe is van Dick Dale tot Karma To Burn met een scheut psychedelica. Live wordt de band vandaag zo af en toe ondersteund door toetsen en samples. De genspireerde Del-Toros werken hun set vol overgave af met een optreden waar het plezier en de kwaliteit van afdruipt. De Tarantula-zaal is dan ook terecht goed gevuld. (Dirk)
Op het Lion-podium zijn de freakshows, Rock 'N Roll Wrestling Bash en andere rariteiten te vinden. The Devils uit Napels is vernoemd naar de B-film The Devils van regisseur Ken Russell. De band bestaat uit Gianni Puzzadidio op gitaar en Erica Volgare op drums en screams. Ze leveren in de worstelring een optreden af waar iedereen met open mond naar staat te kijken. De muziek is noiserock, maar eigenlijk maakt dat geen ruk uit. Op de bassdrum van Erica staat een grote, zwarte dildo en het lijkt erop alsof ze haar drumstokken liever in haar kruis stopt dan dat ze ermee slaat. Gianni wordt er waarschijnlijk wel graag mee geslagen en als Erica dat niet doet, speelt hij liggend op de grond als een geile Angus Young of trapt hij zijn geluidsinstallatie aan bonken. Stiekem denk je aan The White Stripes, maar die kwaliteit hebben ze in de verste verte niet. Ze eindigen wel in stijl. Erica zuigt aan haar dildo terwijl Gianni tegen haar achterste staat aan te rijden. Het lijkt verdacht veel op een Pulp Fiction-scene. (Dirk)
Vurro lijkt precies als op de vooraf verspreidde promofoto. Leuk, maar in het echt is het een kermisklant die met een koeienkop op covertjes speelt op twee keyboards en onderdelen van een drumstel. Vroeger hadden we in Rotterdam Koperen Ko, waar Wim Sonneveld zijn Nikkelen Nelis-personage op baseerde. Deze moderne rockversie is prima te doen met een biertje erbij, maar kwalitatief niet serieus te nemen. (Dirk)
Nog even en dan houdt Death Alley het voor gezien. Voor onbepaalde tijd dan. Het voorlopig laatste optreden in Eindhoven vindt dan ook plaats op Helldorado, op het podium dat qua formaat de band eer aandoet. Het optreden is er een van weinig verrassingen. De setlist is een keurige verdeling van de twee platen die uitgebracht zijn en kwalitatief is het dik in orde. De heren staan zichtbaar met plezier te spelen. Dat Supernatural Predator in sobere versie gespeeld wordt, is jammer, maar dat zal vast te maken hebben met de beschikbare tijd. (Ruud)
The Rock 'N Roll Wrestling Bash is een combinatie van een liveband en worstelwedstrijden in een heuse worstelring. De (cover)band speelt redelijk en de als worstelaar verklede zanger is netjes gezegd matig. Bij elkaar is het muzikaal karig, maar de show maakt veel goed. Het licht is prachtig en de wulpse danseressen ontdoen zich naarmate het optreden vordert van steeds meer kleding, totdat ze uiteindelijk alleen op high-heels en een string na naakt op het podium staan. Keurig als ze zijn met een plakkertje op de tepels. Op het eind dansen ze ook niet meer, maar zijn het voornamelijk orgie-achtige poses. Wellicht dat de band hierdoor steeds slechter gaat spelen of omdat de bitches er ook niet echt al te geweldig uitzien. Met een neus als Pinokkio en te weinig schmink op om de pukkels te camoufleren, moet je eigenlijk niet op een podium gaan staan. De set wordt diverse keren onderbroken voor een worstelwedstrijd. De speaker loopt er sjofel gekleed bij in een te korte NWOBHM-streepjesbroek en een lichaam dat je het beste kan bedekken met een 10XL-shirt. De bedoelingen zijn goed. En spraakwater en gevoel voor entertainment heeft hij zeker. De worstelaars mag je niet vergelijken met de top die in de WWE optreedt, maar ook dit is niet best. Ze zijn wel goed gekleed en spelen hun rol goed. De worstelmoves zijn van een bedenkelijk niveau, zeker als je zo dichtbij kan staan dat je alles ziet. Het publiek vindt het echter prima en daar gaat het tenslotte om. Kortom matige kwaliteit, maar optimaal entertainment. (Dirk)
Terwijl Death Alley zijn gave set afsluit op de Cobra-Stage, beginnen de IJslanders van The Vintage Caravan aan hun optreden in de zaal ernaast. In de ruim vier jaar dat deze band tourt, is er een hoop veranderd. Het dons heeft al plaatsgemaakt voor keurige baarden en muzikaal is de band een stuk directer gaan spelen. Met die aanpak is helaas veel van het charme verloren gegaan. De spacerock wordt gemist. Er wordt prima en enthousiast gespeeld, maar het maakt duidelijk minder indruk. Misschien is dit ook wel het gevolg van vijf weken on the road zijn. (Ruud)
Het is weer rennen geblazen, want we willen niets missen van Lucifer. Het eerste nummer had ik eigenlijk best kunnen overslaan, want het geluid is echt niet best. Dat wordt gelukkig snel hersteld, maar dan blijkt dat de band toch eigenlijk niet veel in huis heeft. Waar ik de band eerder nog het hand boven de hoofd gehouden heb, kan ik nu weinig anders dan erkennen dat het toch wat saai is. De nummers zijn verre van bijzonder en er is weinig interactie met het publiek. Het komt heel plichtmatig over. (Ruud)
The Death Do Us Part Show wordt in drie delen opgevoerd, waarbij de dame aankondigt dat elke volgende show gevaarlijker wordt. Het draait om messen en bijlen gooien. Verdomd lastig en ik zou er niet gaan staan met een ballon of komkommer in mijn mond die dan geraakt moet worden. De dames in kwestie wel en de messenwerper heeft gelukkig niemand geraakt. Bij de laatste act gaan twee dames op een draaiende ronde schijf staan met houten staanders. De werper doet ook nu zijn kunstje weer top, maar als het wiel weer stil staat zie je een mes dat op een paar centimeter na wel op de dame zou zijn geland. Deze laatste act is donders gevaarlijk. Knap gedaan. (Dirk)
De andere freakshow is Cirque Du Mort en wordt ook in drie delen opgevoerd. De act van de presentatrice die een rubber slangetje via haar neus naar haar mond zou brengen waardoor drank zou gaan, gaat niet goed. Voor de rest past er van alles in haar neus- en mondholte zoals een schaar, condoom en een spijker. Het spectaculairste is het vuurspuwen en andere vuuracts waarbij de vrouw wulps tegen een kruis schuurt waarna ze er met fakkels aan vast wordt gebonden. Op metalmuziek wordt nog een gitaar met een slijptol bewerkt. Het geheel wordt in een anti-kerk, porno-achtig scenario uitgevoerd. Amusant maar er had meer in gezeten. (Dirk)
Het Zweedse Greenleaf gaat inmiddels aardig wat jaren mee en heeft dan ook een trouwe schare fans opgebouwd. Het zaaltje is dan ook redelijk vol. Ook Greenleaf kent opstartproblemen, want er zou te veel bas in het gitaargeluid zitten. Halverwege de zaal merk ik er niks van, maar vooraan zou het een overstuurde bende zijn. De zanger verontschuldigt zich meerdere malen. Waarom deze bluesrockband nooit echt groot geworden is, wordt me wel duidelijk. De songs zijn vlees noch vis. (Ruud)
Zeke is in 1993 opgericht in Seattle en speelt zeker geen grunge, maar een mix van speed, punk en thrash. Een snelle Motrhead is een te gemakkelijke vergelijking, maar aangemaakt met wat Misfits en Exploited komt het wel in de richting. Het maakt ook niet uit, want zodra de band - die draait om zanger/gitarist 'Blind' Marky Felchtone, het podium opstapt, wordt de machine aangezet en dat resulteert in een muur van geluid waar Marky tegenaan kan schreeuwen. In de set zijn flink wat songs van het eerder dit jaar verschenen album Hellbender opgenomen. Is dat bijzonder? Nee. Maar na veertien jaar werd het wel weer eens tijd voor een nieuw album. Ondanks dat Zeke doet wat het moet doen, is veertig minuten lang genoeg. (Dirk)
"Vinden jullie ons een pussyband?", vraagt Pablo. De frontman van DeWolff beseft zich dat ze vandaag de vreemde eend zijn, maar de zorgen zijn onterecht. Een goedgevulde zaal geniet zichtbaar van het sixties rock-spelende drietal. Ook in tattoos gehulde hardcorefanaten blijven niet stilstaan. De beste optredens komen vandaag van eigen bodem. De set van DeWolff is te gek! De heren hebben inmiddels heel wat podiumervaring opgebouwd en dat is goed te zien. De set is een bloemlezing van hun indrukwekkende carrire. DeWolff swingt, jamt, danst en rockt, maar maakt vooral veel indruk. (Ruud)
Het laatste album mag dan tegenvallen, maar op het podium is Kadavar op zijn best. De energieke optredens zorgen altijd voor een feestje, maar op het grote podium is het een stuk lastiger om de zaal mee te krijgen dan in een zweterige kroeg. Kadavar opent prima en de aandacht gaat vooral naar het uitstekende Berlin uit 2015. Alles gaat goed. Het geluid is prima. Drummer Tiger zit weer mooi op de voorgrond. Purple Sage wordt ingezet en vanaf dat moment zakt het optreden als een plumpudding in elkaar. Normaal gesproken is dit nummer het hoogtepunt van de set, maar vanavond is de uitvoering wankelend en strompelend. Veel toeschouwers haken af en ook nieuwe songs als Die Baby Die en Vampires veranderen daar weinig aan. (Ruud)
Turbo Negro is de absolute hoofdact van vandaag en speelt dus op het grote Cobra-podium. De hele dag zie je de turbojugend uit alle windstreken met hun karakteristieke backpatches lopen. Hierdoor wordt de spanning opgebouwd en kijk je naar het optreden uit. De band maakt echter geen grootse indruk en lijkt op de automatische piloot te spelen. De mannen hebben uiteraard leuke liedjes, maar het is nogal karig. De gimmicks zijn redelijk Village People-achtig en simpel. Wellicht mis ik iets, maar ik kan er deze keer niet mee uit de voeten. Dat neemt niet weg dat de fans het wel naar hun zin hebben en daar gaat het om. Na een geslaagd optreden gaan de meeste op weg naar huis terwijl de Helloweeners nog een moppie spelen in de Tarantula-zaal. (Dirk)
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!
